ฉัน พนักงานเงินเดือน อายุ 29 ปี 
ฉันนั่งนึกคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่ไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับบ้านเมืองดีพอ
ฉันไม่มีความสนใจข่าวรายวันหรือการเมือง มีแต่พ่อที่ค่อยพร่ำบอกตอนเด็ก ว่า “หัดดูบ้างข่าวนะ จะได้ทันโลก”
ฉันใช้ชีวิตกับการไม่ออกไปโต้เถียงอะไร เพราะคิดว่าเราเองก็ไม่มีทางเลือกทางที่ถูกที่สุดได้ ไม่มีอะไรที่แน่นอน ดีสุด100% 
และเรารู้ไม่จริงไม่ลึกพอ

จนวันนี้ วันที่ฉันนั่งทำงานงกๆ ใช้หนี้ไม่มีเงินกินใช้ กลับบ้านในขณะที่ฝนตก น้ำท่วมครึ่งคันรถ และใช้เวลากว่าจะถึงบ้าน 2 ชม. กลับบ้านเพื่อดูข่าวครูทำร้ายเด็ก ทารุณกรรมเด็ก คนไม่มีจะกินฆ่าตัวตาย ฆ่ากันตายได้ง่ายได้เพียงเพราะไม่พอใจ ความเสื่อมโทรมของสาธารณูปโภคที่คนในประเทศน่าจะได้ใช้เพราะเราก็จ่ายภาษีกันทุกคน ไหนจะคดีอีกหลายคดีที่จบอย่างไม่ชอบธรรม และบลาๆๆๆๆ  
ฉันมีลูกสาว ฉันได้แต่บอกลูกว่า สิ่งที่ลูกเห็นมันไม่ดี และ หวังว่าเขาจะคิดได้ และกล้าหาญมากกว่าฉัน

วันนี้เรารุ่นนี้ยังสามารถนิ่งเฉยได้อยู่อีกหรอ???
วันนี้ประเทศของเราเกิดอะไรขึ้น???
วันนี้ฉันมองไม่เห็นความเจริญก้าวหน้าของเราเลย ฉันมองย้อนไปในวัยเด็ก มันยังดีเสียกว่าอีก
เสียงเล็กๆของมนุษย์คนหนึ่ง