เขาเป็นเพื่อนที่เราได้รู้จักกันโดยบังเอิญตั้งแต่เข้ามหาลัยใหม่ๆ อยู่คณะเดียวกัน ตรงจุดนี้ขอไม่ลงรายละเอียดเพราะไม่ได้มีใจความสำคัญอะไร
ทีนี้ เราก็ค่อนข้างสนิทกัน มักจะกินข้าว เรียน เล่นเกมด้วยกันบ่อยๆ สำหรับเราเขาก็เป็นเพื่อนที่ดี ทำดีกับเราและเพื่อนๆนะ เล่นเกมก็สนุก และเขาก็ไว้ใจเรามาก
แต่เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ บางทีเราก็เพลียค่ะ เวลาที่ต้องฟังเขาพูดอะไรที่ลบๆเยอะ ยกตัวอย่าง

อยู่บนรถ
- แถวนี้แม่*งมีแต่พวกขับรถเ*ี้ยๆ *ึงได้ใบขับขี่มาได้ยังไงวะมีแต่พวกปัญญาอ่อน ขับรถไม่ดูความปลอดภัยคนอื่นเลย ดูไอมอไซต์คันนั้น *ึงขับอย่างนั้น*ึงจะรีบไปตายหรอ ไอเ*ี้ยนี่ก็ข้ามถนนไม่ดู5อะไรเลย บลาๆๆ
- 30นาทีเต็มกับการด่าถึงเรื่องของใครสักคนที่เขาไม่ชอบ ไอ้...แม่*ง บลาๆๆ โคตรไม่ชอบแม่*ง อะไรนักหนา บลาๆๆ
- พูดถึงปัญหาดราม่าอะไรสักอย่างที่เป็นประเด็นช่วงนั้น

กินข้าว
- ตำหนิว่าร้านนี้มีจุดบกพร่องยังไง รสชาติยังขาดอะไร หมูไม่ดี/จืด/เค็ม/ไม่หอม/ข้าวกาก ไม่ดียังงั้นยังงี้ ไม่ชอบตรงไหน
- พูดถึงปัญหาอะไรสักอย่างที่อยู่รอบตัวเขา

นั่งเฉยๆ
- พูดว่าเบื่อหรือเหนื่อยกับอะไรสักอย่าง ที่บ้านบลาๆๆ ไอคนนี้บลาๆๆๆ รำคาญที่ไอ้นั่นทำแบบนั้น ไม่ชอบที่ไอ้นี่ทำแบบนี้ หงุดหงิดที่...
- พูดถึงข้อผิดพลาดของใครสักคน

พอเห็นภาพใช่ไหมคะ ส่วนใหญ่เรากับเพื่อนๆในกลุ่มจะฟังเฉยๆแหละค่ะ แต่บางอย่างเราก็จะแย้ง เช่น ที่คนนั้นๆ...เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นี่นา, ร้านนี้รสชาติเฉยๆแต่ราคาก็ถูกดีนะให้เยอะอิ่มเลย, คนที่บ้านที่เขา...แต่เขาก็ทำดีนายนะ, อย่าพูดยังงั้นเลยแกโชคดีจะตายบ้านมีธุรกิจใหญ่โต

เพื่อนคนนี้ เป็นคนที่เหมือนชีวิตไม่มีความสุขตลอดเวลา โลกนี้มันแย่มาก ฉันหงุดหงิด เบื่อไม่ชอบไปหมดทุกสิ่ง โมโห
บ้านเขาครอบครัวใหญ่มากๆๆ เขาบอกจะโดนบ่น โดนกดดัน ถากถางจากทุกคนตลอดเวลา
สิ่งหนึ่งที่เราเห็นคือ เขาถูกปลูกฝังแบบ "มองเห็นข้อผิดพลาดอยู่เสมอ" 

