อันนยอง ฮาเซโย... ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่า จขกท ไม่เคยเขียนอะไรยาวๆมาก่อน แต่วันนี้จะขอลองเขียนเพื่อแชร์ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตเคยเลือกเดินทางที่พลาดไป อย่างน้อยก็อาจจะช่วยให้คนที่กำลังจะก้าวพลาดในลักษณะที่คล้ายๆกันได้ฉุกคิดก่อนที่จะตัดสินใจทำลงไป....
ในสถานการณ์เช่นนี้ เชื่อว่าหลายๆคนคงมีสภาวะจิตใจที่ห่อเหี่ยว อันเนื่องมาจากรายได้ที่เคยมีหดหายไป ส่วนรายจ่ายยังคงเท่าเดิมหรืออาจจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม หลายคนหันไปพึ่งดวงเสี่ยงโชค หลายคนก็คิดมากจนล้มป่วยและในบางคนถึงขั้นอยากจะลาโลกนี้ไปก็มี... จขกท ก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ตกงานเพราะการระบาดของโควิดแต่ก็ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป..
จขกท อยู่กับแม่กับยายและลูกสาววัย 3 ขวบที่เกาะทางใต้ของไทย เกาะนี้ต้องบอกว่าเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีเงินหมุนเวียนระดับต้นๆของประเทศเลยค่ะ และแน่นอนว่าการที่มีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลกันมาเที่ยวเป็นจำนวนมาก ก็ทำให้ข้าวของเครื่องใช้นั้นมีราคาที่สูงขึ้นกว่าที่อื่นๆเกือบเท่าตัว ในขณะที่ จขกท เป็นเพียงพนักงานออฟฟิศทัวร์ที่ได้รับค่าจ้างไม่ได้สูงไปกว่าค่าแรงขั้นต่ำเท่าไรนัก ทำให้ยิ่งนานวันรายรับเริ่มไม่เพียงพอต่อรายจ่าย จนต้องมองหาอาชีพเสริม ไม่รู้ว่าฟ้าเห็นใจในความพยายามหรือดวงของเราถูกกำหนดให้วนเวียนอยู่กับสิ่งที่เรียกว่า “อบายมุข” ก็ไม่รู้ ถึงดลบันดาลให้คนที่เคยรู้จักกับแม่ของเรามาเปิดโต๊ะพนันบอลอยู่ข้างบ้านเราเลย ในช่วงแรกนั้น จขกท ไม่เคยคิดที่จะทำด้วยซ้ำเพราะตัวเราเองไม่ประสีประสากับเรื่องกีฬาชนิดนี้เลยสักนิด จึงรู้สึกว่ามันอาจจะยากไปสำหรับตัวเราเอง แต่ด้วยเจ้าของโต๊ะบอลมาเทียวไล้เทียวขื่อกับแม่ว่าไม่ไว้ใจใครทำให้เรารับปากไปว่าถ้าไม่มีคนทำเราก็จะทำให้ ซึ่งในระหว่างที่อยู่ในช่วงตกแต่งร้านเราจะคอยช่วยซื้อของ จัดเตรียม ติดตั้งอุปกรณ์ภายในร้านให้เนื่องจากเจ้าของและหุ้นส่วนของเขาต้องดูแลสาขาอื่นๆทั่วภาคใต้ ว่าง่ายๆก็คือมาเปิดทิ้งไว้หวังให้เราดูแลโต๊ะบอลนี้ให้เขานั่นเอง...
ในวันเปิดร้านวันแรก ไม่รู้ว่าผู้คนมาจากไหนกันหลั่งไหลกันเข้ามาจนลานจอดรถที่เคยโล่งกลับมีที่จอดไม่พอทำให้ลามไปจอดริมถนนข้างทางเพราะนักพนันที่มากาบอลนั้นเป็นผู้ชาย 99.99% มีตั้งแต่ พนักงานโรงแรม พ่อค้าหาบเร่ อาจารย์ นักเรียน ผู้ใหญ่บ้าน พ่อบ้าน แท็กซี่ วินมอไซค์ ถึงแม้แต่คนพิการก็ยังไม่วายลากสังขารมากาบอลกันไม่ขาดสาย อ่อ..!! ต้องขอบอกก่อนว่า ทางโต๊ะส่งเด็กมาทำงาน จขกท เลยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับโต๊ะเลยเป็นเพียงผู้สังเกตุการณ์ที่อยู่ข้างบ้านเท่านั้น... แต่เมื่อเวลาผ่านไป 3 เดือนไอ่เด็กที่เค้าส่งมาทำงานก็ออกลายมันกาบอลเสียเองแล้วแพ้พนันไม่มีเงินจ่ายเจ้าของโต๊ะมันก็เลยหนีไปพร้อมกับเงินสดของโต๊ะบอลที่เหลืออยู่ ด้วยความที่เด็กพวกนั้นยังคงมีซึ่งความรับผิดชอบต่อนักพนันที่ทายผลบอลถูกมันก็เลยเอากุนแจโต๊ะบอลมาฝากไว้กับแม่ของเรา แล้วหน้าที่ต่อไปจะเป็นของใครเสียถ้ามิใช่เรา เห้อ..!!
