คือเราเป็นคนเลือกคบเพื่อนมากๆค่ะ มีปัญหาเรื่องการคบเพื่อนตอนม.ปลาย
ตอนม.ต้นเราจะอยู่กับเพื่อนเก่าๆที่เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล(ขอเรียกเพื่อนกลุ่มนี้ว่า B นะคะ) แล้วก็มีเพื่อนคนใหม่ 1 คน(ขอเรียกว่า Aนะคะ )
เราอยู่กับAในช่วง 3 ปี คือช่วงปีที่ 3 เป็นอะไรที่ติดกันมาก คือเหมือนมันลงตัว มันใช่แล้ว เรารู้สึกสนิทกับเขามาก คือยอมทุกอย่าง เพื่อนคนนี้ดีมากๆค่ะ เราไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน มีน้ำใจ ตลก คอยช่วยเหลือเราตลอด รู้สึกว่าเค้าเป็นคนเดียวที่จริงกับเราจริงๆ
จนช่วงขึ้นม.4 เราก็ตกลงปลงใจ(อุอิ)กับ A ว่าจะย้ายไปเรียนรร.ใหม่กับ A ครั้งแรกเราลงห้องเดียวกัน แต่เราชอบภาษาเลยคิดอยากย้ายห้อง แต่ลังเลเหมือนกัน A นางก็เข้าใจบอกเอาที่เราสบายใจ เราเลยย้ายห้อง เพราะ A ยังมีเพื่อนเก่าอยู่ด้วย เราเลยหมดห่วง แต่ก็รู้สึกผิดที่ทิ้งนาง แล้วสัญญากับ A ว่าจะไม่มีเพื่อนใหม่ A นางก็ค้านบอกให้เราหาเพื่อน(คือทุนเดิมเราคบใครยากอยุ่แล้ว เราเคร่งเรื่องเพื่อนแท้ คนจริงใจ) สรุปค่ะ พัง พังมาก เราย้ายห้องมา คือมันอึดอัดค่ะ ไม่รู้จักใคร เเล้วครูก็ขยันสั่งงานกลุ่ม ช่วงนั่นคือนั่งเรียนไปแอบร้องไห้ไป ช่วงกลางวันไปนั่งกับ A ก็ไประบาย
จนถึงตอนที่นิสัยเสียของแท้ เราคิดอยากย้ายกลับไปรร.เก่า เราไม่ไหวเครียดไปหมด ร้องไห้ทุกวัน แอบร้องในคาบเรียนบ้างไรบ้าง กลับมาบ้านคือนอนเลย ปวดหัว เครียด ไม่อยากทำอะไร มีการบ้านก็ไม่ทำ เบื่ออาหาร กินอะไรไม่ลง ตอนนั้นคือความรู้สึกแย่มาก เราก็ไปคุยกับ A นางก็ตกใจ เเต่ก็ยอม
ค่ะ เราก็ย้ายรร.ด้วยความรู้สึกผิด เราทิ้ง A มา เรา
มากค่ะ แต่นางก็บอกว่าโอเคไม่เป็นไร นางมีเพื่อนเก่าที่นู่นอยู่ แต่จนถึงวันนี้เราก็รู้สึกผิดอยู่ดี
สรุปคือ เหมือนเราเจอเพื่อนแท้ แต่ปล่อยมือเค้ามาเอง (ตอนนี้เราเจอกันไม่บ่อย แต่ยังทักคุยแชทกันเหมือนเดิม เเต่ก็ห่างตัวกันไปแล้วนั่นแหละ)
มาต่อกับกลุ่ม B เพื่อนที่คบมาเป็น 10 ปี เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ทำให้เรามีอติเรื่องการคบเพื่อน เหมือนพวกเค้าเป็นเครื่องเตือนใจ เป็นบทเรียน ในช่วงที่คบกันมาตลอดก็สนิทกันค่ะ สนิทกาย เรารู้ว่าเค้าไม่ให้ใจกันเลย แต่ด้วยความคบกันมาตั้งแต่เด็กมันผูกพันค่ะ เราอยู่กันมาเหมือนเราสำคัญแต่ก็ไม่ บางทีเค้าทำเหมือนเราเป็นคนนอก เค้ามีกลุ่มแชทกัน แต่เราไม่อยู่ในกลุ่ม เค้านัดนู่นนี้กันแต่ไม่บอกเรา เราก็น้อยๆใจ แอบร้องไห้ แต่เราก็ปล่อย เราคิดแค่ว่าทุกอย่างคงมีขอบเขต
