ชอบแบบไหน ไปแบบนั้นเลย ชอบแมวก็ไปเป็นแมว ไม่ได้ไปสวรรค์ ที่เราชอบแมวมันเป็นจิตผูกพัน มันเป็นจิตคุ้นเคย มันไม่ใช่ความชอบที่เปลี่ยนไม่ได้ ถ้าเราไปเป็นเทวดา เป็นพรหม จะเห็นความจริงว่ามันไม่ได้น่ารัก จะรักไม่ลงเลย หมดอารมณ์ไปเลย

ยิ่งเห็นว่าแมวแต่ละตัวเคยเป็นมนุษย์แบบไหนมา เคยทำอะไรมา ตายแล้วมันไปไหน ถึงกับปลงทีเดียว เคยเป็นมนุษย์มาก่อนแต่ต้องมาเดินแบบแมว กินแบบแมว ร้องแบบแมว สมสู่แบบแมว ถ้าเห็นความจริงตรงนี้จะหมดอารมณ์พิสวาสเลย

เรื่องทำให้มนุษย์ไปติดใจอะไรที่ไม่ใช่สาระ เป็นเรื่องถนัดของกิเลส สารพัดสิ่งที่จะทำให้มนุษย์ไปหลงใหลจนไม่ไปสู่ที่สูง เขาจึงว่าคนไปสวรรค์มีน้อยนัก แม้จะชอบทำบุญ แต่ใจไปหลงใหลได้ปลื้มอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่สาระ บุญก็ส่งผลผิดวัตถุประสงค์ไปอย่างน่าเสียดาย

คล้าย ๆ กับที่ผู้ชายมักชอบผู้หญิงสวย ๆ แต่บางทีผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้พอใจที่เป็นแบบนั้น หรือบางทีก็ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ บางคนก็โดนแทะโลมตลอด ผู้ชายก็มองว่าน่ารักอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ผู้หญิงทุกคนย่อมมีความคิดและจิตใจไม่ได้อยากเป็นเครื่องเล่นของใครเพราะความที่ตัวเองน่ารัก และผู้ชายที่ติดใจในเพศหญิงมากเกินไป ต่อไปก็จะกลายเป็นหญิงสมใจ

พอไปเกิดเป็นแมวก็คล้าย ๆ กัน คนไปชอบเพราะมันดูน่ารัก แต่จิตใจมันก็คล้ายคน ๆ หนึ่ง ที่มีความพอใจและไม่พอใจ และที่สำคัญ บางตัวมันก็เบื่อที่จะเป็นแมวแล้วก็มี มันไม่ได้คิดว่าตัวเองน่ารักเสมอไป แต่มันมีความน่ารักมาไว้เพื่อส่งต่อให้คนอื่นไปเป็นแทนมัน นี่คือความน่ากลัวของกิเลสตัณหา เพราะคงไม่มีใครได้ทันคิดหรอกว่าแค่สัตว์น่ารัก ๆ แบบนี้จะทำอะไรเราได้ แต่เพราะมันไม่ใช่แค่สัตว์น่ะสิ นั่นน่ะอดีตมนุษย์ที่ถูกทำให้เป็นเหยื่อล่อต่างหาก