เหตุการณ์มันจะมี2ครั้งเราจะเล่าทีละเรื่องและเราอยากรู้ว่าเราผิดมั้ยหรือถูกแล้วที่ควรรู้สึกแบบนี้
ต้องบอกก่อนว่าปัจจุบันเรากับแฟนคบกันได้7ปีสถานะเรามีงานทำทั้งคู่และมีลูกแล้ว
เรื่องแรกที่เกิดขึ้นมันเป็นตอนเราคบกันได้3ปี
วันนึงเขามาสารภาพกับเราว่าเขาแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเรา เขาบอกว่ารู้สึกอึดอัดกับเราเพราะเราขึ้หึงเกินไป เขาคุยกับผู้หญิงคนนี้แล้วเขาสบายใจขึ้น แต่เขาก็รู้สึกผิดเพราะมันไม่ถูกและไม่ควรทำกับเราแบบนี้
เรายอมรับว่าเราในตอนนั้นเราขี้หึงมากไปจริงๆ
แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะทำกับเราแบบนี้ได้
เรากับเขาปรึกษากันว่าจะทำยังไงซึ่งเราแก้ปัญหาโดยเริ่มที่เขาต้องเลิกคุยกับผู้หญิงคนนั้นก่อน
เขาเองก็เต็มใจถึงขนาดนัดผู้หญิงคนนั้นมาคุยกับเรา
ว่าเขาจะไม่ติดต่อกันแล้วนะ ส่วนในขณะที่เราจะลด
ความขี้หึงของเรา เขาเองก็พยายามทำให้เราเชื่อใจในตัวเขาได้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก
จนปัจจุบันของปีที่7เรากับเขาจริงจังในความสัมพันธ์ของกันและกันมาก เขาก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรอีก เขาจะไปไหน ไปกับใคร เขาบอกเราตลอดหรือถ้าเราไม่สบายใจให้เขาไป เขาก็ไม่ไป เขาบอกเสมอว่ามีอะไรไม่สบายใจต้องบอกเขา เขาก็จะไม่ทำเรื่องที่เราไม่สบายใจ
ตัวเราเองเราก็ไม่พยายามไม่ไปเช็คมือถือหรือคอยตามว่าเขา คอยระแวง เหมือนเมื่อก่อน
เราปล่อยวางให้เขาทำอะไรที่เขาอยากทำบ้าง
ซึ่งเราก็โอเคเพราะเราก็เชื่อใจเขาเต็มที่ เพราะเขาไม่เคยทำอะไรให้เราไม่สบายใจอีกจริงๆ
ปัจจุบันในปีที่7 ในทุกๆวันเราจะเป็นคนไปรับไปส่งที่ทำงานเขาเป็นประจำ เขาทำงานในโลตัสเล็กๆ ส่วนเราเปิดร้านอาหารตามสั่งอยู่ที่บ้านเราจะได้เลี้ยงลูกได้ด้วย เดือนนี้เขาต้องเข้ากะบ่ายทั้งเดือน เริ่มบ่าย3เลิกงานตี1-3ทุกวัน เราก็ไปรับไปส่งตามปกติ
จน2วันที่แล้วก็เกิดเรื่อง เราเห็นว่ามันถึงเวลาที่เขาเลิกงานแล้ว เขาก็ไม่โทรมาบอกให้เราไปรับสักที เราก็เลยขับรถไปรับตามปกติ
แต่พอถึงที่ทำงาน ผู้ช่วยกะดึกเขาบอกเราว่าแฟนเรากลับบ้านไปแล้ว เราก็งงดิ เรารีบโทรหาเขาเพราะตอนนั้นมันตี2 พอเขารับสายเรารีบถามเขาเลยว่าอยู่ไหน
เขาบอกว่าเขาอยู่ตรง7-11หน้าปากซอย ให้เราไปรับตรงนั้นก็ได้ เราก็รีบไป แต่ใจเรายังไม่เข้าใจเพราะโลตัสที่เขาทำกับ7-11หน้าปากซอยบ้านมันไม่ได้ใกล้ๆ ทำไมเขาไม่รอเราก่อน แล้วเขาเดินหรอ ตอนตี2อะนะ
พอถึงบ้านเขาก็บอกเราว่ารุ่นพี่เขามาส่งถึง7-11
เพราะเห็นว่าเลิกงานพร้อมกัน เดี๋ยวไปส่งให้
เราได้ยินแบบนี้เราก็โมโหเลย ว่าทำไมเขาไม่รอเรา เดี๋ยวก็ไปรับอย่างทุกที ไม่จำเป็นต้องให้รุ่นพี่คนนั้นมาส่งเลย ทำไมเขาทำแบบนี้ ทุกครั้งเขาทำอะไรเขาถามเราก่อน บอกเราก่อนว่าไปไหน ไปกับใคร ทำวันนี้เขาถึงไม่บอกอะไรเราเลย
เขาบอกเราว่าเรื่องแค่นี้เอง เราจะโมโหไปทำไม
