คือเราไม่เคยมีเเฟนเลยตั้งเเต่เกิดมาอายุ22ปี เหมือนก็ไม่ได้คุยด้วย เลือกโน้นนี่ เเล้วพอเราจะรักใครสักคนเขาก็รับไม่ได้ที่เราไม่ใช่ผู้หญิง ย้อนไปเราเจอกับพี่คนนี่ในเเอพหนึ่งก็เเลกลายมาคุยกันในลายคุยกันมาได้2อาทิตคุยทุกวัน รู้สึกดีมากๆ เขาก็เหมือนจะรู้สึกดีกับเรานะ เเล้วพอถึงเวลาหนึ่งเขาจะขอคอลมาซึ่งคุยกันเขาก็ไม่ได้ถามนะว่าใช่ สาว2ไหมเเต่เราก็กลัวว่าเขายังไม่รู้ก็เลยตัดสินใจว่าจะบอกเขา รวบรวมความกล้าเพื่อจะบอกเขาตอนเเรกคิดที่จะไม่บอกด้วยซ้ำจะหายไปเเบบเงียบๆ เเต่ก็กลัวเขาคิดว่าเขาทำอะไรผิดเปล่า ก็เลยตัดสิ้นใจบอกความจริงว่าเราไม่ใช่ผู้หญิง เราก็รู้นะว่าอนาคตมันจะไปทางไหนตั้งเเต่คิดเลยเพราะว่าเขาคงรับไม่ได้หรอก เเละมันก็เป็นเเบบนั้นจริงๆเราดาวมากว่า ทำไม ทำไม ทำไม เราไม่ใช่ผู้หญิงซึ่งกว่าเราจะเปิดใจคุยมันใช้เวลานานมากๆ เเละก็คงทำให้ไม่กล้าคุยกับผู้ชายคนอื่นๆอีกนาน เพราะคุยไปคำตอบมันก็คงจะเหมือนเดิม เราก็คิดนะว่าเราไม่น่าบอกเขาไปเลย เเต่ความจริงก็คือความจริงเพราะเสียงเราไม่ได้เนียนขนาดนั้น
มันเศร้ามากนะไม่ได้เสียดายเขามากเท่าไรนะ เเต่มันวนคิดว่าทำไมทำไมฉันต้องมาเจออะไรเเบบนี้
ขอความคิดเห็นหน่อยว่าควรทำไงต่อไปดาวมากนอยตัวเองสุด เราจะมีคนที่รับได้ที่เราเป็นเเบบนี้ไหม *คือเราก็ใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงทุกอย่างทุกวันนี้ไม่มีเพื่อนที่เป็นสาวสองเลย ไม่เสียงดังเรียบร้อย ไม่เที่ยว