วันแรกของการเริ่มงานโต๊ะพนันบอลต้องบอกเลยว่า อย่างเราจะเรียกว่าเริ่มต้นจากศูนย์คงไม่ได้ ต้องเรียกว่าเริ่มจากติดลบน่าจะเข้าใจง่ายกว่า เพราะนอกจากแค่ชื่อทีมแมนยูกับลิเวอร์พลูแล้วนั้น เรื่องอื่นๆที่เกี่ยวกับกีฬาชนิดนี้คือความว่างเปล่า แต่ในเมื่อรับปากเค้าไว้แล้วว่าจะทำให้ก็ต้องทำจะได้ไม่เสียคำพูด จขกท ต้องเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่มีใครมาชี้นิ้วคอยบอกว่าต้องกดตัวไหน เลือกทีมแบบไหน ดูราคายังไง อาศัยโทรถามเจ้าของโต๊ะว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง มาถึงจุดนี้หลายคนคงสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมเจ้าของโต๊ะบอลถึงไม่มาดูแลหรือส่งคนที่เป็นงานมาทำ จขกท ก็เคยสงสัยเช่นกันและหาคำตอบจนได้รู้ว่านี่คือวิถีคนรวย และสาขาอื่นลูกค้าเยอะกว่าที่นี่มาก ที่สำคัญลูกน้องที่เป็นงานก็ต้องประจำสาขาหลักๆ เพราะฉะนั้นอยู่ไปคนเดียวเลยจร้า ส่วนเรื่องเงินเขาไม่กังวลหรอกมันเป็นข้อมูลออนไลน์เหมือนเซเว่นนั่นแระ ใครมากาบอลเราก็คีย์ลงไปเขาไม่กลัวเราโกงหรอกเพราะถ้าเราไม่คีย์หากคนซื้อถูกเราจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายยยย..!!
จขกท ทำงาน 2 ที่อยู่ได้ประมาน 3 เดือนก็ตัดสินใจลาออกจากงานประจำ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมวันนั้นถึงตัดสินใจแบบนี้กันนะ อาจจะเป็นเพราะว่าได้มีเวลาอยู่กับลูกและเหมือนได้อยู่บ้านตัวเองด้วยมั้ง อ่อ..!! อีกอย่างโต๊ะพนันบอลเนี่ยเปิด 24 ชม.เลยนะตัวเธอและไม่ว่าจะเป็นฤดูกาลอะไรก็มีบอลให้ได้กาเสี่ยงโชคกันทุกวันจริงๆ ถึงแม้วันนั้นจะไม่มีการแข่งขันของลีกใหญ่ๆ แม้จะเหลือแค่ลีก อบต. ก็ทำให้เหล่านักพนันได้ลุ้นตัวโก่งไม่ต่างกัน หลังจากที่ก้าวเท้ามาอยู่ฝั่งสีเทาอย่างเต็มรูปสตรีมทำให้เข้าใจถึงสิ่งที่พ่อเคยตะโกนตอนดูมวยไทยเจ็ดสีสมัยเด็กๆเลยว่าราคาต่อรองเป็นยังไง พอเราเริ่มที่จะรู้เรื่องฟุตบอลขึ้นมาบ้างนิดหน่อย เราจึงบอกกับเจ้าของว่าจะรับสมัครพนักงานคีย์บอลเพราะกำลังเข้าสู่ฤดูกาลแข่งขันของลีกต่างๆแล้ว...