จนกระทั่งเราแตกหักกัน ปัญหามันเล็กมากค่ะ แบบมากๆ ขอพูดว่าเค้าทำผิดกับเรา แต่แทนที่เค้าจะขอโทด หรือพูดคุยดีๆ เค้ากลับมาบอกว่าปัญหานี้เราผิด เรานู่นนี่ แถไปเรื่อยจนไปเรื่องอะไรไม่รู้ แถมยังมีการไปแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่ว่าเรานู่นนี่ เราเลยคิดว่านี่หรือเพื่อนที่คบกันมา 10 ปี ปัญหาเล็กแค่นี้ ยังทิ้ง ยังป้ายความผิดให้กันได้ เราเคยคิดว่าที่ผ่านมาถึงเค้าจะทำอะไร เป็นยังไง แต่คงจะไม่ทำเรื่องแบบนี้กับเรา แต่คิดผิด เจ็บค่ะ เจ็บมาก
นั่นแหละค่ะ จากที่เป็นคนคบเพื่อนใหม่ยากแล้ว มาเจอแบบนี้ มันฝังใจมากกว่าเดิม ทำให้เราย้ำคิดย้ำทำกว่าเดิม คบคนยากกว่าเดิม เรากลายเป็นคนที่ จะว่ายังไงดี เราไม่อยากให้ใจใครแล้ว มีเพื่อนคนอื่นมาคุยด้วย เราก็จะมีขอบเขต ไม่ให้ใจใคร เพื่อนคนไหนจะยังไงเราไม่สน เหมือนตอนนี้เราเห็นแก่ตัว มันไม่ดีค่ะ มันแย่มาก เรามองโลกนี้ว่าไม่มีใครจริงใจซักคน เรามองว่าทุกคนมักเฟคใส่กัน แม้แต่ครอบครัวยังปลอม เราเชื่อใจแค่พ่อแม่ และคนที่เลี้ยงเรามา เพราะพวกเค้าไม่เคยทอดทิ้งเรา
.จบแล้วค่ะ นี่ไม่ใช่กระทู้ถามและ มาบอกเล่าระบายมากกว่า.
ปล.ยังรัก A และยังรู้สึกผิดเหมือนเดิม
คบเพื่อน
ตอนม.ต้นเราจะอยู่กับเพื่อนเก่าๆที่เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล(ขอเรียกเพื่อนกลุ่มนี้ว่า B นะคะ) แล้วก็มีเพื่อนคนใหม่ 1 คน(ขอเรียกว่า Aนะคะ )
เราอยู่กับAในช่วง 3 ปี คือช่วงปีที่ 3 เป็นอะไรที่ติดกันมาก คือเหมือนมันลงตัว มันใช่แล้ว เรารู้สึกสนิทกับเขามาก คือยอมทุกอย่าง เพื่อนคนนี้ดีมากๆค่ะ เราไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน มีน้ำใจ ตลก คอยช่วยเหลือเราตลอด รู้สึกว่าเค้าเป็นคนเดียวที่จริงกับเราจริงๆ
จนช่วงขึ้นม.4 เราก็ตกลงปลงใจ(อุอิ)กับ A ว่าจะย้ายไปเรียนรร.ใหม่กับ A ครั้งแรกเราลงห้องเดียวกัน แต่เราชอบภาษาเลยคิดอยากย้ายห้อง แต่ลังเลเหมือนกัน A นางก็เข้าใจบอกเอาที่เราสบายใจ เราเลยย้ายห้อง เพราะ A ยังมีเพื่อนเก่าอยู่ด้วย เราเลยหมดห่วง แต่ก็รู้สึกผิดที่ทิ้งนาง แล้วสัญญากับ A ว่าจะไม่มีเพื่อนใหม่ A นางก็ค้านบอกให้เราหาเพื่อน(คือทุนเดิมเราคบใครยากอยุ่แล้ว เราเคร่งเรื่องเพื่อนแท้ คนจริงใจ) สรุปค่ะ พัง พังมาก เราย้ายห้องมา คือมันอึดอัดค่ะ ไม่รู้จักใคร เเล้วครูก็ขยันสั่งงานกลุ่ม ช่วงนั่นคือนั่งเรียนไปแอบร้องไห้ไป ช่วงกลางวันไปนั่งกับ A ก็ไประบาย
