สวัสดีค่ะ นี่เป็นการเขียนพันทิปเรื่องเเรกของหนู หนูได้อ่านเรื่องราวต่างๆของเพื่อนๆชาวพันทิปมามากมาย ไม่คิดเหมือนกันว่าชีวิตนี้จะต้องได้มาพิมพ์เรื่องราวตัวเอง มีหลายครั้งหลายคราที่อยากจะพิมพ์เเต่ไม่เคยลงมือพิมพ์มันสักที เพราะคิดเเค่ว่า มันคงจะดีขึ้นกว่านี้ เเต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้ตัดสินใจได้เเล้ว คงเพราะหนูได้รับบทเรียนเเละมันชัดเจนเเล้วว่า ความอดทน ความดีของหนูที่ผ่านมามันทำให้คนอื่นเห็นในความดีเเละเข้าใจเรามันยากจังเลยเเละหนูสงสารตัวเอง

       หนูจะขอเล่าเรื่องเริ่มตั้งเเต่หนูขึ้นไปเรียนที่กรุงเทพนะคะ ปี2557 หนูขึ้นปี 1ที่มหาลัยเเห่งนึงในกรุงเทพ หนูตั้งใจเรียนมาก  ครอบครัวหนูยากจนค่ะ เเละพ่อเเม่หนูเรียนจบเเค่ ป.4 สิ่งที่หนูจะทำให้พ่อเเม่มีความสุขเเละภูมิใจได้เป็นอันดับเเรก สิ่งนั้นที่หนูตั้งใจไว้คือใบปริญญาค่ะ
       จนวันนึงหนูมีเเฟน ก่อนคบกัน หนูถามเขาว่ากินน้ำกระท่อมมั้ย เล่นยาสิ่งเสพติดมั้ย เขาปฏิเสธมันทุกอย่างเขาบอกว่าไม่เล่นเเล้ว เขาเลิกเพื่อพ่อของเขา พ่อเขาขอไว้ ที่หนูถามเพราะถ้าหนูรู้ว่าเขาเล่นของพวกนั้นหนูจะไม่มีวันคบเขาเป็นเเฟนค่ะ หนูไม่อยากคบใครสักคนเเล้วหนูต้องมาทุกข์ในสิ่งที่หนูไม่ชอบค่ะ หนูมันเชื่อคนง่ายเอง หนูคบเขาเป็นเเฟน คบกันเรื่อยมาจนในที่สุดหนูได้รู้ความจริงทั้งหมดจากการที่หนูเคยไปเที่ยวที่บ้านเขา ไปเห็นด้วยตาตัวเองมันตรงข้ามกันกับที่เขาเป็น เขาโกหกหนูค่ะ ตลอดที่ผ่านมาหนูมันโง่ ซื่อบื้อ เชื่อใจเขา คบกันเรื่อยมาหนูเริ่มเห็นการกระทำพฤติกรรมหลายๆอย่างที่เขาเป็น และหนูเริ่มคิดแล้วว่านั่นมันไม่ใช่คนที่เราอยากใช้ชีวิตด้วย เรามีสิทธิ์เลือกนะเรายังมีอนาคตข้างหน้า  เเต่เหมือนวิบากกรรมของหนูที่หนูต้องเผชิญชะตากรรม

       ถึงตรงนี้เเล้วมันจะเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตหนูไปทันทีค่ะ ใช่ค่ะ หนูท้องกับเขาในวัยเรียน ในวัยอายุย่าง 21 ปี ชีวิตหนูตอนนี้พังเเล้วค่ะ

***เดี๋ยวหนูมาต่อใหม่นะคะ หนูต้องไปรับลูกที่โรงเรียนค่ะ