การเปิดโต๊ะรับพนันนั้นแน่นอนว่าต้องมีการจ่ายส่วยให้กับคนในพื้นที่เพื่อให้โต๊ะบอลอยู่ต่อได้โดยปราศจากคนกวนใจ เนื่องจากเราคือคนพื้นที่และเจ้าของโต๊ะเองก็มีเส้นมีสายที่ใหญ่พอจะคุ้มกันโต๊ะบอลให้อยู่รอดไปแบบนานๆ โดยที่เราไม่รู้มาก่อนเลยว่า การเปิดโต๊ะรับพนันนั้นเกี่ยวข้องกับหน่วยงานบางหน่วยงานด้วยหรอ... จากจ่าย 2 หน่วย เพิ่มเป็น 4 เพิ่มเป็น 5 เพิ่มเป็น 7 ว้าววว..!! แบบนี้นี่เอง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไทยแลนด์ อนลี่ Thailand Only
วันเวลาผ่านไป จากพนักงานออฟฟิศที่ไม่ประสาเรื่องฟุตบอลเลยนั้น ตอนนี้จะเรียกว่า “เทพีโต๊ะบอล” ก็ถือยังไ่ม่สายไป เพราะนอกจากจะรู้ว่าทีมไหนเตะอยู่ไหนลีกไหนแล้ว ยังวิเคราะห์บอลได้แม่นอีกด้วย เอ๊ะ..!! หรือว่านี่คือพรสวรรค์ของเรา
จากที่เป็นเจ้คุมโต๊ะบอล จขกท เริ่มที่จะสนุกกับการทายผลบอล ต้องอธิบายตรงนี้เลยว่า การที่ทำโต๊ะบอลนั้นทำให้เราก็มีเงินหมุนเวียนไว้ใช้จ่ายไปด้วย ยิ่งเวลาที่นักพนันที่ทายผลถูกมาขึ้นเงินรางวัล แต่ละรายทิปพวกเรากันหลักหลายพันเลยจร้า การที่มาอยู่จุดๆนี้ทำให้รู้อีกอย่างว่าความสุขของนักพนันคืออะไร และการหมดตัวเริ่มต้นจากอะไร....
จขกท มีเงินกินเงินใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายและไม่เคยตรวจนับหรือเช็คยอดใดๆ เรียกได้ว่าหลงระเริงไปกับความสุขสบายที่อยู่ตรงหน้า วันใดที่มีการแข่งขันแมตส์สำคัญหรือแมตส์ใหญ่ๆเราก็จะจัดให้มีโปรโมชั่นแจกสร้อยทอง แหวนทอง ยิ่งทำให้ยอดขายสูงยิ่งๆขึ้นไป จากคืนนึงได้หลักเกือบแสน ก็เพิ่มเป็นหลักแสน จนเกือบล้าน และแน่นอนว่าพวกเราทุกคนสนุกไปกับการมีชีวิตอยู่ในโต๊ะบอลโต๊ะนี้...
จขกท เองคิดว่าตนเองไม่ติดการพนันหลอกเพราะใครจะรู้ดีไปกว่าตัวเราจริงมั้ย... จนในที่สุดมารู้ตัวอีกทีก็ถลำลึกจนยากจะถอนตัวแล้ว จากวันนึงเล่นแค่หลักร้อย เพิ่มเป็นหลักพัน ไปถึงหลักหมื่น...
โต๊ะพนันบอลนอกจากจะดึงดูดเหล่านักพนันเข้ามากันมากหน้าหลายตาแล้วนั้น ยังดึงความหายนะมาสู่พวกนักพนันเหล่านั้นด้วยเช่นกัน จขกท ได้สนุกเฮฮากับเพื่อนที่เคยเที่ยวเล่นด้วยกันแล้วมาทายผลบอล แต่ยิ่งนานวันไปเพื่อนเหล่านั้นเริ่มขายสร้อยทอง ขายรถ และบางคนถึงขั้นจำนำโฉลดที่ดินเพื่อมาเล่นพนันบอลเลยทีเดียว...