เราได้ยินเรายิ่งโกรธมากกว่าเดิมอีก คืนนั้นเราอุ้มลูกหนีไปบ้านแม่เลยโดยไม่บอกเขา เราถือว่าเขาเริ่มก่อน เราไม่จำเป็นต้องเกรงใจเขา เพราะเขาก็ไม่เกรงใจเราเหมือนกัน
เรามารู้ทีหลังว่าเขาสนิทกับรุ่นพี่คนนี้(ผู้หญิง)และเดือนนี้ทั้งเดือนเขาต้องเข้ากะรุ่นพี่คนนี้ตลอด
เราไม่สบายใจมากๆ เราก็เอะใจแล้ว เพราะเวลาเราไปซื้อของที่โลตัส เราเห็นเขากับรุ่นพี่คนนี้อยู่ด้วยกันตลอด ขนาดตอนเราเอาของไปจ่ายเงิน รุ่นพี่คนนี้เขาคิดเงินให้เรา มันก็ยังคุยเล่น จิ๊จ๊ะแฟนเราตลอด
เราแค่มองมันด้วยสายตาไม่พอใจ โมโหในใจลึกๆ แต่เราก็ไม่โวยวาย เพราะเขาพูดตลอดว่าไม่มีอะไรก็คุยกันเล่นๆ
เมื่อคืนเขามาหาเราที่บ้านแม่ เพราะเขารู้แล้วว่าเราหนีมาและเอาลูกมาด้วย เขามาบอกว่าเราอย่ามาทำเป็นเรื่องใหญ่สิ เรื่ิองแค่นี้เอง แม่เราก็เข้าข้างเขาว่าคนมันทำงานอยู่ด้วยกันจะไม่ให้สนิทเลย มันก็เป็นไปไม่ได้
ในใจเราอะ เราไม่โอเค เรารู้สึกว่ามันเกินไป
เพราะที่ผ่านมา เขามีอะไรเขาบอกเราตลอด
แต่2คืนก่อนที่เขาทำ คือการไม่บอกเราว่าต้องเขากะกับรุ่นพี่คนนี้ ไม่บอกเราว่าเขาจะกลับบ้านหรือรอให้เราไปรับเขา เขาเลือกไม่บอกอะไรเลยแล้วปล่อยให้รุ่นพี่คนนี้มาส่ง โดยที่ไม่ถามเราเลย
เราไม่โอเคกับความรู้สึกตอนนี้มากๆ และเขากับแม่ก็มองว่าเราเหมือนเป็นคนผิด เป็นคนคิดมากกับเรื่องแค่นี้ แต่สำหรับเรา เรื่องแค่นี้ของพวกเขา มันเรื่องใหญ่สำหรับเรามากๆ
เราผิดหรอคะ ที่เรารู้สึกแบบนี้อยู่คนเดียว
เราหึงแฟน เราผิดหรอคะ?
ต้องบอกก่อนว่าปัจจุบันเรากับแฟนคบกันได้7ปีสถานะเรามีงานทำทั้งคู่และมีลูกแล้ว
เรื่องแรกที่เกิดขึ้นมันเป็นตอนเราคบกันได้3ปี
วันนึงเขามาสารภาพกับเราว่าเขาแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเรา เขาบอกว่ารู้สึกอึดอัดกับเราเพราะเราขึ้หึงเกินไป เขาคุยกับผู้หญิงคนนี้แล้วเขาสบายใจขึ้น แต่เขาก็รู้สึกผิดเพราะมันไม่ถูกและไม่ควรทำกับเราแบบนี้
เรายอมรับว่าเราในตอนนั้นเราขี้หึงมากไปจริงๆ
แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะทำกับเราแบบนี้ได้
เรากับเขาปรึกษากันว่าจะทำยังไงซึ่งเราแก้ปัญหาโดยเริ่มที่เขาต้องเลิกคุยกับผู้หญิงคนนั้นก่อน
เขาเองก็เต็มใจถึงขนาดนัดผู้หญิงคนนั้นมาคุยกับเรา
ว่าเขาจะไม่ติดต่อกันแล้วนะ ส่วนในขณะที่เราจะลด
ความขี้หึงของเรา เขาเองก็พยายามทำให้เราเชื่อใจในตัวเขาได้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก
จนปัจจุบันของปีที่7เรากับเขาจริงจังในความสัมพันธ์ของกันและกันมาก เขาก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรอีก เขาจะไปไหน ไปกับใคร เขาบอกเราตลอดหรือถ้าเราไม่สบายใจให้เขาไป เขาก็ไม่ไป เขาบอกเสมอว่ามีอะไรไม่สบายใจต้องบอกเขา เขาก็จะไม่ทำเรื่องที่เราไม่สบายใจ
ตัวเราเองเราก็ไม่พยายามไม่ไปเช็คมือถือหรือคอยตามว่าเขา คอยระแวง เหมือนเมื่อก่อน
