หนูอยู่ม.3แล้วล่ะหนูมีจุดด้อยตรงที่หนูฟันเหยินอันที่จริงหนูเริ่มฟันเหยินตั้งแต่ป.3แล้วล่ะแล้วหนูก็ถูกล้อมันตั้งแต่นั้นทั้งเพื่อนทั้งคนรอบข้างแม้กระทั่งคนในครอบครัวก็ล้อหนูหมดพวกเขาจะเรียกหนูว่าอิเหยินแทนชื่อหนูหนูถูกล้อมาตลอดจนถึงปัจจุบันหนูจะทำอะไรได้ล่ะเถียงไปก็เท่านั้นก็เราเหยินจริงๆนี่หน่าดีไม่ดีเค้าก็จะยิ่งทวีคูณมาล้อหนูหนูทำได้เพียงแค่แค่ยิ้มและหัวเราะให้กับคำล้อเหล่านั้นแต่ในใจหนูเจ็บปวดกับคำล้อเหล่านั้นมากหนูอยากจะร้องไห้ณ จุดนั้นที่ถูกล้อเลยแหละแต่การที่หนูยิ้มให้กับคำล้อเหล่านั้นก็ทำให้ถูกล้อลดลงนิดนึงเท่านั้นหนูอดทนมาเกือบจะ7ปีแล้วหนูเริ่มที่จะทนไม่ไหวหนูเลือกที่จะไปพูดกับยายเรื่องจัดฟันดัดฟันแต่หนูก็ได้รับการปฏิเสธยายบอกว่ามันเปลืองเงินทำไมล่ะทำไมถึงไม่เข้าใจหนูเลยหนูอดทนกับคำล้อเหล่านั้นเกือบครึ่งชีวิตโดนล้อโดนดูถูกโดนไปพูดเมาท์กันเป็นเรื่องสนุกปากหลังจากนั้นหนูก็ร้องไห้แทบจะทุกวันที่บ้านในห้องทำให้การเรียนลดถอยลงหนูได้รับการติเตียนเรื่องผลการเรียนมาขึ้นหนูยิ่งเครียดเรื่องโดนล้อแล้วยังเครียดเรื่องผลการเรียนอีกทำไมล่ะคะ?หนูเหยินแล้วหนูผิดตรงไหน...เลิกล้อคนอื่นเพื่อความสนุก
เถอะค่ะอย่าทำให้ชีวิตของเขาต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ขอบคุณนะคะที่อ่านเรื่องราวของหนูมันเก็บกดในใจหนูมานานแล้วค่ะหนูจึงมาปลดปล่อยที่นี่ถ้ามันสร้างความรำคาญก็ขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