ธุรกิจนี้หลายคนบอกมันบาปแต่พวกเรากลับคิดย้อนแย้งว่าบาปตรงไหนในเมื่อเราไม่ได้คดโกงเงินเขามา เราไม่ได้บังคับให้เขาเอาเงินมาให้เราสักหน่อย จริงมั้ย..? พอเริ่มนานไป มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด มีภักดีก็ต้องมีทรยศเป็นสัจจธรรมของการทำธุรกิจ เมื่อหุ้นส่วนทางเจ้าของโต๊ะโกงผลบอลและแก้ผลในเวปกันเองทำให้โต๊ะต้องจ่ายเงินมหาศาลให้กับคนโกงกว่าจะรู้ตัวก็โอนเงินให้เขาไปหมดแล้ว จนโต๊ะบอลเกิดวิกฤตหุ้นส่วนแตกแยก จขกท ซึ่งมีเงินเก็บจากการทำโต๊ะและทายผลบอลชนะในหลายๆครั้ง จึงตกลงกับเจ้าของที่เหลือหุ้นเพียงคนเดียวว่าจะทำต่อ แต่เพราะความสะเพร่าบวกกับไว้ใจคนที่ทำงานด้วย ทำให้ไม่เคยนับเงินเลยสักครั้ง จากที่เคยเงินหายหลักร้อย เพิ่มเป็นหลักพัน ไปถึงหลักหมื่น เมื่อภาวะเงินขาดมือทำให้นักพนันก็ค่อยๆหายไปเพราะเกรงว่าทางโต๊ะจะไม่มีเงินจ่ายหากเขาทายผลถูก จขกท โดนทั้งเด็กในโต๊ะที่สนิทเป็นเพื่อนกันโกงเงินไปหลายต่อหลายหน โดนทั้งนักพนันที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็กโกงเงินค่าพนันไปหลายหมื่น จนวันนี้ จขกท ไม่เหลือเงินติดบัญชีแม้แต่บาทเดียว รวมถึงโต๊ะบอลก็ต้องหยุดและปิดตัวไปอย่างถาวร...
เมื่อชีวิตคนเราขึ้นไปสู่จุดสูงที่สุดของชีวิตแต่หากเราไม่รู้จักที่จะหยุดตรงจุดที่ควรจะยืน กลับฝืนและรั้นที่จะขึ้นไปให้สูงกว่าที่เป็นอยู่ มันอาจจะทำให้เราร่วงลงมาแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้ เพราะความจริงแล้วมันสูงไปกว่าที่ยืนอยู่ไม่ได้แล้วนั่นเอง
บางครั้ง.... ความทะเยอทะยานเกินตัวก็ไม่ได้ส่งผลดีกับเราเท่าไหร่นัก ความโลภมักจะทำให้เรากล้าเสี่ยงในสิ่งที่เรารู้ว่ามันไม่อาจเป็นไปได้....
และจงเชื่อกับคำโบราณที่ว่า ไฟไหม้สิบครั้งไม่เท่ากับแพ้พนันแค่หนเดียว...
สวัสดีค่ะ....
หมดตัวเพราะเลือกผิดทาง เรื่องจริงของพนักงานออฟฟิศกับวงการสีเทา
ในสถานการณ์เช่นนี้ เชื่อว่าหลายๆคนคงมีสภาวะจิตใจที่ห่อเหี่ยว อันเนื่องมาจากรายได้ที่เคยมีหดหายไป ส่วนรายจ่ายยังคงเท่าเดิมหรืออาจจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม หลายคนหันไปพึ่งดวงเสี่ยงโชค หลายคนก็คิดมากจนล้มป่วยและในบางคนถึงขั้นอยากจะลาโลกนี้ไปก็มี... จขกท ก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ตกงานเพราะการระบาดของโควิดแต่ก็ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป..
