ตอนนี้ผมอายุ17ปีผมอยู่ใครครอบครัวที่พ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่ผมยังเด็กเหตุผล​ที่จะทะเลาะกันปรำจำคือพ่อมักจะ​ดื่มเหล้าจนเมาแล้วมาพูดหาเรื่องครอบครัวประจำและนั้นคือเหตุผล​ที่แม่มักจะทะเลาะจนถึงขั้น​ลงไม้ลงมือก็มีและผมยังจำได้ด้วยอีกว่าตอนที่ผมยังเด็กประมาณ​ป.3-ป.4ตอนนั้นผมนั่งดูการ์ตูน​พร้อมกับกินข้าวนี้แหละอยู่ดีๆพ่อผมก็มาถีบหลังผมด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้แต่ที่จำได้ตอนนั้นคือพ่อผมเมาและก็เห็นด้วยพอดีเลยถามว่าถีบผมทำไมแลถตอนนั้นผมจำไม่ได้ว่าเพราะเหตุผลแต่หลังจากนั้นคือเริ่มปากเสียงกันและตบตีกันซึ่งพ่อผมไม่ได้ทำแม่นะครั้งนี้แต่ด่าเอาลูกเดี่ยวทั้งที่ผมกำลังกินข้าวอยู่และพ่อกับแม่อยู่กันข้างหลังและตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้ผมทำได้เพียงแค่ก้มหน้า​และกินข้าวต่อไปจนพ่อกับแม่เลิกทะเลาะกันและพ่อผมคนนี้คือคนที่ท่วงความเจริญไม่เคยมีอะไรทำให้ผมค่อย​ภูมิใจ​ในตัวพ่อผมเลยสักครั้งแต่แต่งต่าง​จากแม่ที่ทำงานมาเกือบ30ปีที่โรงแห่งหนึ่งแม่ผมคือสุดยอดที่สุดคือทำงานส่งพีผมทั้ง2คนจนเรียนจบป.ตรีมีเป็นครูและวิศวกร​บ้านผมมี่พี่น้อง3คือพี่คนแรกเป็นผู้ชายอีกคนเป็นผู้หญิงและคนสุดท้ายก็คือผมที่เป็นนักเรียนชั้นม.5ที่จริงแม่ผมคิดจะกลับไปอยู่เชียงใหม่แม่ผมเป็นคนเชียงใหม่และพ่อผมเป็นคนโคราชมันมีเหตุผลที่แม่ผมยังไม่ไปคือผมยังเรียนไม่จบนี้คือเหตุผล​ที่แม่ยังทนอยู่ผมเคยคิดว่าอยากให้พ่อกับแม่หย่ากันเลยด้วยซ้ำบางครอบครัวที่ลูกเจอพ่อแม่ทะเลาะกันสิ่งที่ลูกมักจะ​กลัวที่สุดคือพ่อกับแม่จะหย่ากันเลิกกันแต่กับผมมันไม่ใช้ผมคิดว่าถ้าแม่ผมหย่ามันจะผมดีมากกว่าเพราะผมเห็นแม่ผมร้องไห้​เพราะพ่อผมมามากเกินพอแล้วซึ่ง​ผมคนที่เป็นลูกเห็นทุกครั้งผมก็จะแอบมาร้องไห้ตลอดและที่ทะเลาะกันมันไม่ใช้แค่ครั้งเดียวมันเป็น10ครั้งมาแล้วบางครั้งผมก็ค่อยคิดแอบอิจฉา​น้องที่อยู่ข้างบ้านที่มีพ่อที่ดีและขยันแต่ครอบครัวของน้องข้างบ้านคือพ่อกับแม่หย่ากันและน้องอยู่กับพ่อแต่แม่ก็มาหาลูกเป็นประจำผมอิจฉา​น้องเขาที่มีพ่อที่ดีแบบนั้นผมเเอบคิดน้อยใจทุกครั้งที่เห็นน้องเขาแต่ก็ผมก็ทำอะไรไม่ได้และตอนนี้แม่กับพ่อก็ทะเลาะกันอยู่ตอนที่ผมเขียนอยู่นี้และผมได้ยินเสียงแม่ผมร้องไห้ด้วยซึ่งมันทำให้ผมมานั้งร้องไห้อยู่ตอนนี้.​ ผมอยากได้คำปรึกษา​จากทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับขอบคุณครับ