ปมด้อยที่ไม่ใช่หน้าตาหรือส่วนสูง แต่มันเป็นแผลเป็นที่ขาเราเมื่อปี58 เราประสบอุบัติเหตุเฉี่ยวกับรถปูนทำให้ขาเราไม่เหมือนคนปกติทำให้เราไม่มั่นใจตัวเองเท่าที่ควร เราทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งเราไม่กล้าแม้แต่จะเราให้เพื่อนร่วมงานฟังกลัวเขาเห็นเขาอาจจะรังเกียดเราถ้ามองภายนอกแบบไม่สังเกตุเราก็ปกติดีแหละแต่ถ้าสังเกตุดีๆเนื้อที่ขาข้างขวาเราไม่เท่ากับข้างซ้ายคะ เราไม่สามารถใส่กระโปรงหรือกางเกงขาสั่นได้เลยนอกจากอยู่บ้านเท่านั้นเหตุการครั้งนั้นทำให้เราเลิกกับพ่อของลูกด้วยคะทางบ้านเขาคิดว่าเราจะพิการ เขาเลยบอกเราว่าไม่อยากให้ลูกชายเขาต้องมาดูแลคนพิการตลอดชีวิตหรอกนะมันจุกนะคะกับคำพูดนี้ และไม่กี่เดือนแฟนเราก็ไปทำผญ.ท้องแล้วก็ทิ้งเรากับลูกไปไม่ส่งเสียอะไรอีกเลย มันเลยเป็นจุดเริ่มต้นให้เราสู้สู้ให้ถึงทีาสุดเพื่อลูกเพื่อพ่อแม่กว่าจะเริ่มเดินได้ก็ปีกว่า พอเริ่มได้มาทำงานมีคนทักมาคุยเราเล่าชีวิตให้เขาฟังบางคนถึงกับบล็อคเราก้อมี คบใครก้อมักจะถูกหลอกเขาไม่ได้รักแค่เห็นเราเป็นของเล่นก็เท่านั้น  รู้สึกน้อยใจชีวิตตัวเองที่เป็นแบบนี้แต่ก็พยายามให้กำลังใจตัวเองเสมอว่าอย่างน้อยเราก้อเดินได้ทำงานได้ขาไม่ได้ขาดนะต้องสู้สิ  แต่ปมนี้ก้ออยู่ในใจตลอดเวลามา5ปี ตอนนี้เราไม่กล้าคุยกับใครแล้วไม่อยากเล่าให้เขาฟังแล้วกลัวสุดท้ายเขาจะเหมือนคนที่ผ่านๆมาอีกโฟกัสที่ลูกดีกว่าตอนนี้