จขกท อยู่กับแม่กับยายและลูกสาววัย 3 ขวบที่เกาะทางใต้ของไทย เกาะนี้ต้องบอกว่าเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีเงินหมุนเวียนระดับต้นๆของประเทศเลยค่ะ และแน่นอนว่าการที่มีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลกันมาเที่ยวเป็นจำนวนมาก ก็ทำให้ข้าวของเครื่องใช้นั้นมีราคาที่สูงขึ้นกว่าที่อื่นๆเกือบเท่าตัว ในขณะที่ จขกท เป็นเพียงพนักงานออฟฟิศทัวร์ที่ได้รับค่าจ้างไม่ได้สูงไปกว่าค่าแรงขั้นต่ำเท่าไรนัก ทำให้ยิ่งนานวันรายรับเริ่มไม่เพียงพอต่อรายจ่าย จนต้องมองหาอาชีพเสริม ไม่รู้ว่าฟ้าเห็นใจในความพยายามหรือดวงของเราถูกกำหนดให้วนเวียนอยู่กับสิ่งที่เรียกว่า “อบายมุข” ก็ไม่รู้ ถึงดลบันดาลให้คนที่เคยรู้จักกับแม่ของเรามาเปิดโต๊ะพนันบอลอยู่ข้างบ้านเราเลย ในช่วงแรกนั้น จขกท ไม่เคยคิดที่จะทำด้วยซ้ำเพราะตัวเราเองไม่ประสีประสากับเรื่องกีฬาชนิดนี้เลยสักนิด จึงรู้สึกว่ามันอาจจะยากไปสำหรับตัวเราเอง แต่ด้วยเจ้าของโต๊ะบอลมาเทียวไล้เทียวขื่อกับแม่ว่าไม่ไว้ใจใครทำให้เรารับปากไปว่าถ้าไม่มีคนทำเราก็จะทำให้ ซึ่งในระหว่างที่อยู่ในช่วงตกแต่งร้านเราจะคอยช่วยซื้อของ จัดเตรียม ติดตั้งอุปกรณ์ภายในร้านให้เนื่องจากเจ้าของและหุ้นส่วนของเขาต้องดูแลสาขาอื่นๆทั่วภาคใต้ ว่าง่ายๆก็คือมาเปิดทิ้งไว้หวังให้เราดูแลโต๊ะบอลนี้ให้เขานั่นเอง...
ในวันเปิดร้านวันแรก ไม่รู้ว่าผู้คนมาจากไหนกันหลั่งไหลกันเข้ามาจนลานจอดรถที่เคยโล่งกลับมีที่จอดไม่พอทำให้ลามไปจอดริมถนนข้างทางเพราะนักพนันที่มากาบอลนั้นเป็นผู้ชาย 99.99% มีตั้งแต่ พนักงานโรงแรม พ่อค้าหาบเร่ อาจารย์ นักเรียน ผู้ใหญ่บ้าน พ่อบ้าน แท็กซี่ วินมอไซค์ ถึงแม้แต่คนพิการก็ยังไม่วายลากสังขารมากาบอลกันไม่ขาดสาย อ่อ..!! ต้องขอบอกก่อนว่า ทางโต๊ะส่งเด็กมาทำงาน จขกท เลยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับโต๊ะเลยเป็นเพียงผู้สังเกตุการณ์ที่อยู่ข้างบ้านเท่านั้น... แต่เมื่อเวลาผ่านไป 3 เดือนไอ่เด็กที่เค้าส่งมาทำงานก็ออกลายมันกาบอลเสียเองแล้วแพ้พนันไม่มีเงินจ่ายเจ้าของโต๊ะมันก็เลยหนีไปพร้อมกับเงินสดของโต๊ะบอลที่เหลืออยู่ ด้วยความที่เด็กพวกนั้นยังคงมีซึ่งความรับผิดชอบต่อนักพนันที่ทายผลบอลถูกมันก็เลยเอากุนแจโต๊ะบอลมาฝากไว้กับแม่ของเรา แล้วหน้าที่ต่อไปจะเป็นของใครเสียถ้ามิใช่เรา เห้อ..!!
วันแรกของการเริ่มงานโต๊ะพนันบอลต้องบอกเลยว่า อย่างเราจะเรียกว่าเริ่มต้นจากศูนย์คงไม่ได้ ต้องเรียกว่าเริ่มจากติดลบน่าจะเข้าใจง่ายกว่า เพราะนอกจากแค่ชื่อทีมแมนยูกับลิเวอร์พลูแล้วนั้น เรื่องอื่นๆที่เกี่ยวกับกีฬาชนิดนี้คือความว่างเปล่า แต่ในเมื่อรับปากเค้าไว้แล้วว่าจะทำให้ก็ต้องทำจะได้ไม่เสียคำพูด จขกท ต้องเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่มีใครมาชี้นิ้วคอยบอกว่าต้องกดตัวไหน เลือกทีมแบบไหน ดูราคายังไง อาศัยโทรถามเจ้าของโต๊ะว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง มาถึงจุดนี้หลายคนคงสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมเจ้าของโต๊ะบอลถึงไม่มาดูแลหรือส่งคนที่เป็นงานมาทำ จขกท ก็เคยสงสัยเช่นกันและหาคำตอบจนได้รู้ว่านี่คือวิถีคนรวย และสาขาอื่นลูกค้าเยอะกว่าที่นี่มาก ที่สำคัญลูกน้องที่เป็นงานก็ต้องประจำสาขาหลักๆ เพราะฉะนั้นอยู่ไปคนเดียวเลยจร้า ส่วนเรื่องเงินเขาไม่กังวลหรอกมันเป็นข้อมูลออนไลน์เหมือนเซเว่นนั่นแระ ใครมากาบอลเราก็คีย์ลงไปเขาไม่กลัวเราโกงหรอกเพราะถ้าเราไม่คีย์หากคนซื้อถูกเราจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายยยย..!!
