คือเรื่องที่จะเล่าก็คือเราคบกับแฟนมาก็6ปีแล้ว
คบกันมาด้วยความเข้าใจกันมาตลอด(ในความรู้สึกของเรา) เราคบกันด้วยระยะที่ห่างพอควร นานๆทีได้เจอกันเพราะเขาและตัวเราเองต่างมีภาระหน้าที่ที่จะทำกันไป  คบกันมาด้วยความเชื่อใจกันมาตลอด (ทำไมคิดงั้นนะเหรอเพราะมันรู้สึกได้ ทุกการกระทำของเขาไม่เชื่อเดี๋ยวอธิบายให้ฟัง เขาเป็นคนที่ทำให้เราเปิดใจที่จะมีแฟนจริงจัง ครอบครัวสองฝ่ายรับรู้ การกระทำที่เขาเอาใจใส่ที่มันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่าใครเขา ถึงแม้ในตอนทั้งเขาทั้งเราลำบากหรือเจอเรื่องแย่ๆเข้ามาก็พยายามผ่านมันไปด้วยกัน เมื่อตอนนั้นเราเองก็ไม่ได้ชอบแต่ตกลงคบดูเพราะอยากคบเล่นๆ เราเองก็ไม่เคยหันไปมอง ทำตัวเหินห่าง บางทีย้อนดูตัวเองนะว่าอีนี้มันใจร้ายกับเขาจัง แต่เขาดีกว่าที่เราคิด ดีกว่าตัวเราเองอีก เขาก็พยายามแม้จะโดนเราเมินบ้าง พูดจาไม่ดีบ้าง เงียบหายเป็นเดือนๆก็มี ทิ้งนัด มาตลอดปีกว่าๆเขาพยายามอยู่กับเรามาตลอด จนเขาทำให้เรารู้สึกเริ่มมีความรู้สึกรักแบบจริงๆสักที)กระทั่งคบกันมาเรื่อยๆ เราทั้งสองคนพูดเรื่องต่างๆ ปรับอะไรกันมาหลายอย่างถึงอนาคตที่เราสองคนจะมีร่วมกัน ณ วันหนึ่ง ที่เราทั้งสองคนจะได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ประสบความสำเร็จในขีวิตไปด้วยกัน มีบ้าน มีรถ มีเงิน มีธุกิจเป็นของตนเอง
จนมาวันนึงเรามีเซนส์หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เราตะหงิดใจ " เอ๊ะ" ทำไมมีอะไรเปลี่ยนไปนะ แบบรู้สึกได้ว่ามันเปลี่ยนไปแบบงงๆ เป็นความรู้สึกที่งงๆ
โดยรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนระยะเวลาการโทรหาช่วงค่ำๆเป็นระยะเวลาที่ดึกมากขึ้น  น้ำเสียงที่เปลี่ยน ความเอาใจใส่เราที่แปลกไป  เราจึงบอกเขาไปว่า"เธอขอรหัสเฟสหน่อย เราขอเล่นเฟสเธอหน่อย อยากส่องต่างๆนาๆ"ซึ่งน้ันเป็นข้ออ้างเพื่อให้เราได้เข้าดู แต่เขาก็ยึกยักแล้วถามประมาณว่าเอาไปทำอะไร บอกมาก่อนเลยทำให้เราสงสัยเข้าไปอีกคือเหมือนยื้อเวลาทำอะไรสักอย่างแต่ตอนนั้นเราไม่รู้ไง(แต่จะบอกว่าเป็นครั้งที่สองในการเช็คในรอบ6ปีที่ผ่านมา ซึ่งเรารู้ว่าผู้ชายหรือใครก็ตามหรือบางคนจะไม่ชอบให้เช็คโทรศัพท์ ไลน์ เพราะดูเป็นการไม่ให้เกียรติกัน ควรจะให้พื้นที่ส่วนตัวกันบ้าง เราก็ทำนะ จนมาตะหงิดนนี้แหละถึงทำ)
หลังเข้าไปดูสักพักก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ความสงสัยมันก็ยังไม่หมด ก็ในเมื่อมันน่าจะมีอะไรสักอย่าง ก็เลยพูดกับเขาว่าเราออกจากระบบแล้วนะ แล้วแบบแกล้งลืมรหัสอีกรอบ  พอบอกจะขอรหัสใหม่ ก็ทำพูดว่าไม่เอาแล้วดีกว่าเพื่อให้เขาแน่ใจ เราปล่อยเบลอมาอาทิตย์กว่าๆ แล้วเข้าไปเช็ค คือทั้งน้อยใจ เสียใจ โมโห คือเจอแชทที่เขาคุยกับผู้หญิงคนอื่นเรารู้นะว่าคือเพื่อนกัน(หัวแชทที่คุยกันเป็นไฟล์งาน มันมีรอยที่รู้ว่าลบออกไป รู้ได้เลยว่ามันมีการคุยอะไรก่อนหน้านี้)
แต่เราทำใจให้เย็นลง แคปแชททุกช็อต ในแชทที่เขาคุยก็้เป็นเรื่องงานมีนอกเรื่องอยู่บ้างแต่เวลาที่คุยเรารู้สึกเขาควรคุยกับเราแต่เขากับเลือกที่จะไม่คุยไม่ทักหา ไม่ตอบเหมือนเมื่อก่อน เราก็ออกจากระบบเฟสมา หลังจากน้ันเราโทรหาเขาแล้วคุยอะไรนิดหน่อยจนขอรหัสเฟสอีกครั้ง ครั้งนี้เราก็พูดขออะไรเหมือนเดิม เขาก็ทำแบบเดิมคือยึกยัก ถามว่าเอาไปทำอะไร ส่องใคร คือเอาง่ายๆยื้อเพื่อลบแชท แต่ก็ให้
