โรงเรียนในชนบทมีภารโรงที่บ้านอยู่ถัดจากทุ่งมัวร์ไม่ไกลจากโรงเรียน

ภารโรง "แต่เราก็จะยังขับบีเอ็มมาโรงเรียนทุกวัน"

ภรรยา "เราเข้าใจ ทำงานเหนื่อยแล้วถ้ายังต้องเดินไปกลับโรงเรียนอีกก็ลำบากเกินไป"

ผ่านไปได้ 3 เดือนภรรยาและลูกของภารโรงก็ตายลงไป

ภารโรง "เพราะสงครามทำให้เป็นงี้"

ครูใหญ่ "สงครามคร่าชีวิตลูกเมียเจ้ารึ"

ภารโรง "ดังนั้นจึงควรหยุดสงครามเสีย"

เหล่าครูและนักเรียนจึงช่วยภารโรง ช่วยกันไปหยุดสงคราม

ณ สมรภูมิคิดเบย์ ภารโรงและพวกได้ซุ่มอยู่บนเนินเขา

ครู "เรามีแผนยังไงกัน"

ภารโรง "เราจะออกอุบายให้ทัพของลุดตัดกุดเข้ามาที่หุบเขา และใช้ไฟเผาเสีย"

นักเรียน "ทหารสวมเกราะหวายชุบน้ำมัน เพราะงั้นโดนไฟคลอกตายอนาถแน่นอน"

ภารโรง "แผนนี้โหดร้ายยิ่งนัก เราขอถอนตัวจากภารกิจนี้ละกัน"

ทั้งหมดก็ถอนตัวมาเหมือนกัน หลังจากทัพของลุดตัดกุดโดนไฟคลอกตายกันหมดแล้ว ณ โรงอาหารโรงเรียน

ภารโรง "สุดท้ายแผนนั่นก็ยังดำเนินต่อไป"

นักเรียน "แต่ก็น่าแปลกนะ"

ครู "ที่ว่าถอนตัวกันหมด งั้นแล้วใครเป็นคนทำใช่ม่า"

นักเรียน "เปล่า เรื่องที่ว่าสงครามอยู่ตั้งไกลจากโรงเรียน แล้วลูกเมียของภารโรงตายได้ยังไง"

ภารโรง "ได้ งั้นจะเล่าให้ฟัง"

ครู "เมียของภารโรงไปช่วยเหลือพ่อค้าคนนึงไว้"

ภารโรง "ใช่ แล้วทีนี้พ่อค้าก็ไปทะเลาะกับคนฆ่าหมู"

นักเรียน "แล้วทีนี้ทะเลาะกันเป็นวงกว้างจนเกิดสงครามขึ้น"

ครู "ลูกภารโรงจึงเข้าไปห้าม สงครามก็จบ"

ภารโรง "ก็รู้กันนี่นา ต่อมาลูกเมียเราก็โดนไฟคลอกตายเพราะเป็นทหารของลุดตัดกุด"

นักเรียน "ไทม์ไลน์แปลก ๆ น่ะ"

ครู "ใช่ แล้วตกลงสงครามจบแล้วหรือยังไม่จบ"

นักเรียน "แล้วยังเรื่องใครเป็นคนดำเนินการแผนไฟต่อ"

ครู "ไหนว่าไม่สงสัยไม่ใช่รึ"