จนถึงตอนที่นิสัยเสียของแท้ เราคิดอยากย้ายกลับไปรร.เก่า เราไม่ไหวเครียดไปหมด ร้องไห้ทุกวัน แอบร้องในคาบเรียนบ้างไรบ้าง กลับมาบ้านคือนอนเลย ปวดหัว เครียด ไม่อยากทำอะไร มีการบ้านก็ไม่ทำ เบื่ออาหาร กินอะไรไม่ลง ตอนนั้นคือความรู้สึกแย่มาก เราก็ไปคุยกับ A นางก็ตกใจ เเต่ก็ยอม
ค่ะ เราก็ย้ายรร.ด้วยความรู้สึกผิด เราทิ้ง A มา เรา
สรุปคือ เหมือนเราเจอเพื่อนแท้ แต่ปล่อยมือเค้ามาเอง (ตอนนี้เราเจอกันไม่บ่อย แต่ยังทักคุยแชทกันเหมือนเดิม เเต่ก็ห่างตัวกันไปแล้วนั่นแหละ)
มาต่อกับกลุ่ม B เพื่อนที่คบมาเป็น 10 ปี เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ทำให้เรามีอติเรื่องการคบเพื่อน เหมือนพวกเค้าเป็นเครื่องเตือนใจ เป็นบทเรียน ในช่วงที่คบกันมาตลอดก็สนิทกันค่ะ สนิทกาย เรารู้ว่าเค้าไม่ให้ใจกันเลย แต่ด้วยความคบกันมาตั้งแต่เด็กมันผูกพันค่ะ เราอยู่กันมาเหมือนเราสำคัญแต่ก็ไม่ บางทีเค้าทำเหมือนเราเป็นคนนอก เค้ามีกลุ่มแชทกัน แต่เราไม่อยู่ในกลุ่ม เค้านัดนู่นนี้กันแต่ไม่บอกเรา เราก็น้อยๆใจ แอบร้องไห้ แต่เราก็ปล่อย เราคิดแค่ว่าทุกอย่างคงมีขอบเขต
จนกระทั่งเราแตกหักกัน ปัญหามันเล็กมากค่ะ แบบมากๆ ขอพูดว่าเค้าทำผิดกับเรา แต่แทนที่เค้าจะขอโทด หรือพูดคุยดีๆ เค้ากลับมาบอกว่าปัญหานี้เราผิด เรานู่นนี่ แถไปเรื่อยจนไปเรื่องอะไรไม่รู้ แถมยังมีการไปแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่ว่าเรานู่นนี่ เราเลยคิดว่านี่หรือเพื่อนที่คบกันมา 10 ปี ปัญหาเล็กแค่นี้ ยังทิ้ง ยังป้ายความผิดให้กันได้ เราเคยคิดว่าที่ผ่านมาถึงเค้าจะทำอะไร เป็นยังไง แต่คงจะไม่ทำเรื่องแบบนี้กับเรา แต่คิดผิด เจ็บค่ะ เจ็บมาก
นั่นแหละค่ะ จากที่เป็นคนคบเพื่อนใหม่ยากแล้ว มาเจอแบบนี้ มันฝังใจมากกว่าเดิม ทำให้เราย้ำคิดย้ำทำกว่าเดิม คบคนยากกว่าเดิม เรากลายเป็นคนที่ จะว่ายังไงดี เราไม่อยากให้ใจใครแล้ว มีเพื่อนคนอื่นมาคุยด้วย เราก็จะมีขอบเขต ไม่ให้ใจใคร เพื่อนคนไหนจะยังไงเราไม่สน เหมือนตอนนี้เราเห็นแก่ตัว มันไม่ดีค่ะ มันแย่มาก เรามองโลกนี้ว่าไม่มีใครจริงใจซักคน เรามองว่าทุกคนมักเฟคใส่กัน แม้แต่ครอบครัวยังปลอม เราเชื่อใจแค่พ่อแม่ และคนที่เลี้ยงเรามา เพราะพวกเค้าไม่เคยทอดทิ้งเรา
.จบแล้วค่ะ นี่ไม่ใช่กระทู้ถามและ มาบอกเล่าระบายมากกว่า.
ปล.ยังรัก A และยังรู้สึกผิดเหมือนเดิม