จขกท ทำงาน 2 ที่อยู่ได้ประมาน 3 เดือนก็ตัดสินใจลาออกจากงานประจำ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมวันนั้นถึงตัดสินใจแบบนี้กันนะ อาจจะเป็นเพราะว่าได้มีเวลาอยู่กับลูกและเหมือนได้อยู่บ้านตัวเองด้วยมั้ง อ่อ..!! อีกอย่างโต๊ะพนันบอลเนี่ยเปิด 24 ชม.เลยนะตัวเธอและไม่ว่าจะเป็นฤดูกาลอะไรก็มีบอลให้ได้กาเสี่ยงโชคกันทุกวันจริงๆ ถึงแม้วันนั้นจะไม่มีการแข่งขันของลีกใหญ่ๆ แม้จะเหลือแค่ลีก อบต. ก็ทำให้เหล่านักพนันได้ลุ้นตัวโก่งไม่ต่างกัน หลังจากที่ก้าวเท้ามาอยู่ฝั่งสีเทาอย่างเต็มรูปสตรีมทำให้เข้าใจถึงสิ่งที่พ่อเคยตะโกนตอนดูมวยไทยเจ็ดสีสมัยเด็กๆเลยว่าราคาต่อรองเป็นยังไง พอเราเริ่มที่จะรู้เรื่องฟุตบอลขึ้นมาบ้างนิดหน่อย เราจึงบอกกับเจ้าของว่าจะรับสมัครพนักงานคีย์บอลเพราะกำลังเข้าสู่ฤดูกาลแข่งขันของลีกต่างๆแล้ว...
การเปิดโต๊ะรับพนันนั้นแน่นอนว่าต้องมีการจ่ายส่วยให้กับคนในพื้นที่เพื่อให้โต๊ะบอลอยู่ต่อได้โดยปราศจากคนกวนใจ เนื่องจากเราคือคนพื้นที่และเจ้าของโต๊ะเองก็มีเส้นมีสายที่ใหญ่พอจะคุ้มกันโต๊ะบอลให้อยู่รอดไปแบบนานๆ โดยที่เราไม่รู้มาก่อนเลยว่า การเปิดโต๊ะรับพนันนั้นเกี่ยวข้องกับหน่วยงานบางหน่วยงานด้วยหรอ... จากจ่าย 2 หน่วย เพิ่มเป็น 4 เพิ่มเป็น 5 เพิ่มเป็น 7 ว้าววว..!! แบบนี้นี่เอง [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
วันเวลาผ่านไป จากพนักงานออฟฟิศที่ไม่ประสาเรื่องฟุตบอลเลยนั้น ตอนนี้จะเรียกว่า “เทพีโต๊ะบอล” ก็ถือยังไ่ม่สายไป เพราะนอกจากจะรู้ว่าทีมไหนเตะอยู่ไหนลีกไหนแล้ว ยังวิเคราะห์บอลได้แม่นอีกด้วย เอ๊ะ..!! หรือว่านี่คือพรสวรรค์ของเรา
จขกท มีเงินกินเงินใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายและไม่เคยตรวจนับหรือเช็คยอดใดๆ เรียกได้ว่าหลงระเริงไปกับความสุขสบายที่อยู่ตรงหน้า วันใดที่มีการแข่งขันแมตส์สำคัญหรือแมตส์ใหญ่ๆเราก็จะจัดให้มีโปรโมชั่นแจกสร้อยทอง แหวนทอง ยิ่งทำให้ยอดขายสูงยิ่งๆขึ้นไป จากคืนนึงได้หลักเกือบแสน ก็เพิ่มเป็นหลักแสน จนเกือบล้าน และแน่นอนว่าพวกเราทุกคนสนุกไปกับการมีชีวิตอยู่ในโต๊ะบอลโต๊ะนี้...
