เป็นพี่คนโต แต่รู้สึกเหมือนต้องเป็นผู้เสียสละอยู่ตลอด ตั้งแต่เด็กจนโต
เสื้อผ้าดีๆไม่เคยได้ใส่ อาหารดีๆน้อยมากจะได้กิน ต้องให้น้อง อยากเรียนก็เรียนต่อไม่ได้ ต้องเสียสละให้น้อง เราไม่เคยได้อะไรเลย เสื้อผ้าก็ของญาติๆเอามาให้ ของใหม่ไม่เคยรู้จัก ของใช้ของเล่นก็ของเก่าคนอื่นเอามาให้ แต่น้องได้เสื้อใหม่ ของเล่นใหม่ น้องทำอะไรผิด พ่อแม่โทษเรา แต่ไม่เคยดุน้อง แต่การที่เสียสละให้น้องแต่น้องกลับพังทุกอย่าง เราต้องทำงานแต่อายุยังน้อย หาเลี้ยงปากท้องตัวเอง ดิ้นรนอยู่ไกลบ้าน พอซื้ออะไรเล็กน้อยเป็นของตัวเอง น้องก็มาเอาไปหมด  ทั้งที่อยากเรียนต่อ อยากเป็นครู เรายอมตัดอนาคตที่ฝันไว้เพื่อให้น้องได้เรียนจบสูงๆ แต่น้องกลับเกเร ติดเพื่อน ติดเที่ยว เรียนไม่จบ มีผัวก่อนวัยอันควร พ่อแม่ว่าไหม ไม่เลย! แต่โทษเรา ว่าเรา บางทีน้อยใจนะ เหนื่อยนะ พอวันนึงเราไม่ยอม เราต่อต้าน อยากเห็นแก่ตัวบ้าง เรากลับกลายเป็นคนไม่รักดี ไม่รักน้อง ไม่รักครอบครัว อยากรู้ว่าความยุติธรรมอยู่ตรงไหน เก็บกดมา12ปี อึดอัด อยากระบาย อยากพูดกับใครก็ไม่ได้ 🥺 พูดอะไรก็ผิด ทำอะไรก็ผิด! แอบคิดนะว่าเขารักเราบ้างหรือเปล่า
คำว่าครอบครัวมันเป็นแบบนี้หรอ! คำชื่นชม คำปลอบโยน การให้กำลังใจ ไม่เคยได้รับสักนิด 😭