เผื่อคุณผ่านมาเห็นนะคะ คุณอาจจะจำไม่ได้ ตอนนั้นช่วงเดือนมีนาคม ปี 2562 ประมาณ 4-5 ทุ่มย่านรามคำแหง เราเองจำหน้าคุณไม่ค่อยได้เช่นกัน คุ้นๆ แต่คุณขับรถคันเล็ก ใส่เสื้อยืดสีเข้ม กางเกงขาสั้น มาจอดรถตรงหน้าเรา เรานั่งริมฟุตบาท ตรงนั้นใกล้ๆ มีป้ายรถเมล์ ค่ะ 

คุณพยายามมาขอให้เราซึ่งเป็นคนแปลกหน้าไม่รุจักกัน รีบกลับห้อง คุณบอกให้เราลุกออกจากตรงนั้น เพราะกลัวรถเมล์ทับ เรารับปาก แต่คุณก็วนกลับมาอิก ทำทั้งหมด 2 ครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะเป็นห่วง หรือกลัวเกิดโศกนาฏกรรม แล้วเดือดร้อนคนใช้รถใช้ถนนทีหลัง ฮ่าๆ คุณคิดถูกแล้วค่ะ ตอนนั้นเราตั้งใจจะตายจริงๆ เราล็อคห้อง เขียนจดหมายอะไรทิ้งไว้เรียบร้อย แต่เราทำไม่สำเร็จ เพราะ 1 คือยิดยาด ลังเล และหลักๆ เพราะความกล้าของคุณนั่นแหละ

คำถามคุณถามว่า เอาล่ะ คุณมีอะไรจะเล่ามั้ย พูดให้ผมฟังได้นะ
เราขอโทษที่ตอบแบบไร้วิญญานไป เราไม่ได้รำคาญอะไรคุณนะคะ แต่เราไม่มีแรงจะเล่าอะไรจริงๆ ไม่รู้ว่าพูดหรือแสดงกิริยาไม่มีมารยาทออกไปหรือเปล่า

ปัจจุบันเราไม่ได้อยู่แถวนั้นแล้ว แต่พอเราได้ผ่านไปที่นั่นเราก็นึกถึงวันนั้นทุกที เสียดายที่ไม่ได้มีโอกาสขอบคุณ

เราหายแล้วนะคะ ไปหาหมอ กินยา โรคซึมเศร้าน่ะค่ะ

อยากให้คุณภูมิใจเถอะว่าคุณตัดสินใจถูกแล้ว จงทำแบบนั้นต่อไปนะคะ คุณกล้าหาญมาก และเราดีใจที่วันนั้นเราทำไม่สำเร็จ 

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ

จาก ผู้หญิงหน้าตาเบื่อโลก เสื้อยิดเกงขาสั้นย้วยๆ  ผมกระเซิง นั่งกอดเข่าอยู่ตรงฟุตบาทริมถนนย่านรามคำแหง