จขกท เองคิดว่าตนเองไม่ติดการพนันหลอกเพราะใครจะรู้ดีไปกว่าตัวเราจริงมั้ย... จนในที่สุดมารู้ตัวอีกทีก็ถลำลึกจนยากจะถอนตัวแล้ว จากวันนึงเล่นแค่หลักร้อย เพิ่มเป็นหลักพัน ไปถึงหลักหมื่น...
โต๊ะพนันบอลนอกจากจะดึงดูดเหล่านักพนันเข้ามากันมากหน้าหลายตาแล้วนั้น ยังดึงความหายนะมาสู่พวกนักพนันเหล่านั้นด้วยเช่นกัน จขกท ได้สนุกเฮฮากับเพื่อนที่เคยเที่ยวเล่นด้วยกันแล้วมาทายผลบอล แต่ยิ่งนานวันไปเพื่อนเหล่านั้นเริ่มขายสร้อยทอง ขายรถ และบางคนถึงขั้นจำนำโฉลดที่ดินเพื่อมาเล่นพนันบอลเลยทีเดียว...
ธุรกิจนี้หลายคนบอกมันบาปแต่พวกเรากลับคิดย้อนแย้งว่าบาปตรงไหนในเมื่อเราไม่ได้คดโกงเงินเขามา เราไม่ได้บังคับให้เขาเอาเงินมาให้เราสักหน่อย จริงมั้ย..? พอเริ่มนานไป มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด มีภักดีก็ต้องมีทรยศเป็นสัจจธรรมของการทำธุรกิจ เมื่อหุ้นส่วนทางเจ้าของโต๊ะโกงผลบอลและแก้ผลในเวปกันเองทำให้โต๊ะต้องจ่ายเงินมหาศาลให้กับคนโกงกว่าจะรู้ตัวก็โอนเงินให้เขาไปหมดแล้ว จนโต๊ะบอลเกิดวิกฤตหุ้นส่วนแตกแยก จขกท ซึ่งมีเงินเก็บจากการทำโต๊ะและทายผลบอลชนะในหลายๆครั้ง จึงตกลงกับเจ้าของที่เหลือหุ้นเพียงคนเดียวว่าจะทำต่อ แต่เพราะความสะเพร่าบวกกับไว้ใจคนที่ทำงานด้วย ทำให้ไม่เคยนับเงินเลยสักครั้ง จากที่เคยเงินหายหลักร้อย เพิ่มเป็นหลักพัน ไปถึงหลักหมื่น เมื่อภาวะเงินขาดมือทำให้นักพนันก็ค่อยๆหายไปเพราะเกรงว่าทางโต๊ะจะไม่มีเงินจ่ายหากเขาทายผลถูก จขกท โดนทั้งเด็กในโต๊ะที่สนิทเป็นเพื่อนกันโกงเงินไปหลายต่อหลายหน โดนทั้งนักพนันที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็กโกงเงินค่าพนันไปหลายหมื่น จนวันนี้ จขกท ไม่เหลือเงินติดบัญชีแม้แต่บาทเดียว รวมถึงโต๊ะบอลก็ต้องหยุดและปิดตัวไปอย่างถาวร...
เมื่อชีวิตคนเราขึ้นไปสู่จุดสูงที่สุดของชีวิตแต่หากเราไม่รู้จักที่จะหยุดตรงจุดที่ควรจะยืน กลับฝืนและรั้นที่จะขึ้นไปให้สูงกว่าที่เป็นอยู่ มันอาจจะทำให้เราร่วงลงมาแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้ เพราะความจริงแล้วมันสูงไปกว่าที่ยืนอยู่ไม่ได้แล้วนั่นเอง
บางครั้ง.... ความทะเยอทะยานเกินตัวก็ไม่ได้ส่งผลดีกับเราเท่าไหร่นัก ความโลภมักจะทำให้เรากล้าเสี่ยงในสิ่งที่เรารู้ว่ามันไม่อาจเป็นไปได้....
และจงเชื่อกับคำโบราณที่ว่า ไฟไหม้สิบครั้งไม่เท่ากับแพ้พนันแค่หนเดียว...
สวัสดีค่ะ....