เราปล่อยวางให้เขาทำอะไรที่เขาอยากทำบ้าง
ซึ่งเราก็โอเคเพราะเราก็เชื่อใจเขาเต็มที่ เพราะเขาไม่เคยทำอะไรให้เราไม่สบายใจอีกจริงๆ
ปัจจุบันในปีที่7 ในทุกๆวันเราจะเป็นคนไปรับไปส่งที่ทำงานเขาเป็นประจำ เขาทำงานในโลตัสเล็กๆ ส่วนเราเปิดร้านอาหารตามสั่งอยู่ที่บ้านเราจะได้เลี้ยงลูกได้ด้วย เดือนนี้เขาต้องเข้ากะบ่ายทั้งเดือน เริ่มบ่าย3เลิกงานตี1-3ทุกวัน เราก็ไปรับไปส่งตามปกติ
จน2วันที่แล้วก็เกิดเรื่อง เราเห็นว่ามันถึงเวลาที่เขาเลิกงานแล้ว เขาก็ไม่โทรมาบอกให้เราไปรับสักที เราก็เลยขับรถไปรับตามปกติ
แต่พอถึงที่ทำงาน ผู้ช่วยกะดึกเขาบอกเราว่าแฟนเรากลับบ้านไปแล้ว เราก็งงดิ เรารีบโทรหาเขาเพราะตอนนั้นมันตี2 พอเขารับสายเรารีบถามเขาเลยว่าอยู่ไหน
เขาบอกว่าเขาอยู่ตรง7-11หน้าปากซอย ให้เราไปรับตรงนั้นก็ได้ เราก็รีบไป แต่ใจเรายังไม่เข้าใจเพราะโลตัสที่เขาทำกับ7-11หน้าปากซอยบ้านมันไม่ได้ใกล้ๆ ทำไมเขาไม่รอเราก่อน แล้วเขาเดินหรอ ตอนตี2อะนะ
พอถึงบ้านเขาก็บอกเราว่ารุ่นพี่เขามาส่งถึง7-11
เพราะเห็นว่าเลิกงานพร้อมกัน เดี๋ยวไปส่งให้
เราได้ยินแบบนี้เราก็โมโหเลย ว่าทำไมเขาไม่รอเรา เดี๋ยวก็ไปรับอย่างทุกที ไม่จำเป็นต้องให้รุ่นพี่คนนั้นมาส่งเลย ทำไมเขาทำแบบนี้ ทุกครั้งเขาทำอะไรเขาถามเราก่อน บอกเราก่อนว่าไปไหน ไปกับใคร ทำวันนี้เขาถึงไม่บอกอะไรเราเลย
เขาบอกเราว่าเรื่องแค่นี้เอง เราจะโมโหไปทำไม
เราได้ยินเรายิ่งโกรธมากกว่าเดิมอีก คืนนั้นเราอุ้มลูกหนีไปบ้านแม่เลยโดยไม่บอกเขา เราถือว่าเขาเริ่มก่อน เราไม่จำเป็นต้องเกรงใจเขา เพราะเขาก็ไม่เกรงใจเราเหมือนกัน
เรามารู้ทีหลังว่าเขาสนิทกับรุ่นพี่คนนี้(ผู้หญิง)และเดือนนี้ทั้งเดือนเขาต้องเข้ากะรุ่นพี่คนนี้ตลอด
เราไม่สบายใจมากๆ เราก็เอะใจแล้ว เพราะเวลาเราไปซื้อของที่โลตัส เราเห็นเขากับรุ่นพี่คนนี้อยู่ด้วยกันตลอด ขนาดตอนเราเอาของไปจ่ายเงิน รุ่นพี่คนนี้เขาคิดเงินให้เรา มันก็ยังคุยเล่น จิ๊จ๊ะแฟนเราตลอด
เราแค่มองมันด้วยสายตาไม่พอใจ โมโหในใจลึกๆ แต่เราก็ไม่โวยวาย เพราะเขาพูดตลอดว่าไม่มีอะไรก็คุยกันเล่นๆ
เมื่อคืนเขามาหาเราที่บ้านแม่ เพราะเขารู้แล้วว่าเราหนีมาและเอาลูกมาด้วย เขามาบอกว่าเราอย่ามาทำเป็นเรื่องใหญ่สิ เรื่ิองแค่นี้เอง แม่เราก็เข้าข้างเขาว่าคนมันทำงานอยู่ด้วยกันจะไม่ให้สนิทเลย มันก็เป็นไปไม่ได้
ในใจเราอะ เราไม่โอเค เรารู้สึกว่ามันเกินไป
เพราะที่ผ่านมา เขามีอะไรเขาบอกเราตลอด
แต่2คืนก่อนที่เขาทำ คือการไม่บอกเราว่าต้องเขากะกับรุ่นพี่คนนี้ ไม่บอกเราว่าเขาจะกลับบ้านหรือรอให้เราไปรับเขา เขาเลือกไม่บอกอะไรเลยแล้วปล่อยให้รุ่นพี่คนนี้มาส่ง โดยที่ไม่ถามเราเลย
เราไม่โอเคกับความรู้สึกตอนนี้มากๆ และเขากับแม่ก็มองว่าเราเหมือนเป็นคนผิด เป็นคนคิดมากกับเรื่องแค่นี้ แต่สำหรับเรา เรื่องแค่นี้ของพวกเขา มันเรื่องใหญ่สำหรับเรามากๆ
เราผิดหรอคะ ที่เรารู้สึกแบบนี้อยู่คนเดียว