ยกตัวอย่างสิ่งที่เพื่อนเราเจอ
- เรียนดีแค่ไหนไม่เคยถูกชม
- ทำอะไรพลาดนิดนึงจะโดนบ่นหนักมาก เช่นหกล้ม ทำของตก "เห้ยๆๆ ดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ ไม่ระวังเลย"
- เจอหน้ากันก็จะต้องทักเรื่องรูปลักษณ์ "น้ำหนักขึ้นเหรอช่วงนี้ อีกหน่อยก็อ้วนเป็นหมูกันพอดี" "ผมเผ้าน่ะตัดซะบ้าง บังหน้าบังตารุงรังหมดแล้ว" พึ่งไปกดสิวที่คลินิก)"หน้าไปทำอะไรมาเนี่ย ไปขูดกับพื้นคอนกรีตมารึไง"
- ทำไมชอบหมกตัวอยู่แต่ในถ้ำ ออกมาข้างนอกบ้าง
- ไปเที่ยวอีกแล้ว? จะออกไปข้างนอกทำไมนักหนา หัดอยู่บ้านบ้าง (เอ้า ไหนเมื่อกี้บอกให้ออกมาข้างนอกบ้าง)
- มาช่วยงานที่บ้านบ้าง ไม่ช่วยคนอื่นเขามั่งเลย อีกหน่อยเรียนจบมาจะทำอะไรเป็นมั้ยเนี่ย

ที่เราเล่ามาคร่าวๆ คือทั้งฟังเขาเล่า และได้เห็นกับตานะคะ เพราะเราได้เจอพ่อแม่เขาบางที เวลามารับ-ส่งหรือเวลากินข้าวด้วยกัน อะไรประมาณนี้ค่ะ พ่อแม่เขาใจดีกับเราและเพื่อนๆนะคะ พูดจาดีชอบเลี้ยงข้าวชอบให้ตัง แต่กับลูกเขาจะตำหนิอยู่ตลอด ชนิดที่นั่งหายใจเฉยๆยังผิดเลย

ซึ่งจริงๆเราไม่ได้มีปัญหาอะไรกับสิ่งที่เขาเป็นอยู่หรอกค่ะ เขาจะบ่นจะพูดอะไรเราฟังหูไว้หูก็ได้ แต่ที่เราอยากจะเปลี่ยนมุมมองวิธีคิดของเขาเพราะเราหวังดีค่ะ เขาควรที่จะได้มีความสุขมากกว่านี้ เขามีอะไรดีๆรอบตัวมากมาย แต่กลับเป็นคนที่ไม่มีความสุขเอาเสียเลย เวลามีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเราและเพื่อนๆในกลุ่มต่างมีความสุขดีใจกันแต่เขากลับไม่แฮปปี้อย่างที่ควร แต่ไปมองจุดผิดพลาดหรือบอกว่าถ้า...คง.../มันน่าจะดีกว่านี้ถ้า... สรุปก็คือเป็นคนมีความสุขยากมาก แต่หงุดหงิด โกรธ รำคาญไม่ชอบนู่นนี่นั่นไปเสียหมด จนเพื่อนๆพูดกันว่า ไอ...มันชอบมีปัญหาไปทั่ว

เขาก็เลยมีเพื่อนน้อยมากๆ เพราะเดี๋ยวก็มีปัญหากับคนนั้น ทะเลาะกับคนนี้ ด่ากับคนนู้น วนๆกันไป ที่เหลือๆอยู่ก็คือเพื่อนๆที่รับเขาได้ค่ะ

เรารู้ว่ามันคงเปลี่ยนยากค่ะของแบบนี้ แต่ถ้ามีวิธีที่จะช่วยเขาได้มันก็คงดีค่ะ ทุกวันนี้ก็ได้แค่พยายามป้อนชุดความคิดหรือมุมมองด้านอื่นๆที่ดีให้เขาค่ะ

ปล. แก้ไขให้อ่านง่ายขึ้น