จนเราเข้าไปดูอีกที สรุป เขาลบแชทที่คุย
เราถามเขาว่าปิดบังอะไรหรือป่าว ทำไมทำอย่างนี้
เขาบ่ายเบี่ยงจะตอบ แล้วพูดว่าแบบเหมือนไม่มีอะไร
เราเลยส่งรูปที่แคปไปให้เขาดู เขาก็พูดว่าก็เป็นแค่เพื่อน คุยแบบเพื่อน เขาพยายามจะอธิบายว่าที่ลบแชทไปเพราะไม่อยากให้เราสบายใจที่เขาคุยกับเพื่อนผู้หญิงอย่างสนิทสนม มันอาจทำให้เราคิดมาก จริงๆไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าน้ัน
เราระเบิดเลยด่าเสียเทเสีย จากที่ไม่เคยพูดกู ก็พูด สติแตก เราคิดว่าคุยแบบเพื่อนก็คุยไปดิ ใครเขาว่า คนที่เขาคุยก็เป็นเพื่อนที่เรารู้จัก เขาก็รู้ว่าเรากับคนที่เขาคุยรู้จักกันระดับนึง
ลบแชททำไมถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆอ่ะ แล้วก็โกรธเขาที่แบบโกหกทำไมวะ ลบทำไม จริงๆมันแทบไม่มีเหตุผลต้องลบหรือโกหก เพื่ออ้างว่าทำให้เราสบายใจ
เราเลยขอให้เขาพิสูจน์ เขาก็ดูเหมือนไม่อยากพิสูจน์ได้เพียงแต่ขอโทษเราซึ่งเราไม่ต้องการแค่คำขอโทษ สิ่งที่เราอยากได้คือคำอธิบายกับความพยายามที่คุณจะพิสูจน์ออกมาว่ามันไม่จริง ถ้าหากคุณไม่อยากให้เราคิดมาก
ผ่านจนเกือบ2วัน เราขอให้พิสูจน์ เขาบอกรื้อแชทเก่าไม่ได้ จนเราเองรู้สึกว่ายิ่งทำแบบนี้มันไม่เคลียเลย เราเลยแบกหน้าอ่ะ (มันเป็นความรู้สึกทีจริงๆมันควรจะเชื่อใจเขานะแต่ก็ไม่ ) ไปถามคนที่เขาคุยนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เราไม่โทษผู้หญิงเลย คือเรารู้อยู่แก่ใจว่าคนนี้จริงๆไม่ทำอย่างนี้ที่เราคิดเกินเลยหรอก ก็ถามดีๆนะ ถามแต่ว่าฝ่ายชายเราคุยไปแนวไหน
สรุปได้มาว่าคุยแค่เรื่องงาน นอกเรื่องบ้าง  ผู้หญิงที่เขาคุยก็พยายามพิสูจน์นะว่าจะแคปแชทอะไรให้ พยายามอธิบาย แต่เรารู้อยู่ว่าแบบจริงผู้หญิงไม่มีอะไรหรอก เรารู้จักไง แต่ผู้ชายมันมีอะไรกันแน่เราไม่รู้ไง มันก็สบายใจขึ้น ผลจากน้ันก็คือความระแวงจากเรา ความเชื่อใจกันที่มีให้มันลดลง เราผิดด้วยกันทั้งคู่ที่เราก็ไม่ฟังไม่เชื่อใจเขา เขาเองก็โกหก   มันเหมือนมีกำแพงมากั้น
เราก็ทะเลาะเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราเองที่สะสมความน้อยใจ เขาเองก็ไม่ยอมพูดตรงๆ เราน้อยใจไปอีกจนเราขอเลิก ด้วยความปากพล่อย และด้วยความหวังว่าเขาจะง้อ แต่เขาก็พูดย้ำๆซ้ำๆว่าจะเลิกจริงๆเหรอ เราที่น้อยใจก็บอกบอกเลิกจริงด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เขาเองก็เลยตัดสาย บล็อกเรา เราเสียใจ ใจหนึ่งยังรักอยู่หนึ่งก็เลยพยายามขอคุยกับเขาอีกครั้ง เราถามเขาที่ยอมเลิกกันไปเพราะเธอไม่รักแล้วใช่ไหม  เขาบอกว่ายังรักเธออยู่ รู้ไหมว่าเจ็บแค่ไหน ที่ยอมออกมาก็เพราะไม่อยากให้เราเจ็บ ไม่อยากให้เราร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว เขายังไม่ดีพอสำหรับเรา  เขารู้สึกผิด ทีแรกๆเขาไม่ยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เราก็พูดจนเขากลับมา แล้วเริ่มต้นกันใหม่ที่มันไม่ใหม่ ต่างคนต่างปรับ แต่แล้วมันทำให้ความรักเราสองคนมันจืดจางลง มันเหมือนถอยกันไปทีละนิด เลยแบบอยากให้ทุกคนที่เขามาตอบว่าทำยังไงดีที่เราจะทำยังไงให้ดีขึ้น สอนก็ได้หรืออาจจะมีมุมมองของคู่ชีวิตมาแชร์กันก็ได้