ผมใช้เวลาอยู่กับตัวเองมาเกือบสองปี จนมาพบกับคนนี้ สุดท้ายเราเลิกกันพราะผมต้องการความชัดเจนมากเกินไป จนเขาขอลดสถานะ ซึ่งผมก็ง้อเขาแต่ในวันนั้นช่วงดึกเขาก็แชร์โพสเหมือนกำลังบอกรักใคร ผมก้อไม่ท้อ ง้อเขาต่อ วันต่อมาผมก้อง้อเขาทั้งวัน จนสี่ทุ่มเขาขอนอน ซึ่งปกติเขาจะนอนดึก หกทุ่มขึ้นไปผมก็โอเคร ประมาณตีหนึ่งเขามาแชร์เหมือนบอกรักใครอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงง้อเขาในวันต่อมาจนสุดท้าย ผมยอมแพ้เพราะผมมีความคิดในตอนนั้นว่าเขาคงตัดสินใจดีแล้วเราคงไม่ดีพอเอง ให้เขาได้ไปพบเจอคนที่ดีกว่า (มันเป็นความคิดที่ปลอบใจตัวเองเพื่อให้ทำใจในตอนนั้นเพราะเขาไม่กลับมาแน่ๆแล้ว) หลังจากนั้นอีกแค่ 1-2 วันเขาก็เปลี่ยนสถานะเป็นมีแฟนแล้ว  และ1สัปดาห์ต่อมาเขาก็ตั้งเป็นคบกัน  ซึ่งในตอนแรกผมสับสนมากว่าเขาคุยกันก่อนหน้านั้นแล้วหรือเปล่า  ผมยอมรับว่าเสียใจหนักมากในตอนแรกเพราะคิดถึงความดีของเขามันก้อเหมือนยิ่งตอกย้ำในใจเราว่าเราจะเจอคนที่จะทำให้เราตัดสินใจเปิดใจอีกครั้งเมื่อไหร่  ทุกวันนี้ผมดีขึ้นแล้วตัดใจแล้วเรื่องที่จะคาดหวังว่าเขาจะกลับมา แต่สิ่งที่ผมยังตัดไม่ได้และทำให้ผมไม่สามารถเริ่มต้นไหม่ได้คือ ผมยังห่วงเขากลัวแฟนใหม่เขาเป็นคนไม่ดี อยากให้เขาเจอคนที่ดีๆกว่าเรา ซึ่งผมส่องแฟนใหม่เขา เหมือนจะเป็นนักเลงเลย ผมเลยห่วงมากๆเพราะแรกๆทุกคู่ก็ดีอยู่แล้วกลัวนานๆไปเขาจะเปลี่ยน แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นแบบนั้น แต่ด้วยความรักและความเป็นห่วงเขาจึงทำให้ผมคิดเป็นห่วงมากจนไม่สามารถเริ่มใหม่ได้สักที่เพราะคิดแต่ว่าตอนนี้เขามีความสุขไหม
เลยอยากปรึกษาคนที่มีประสปการณ์คล้ายกันว่าก้าวผ่านความคิดที่ยังเป็นห่วงแฟนเก่าแล้วเริ่มต้นชีวิตไหม่ได้อย่างไร ขอบคุณครับ