เราแอบชอบเพื่อนคนนึงมาตั้งแต่ม.3 (ปัจจุบันเราอยู่ม.5แล้ว) เราเป็นหัวหน้าห้อง แล้วพอมีงานระดับ เราก็ได้เจอกับหัวหน้าห้องคนอื่นๆ และใช่ค่ะ มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้เจอคนคนนั้น ขอเรียกคนคนนั้นว่า"เซฟ"แล้วกันนะคะ😅
.
เราเป็นนักเรียนแผนการเรียนปกติ ธรรมดา เซฟเป็นเด็กEP เลยทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน และไม่เคยเจอกันมาก่อน เพราะตอน ม.1 - ม.2 ก็ไม่ค่อยมีงานระดับอะไร
.
ตอนที่เราเจอเซฟแรกๆ เราก็รู้สึกแค่ว่า หล่อดี น่ารักดี ก็แอบๆหวีดอยู่ในใจนะ จนกระทั่งร่วมงานด้วยบ่อยๆ อยู่ด้วยๆ จนเรารู้สึกมากยิ่งขึ้น และเราชัดเจนแล้วว่าเรา "ชอบเซฟ" จริงๆ แต่เราก็ไม่ค่อยกล้าทักเขาไปในไลน์หรือในไหน เพราะเราไม่ได้สนิทกับเขามาก่อน ทำให้เรามีโอกาสได้คุยกับเซฟแค่ช่วงประชุมหรือช่วงที่มีงานเท่านั้น
.
พอเสร็จงานแรกก็ทำเอาพวกเราหัวหน้าห้อง12คนสาหัสเอาการเลยทีเดียว🤣 นั่นทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้น ใช่ค่ะ เราก็ได้สนิทกับเขามากขึ้น เราเลยพอที่จะกล้าทักไปหาเขาบ้าง ชวนคุยบ้างวันละนิดสันละหน่อย แต่ทักก้ทุกๆวัน จนวันนึง เรารวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วบอกความรู้สึกของเราให้เซฟรู้
(แชท)
เรา : เซฟ เค้าชอบเซฟนะ
เซฟ : จริงหรอ?
เรา : อื้ม เราชอบเซฟจริงๆนะ
เซฟ : ขอบคุณนะที่รู้สึกดีกับเค้า แต่เค้าไม่ได้ชอบปอนด์(นามสมมุติเราละกัน)อ่ะ ขอโทษนะ
เรา : อื้ม รู้อยู่แล้วแหละ😄
ปอนด์ : ปอนด์โอเคไหม?
เรา : โอเคดี รู้สึกดีออก ที่ได้พูดกับเซฟอ่ะ เก็บไว้อึดอัดซะเปล่า555+
เซฟ : อื้ม
เรา : แบบนี้ เค้ายังจะเล่นกับเซฟเหมือนเดิมได้ไหม? (เราชอบกอดเซฟ)
เซฟ : ได้สิ
เรา : ขอบคุณนะ
หลัจากคุยกันเสร็จ เราก็แอบเจ็บๆอยู่เหมือนกันนะ แต่ก็อย่างว่า เราก็รู้สึกโล่งๆเหมือนกัน เราก็ได้เจอเซฟบ่อยขึ้นในช่วงปีนี้ ก็ทักทายกันปกติ จนวันนึงที่โรงเรียนมีคอนเสิร์ต เราก็เลยไปชวนเซฟไปคอนเสิร์ตด้วยกัน พอเรากับเพื่อนเดินไปหาเซฟที่ห้อง ก็เจอเซฟยืนอยู่หน้าห้องทำหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนที่ได้เห็นหน้าแบบนั้นของเซฟเรารู้สึกเจ็บมากๆ เจ็บกว่าตอนที่โดนปฏิเสธคราวนั้นอีก เราเลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เซฟบอกว่า "เพื่อนโดดเรียนไปดูคอนเสิร์ตกันหมดเลย แล้วไม่ได้บอกครูก่อน ครูเลยโกรธ เพราะถ้าบอกครูก่อน ครูจะได้ไม่ต้องเตรียมมาสอนพวกเค้า" เราก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ทำได้แค่ปลอบๆเซฟ คอยอยู่ข้างๆ ให้เซฟรู้สึกดึขึ้น(รึเปล่านะ555) สักพัก เซฟก็บอกจะไปคุยกับครู เราเลยพาเซฟไปคุยกับครู พอเซฟคุยเสร็จ ก็เลยลงไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน แต่แปปๆเราสองคนก็แยกกันไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนตัวเอง
.
เราก็คุยกับเขาเรื่อยๆนะ ไม่ได้ทุกวันขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าคิดถึงน่ะ ตลอดเวลาเลย🥰
.
ต่อมา เราก็ขึ้นมาอยู่ม.4 เราเรียนศิลป์-ภาษาจีน เซฟเรียนศิลป์-คำนวณ นั่นทำให้เรามีวิชาที่เรียนเหมือนกันหลายวิชามากขึ้น หาเรื่องคุยง่ายขึ้นนิดนึงแหละ >\\\< ในช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้มีเหตุการณ์อะไรมาก ต่างคนต่างเรียน จนกระทั่งวันคอนเสิร์ตประจำปี ในคราวนี้ พวกเราได้ยืนดูคอนเสิร์ตด้วยกันจริงๆ เราได้ยืนข้างๆกัน ฟังเพลงไปด้วยกัน เรามีความสุขมากๆเลย ยืนมองดูเขามีความสุขไปกับเพื่อนๆ เราทำได้แค่ยิ้ม แต่ทำอะไรไม่ได้จนกระทั่งวงปิดที่ทางโรงเรียนเชิญมาlomosonic ขึ้นเล่น เพลง ขอ แค่เมโลดี้เพลงขึ้นตัวแรก น้ำตามันก็เริ่มไหล เรากลัวว่าจะมีคนเห็น เราเลยเดินไปอยู่ข้างหลังเพื่อนๆและเซฟแทนเราก้แอบร้องไห้เบาๆนั่นแหละ แต่จู่ๆก็มีมือคู่หนึ่งมาจับมาเราไว้ เราหันไปมอง เพื่อนที่เราสนิทมากๆคนนึงเป็นคนจับมือเราไว้ มันพูดขึ้นว่า "กูเห็นหมดนะ ว่าทำอะไร ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียวหรอก พวกกูอยู่กับเสมอ" จบประโยค น้ำตาของเรามันก้พรั่งพรูออกมา เรายืนกอดเพื่อนคนนั้น พร้อมด้วยคนอื่นๆในกลุ่มที่วิ่งตามมากอดเรา มันอบอุ่นมากจริงๆ ความรักของเพื่อนเนี่ย^^
พอเรารู้สึกดีขึ้น พวกเราทั้งกลุ่มก้เดินไปอยู่ข้างๆกลุ่มของเซฟเหมือนเดิม เซฟก็ถามเรา ว่าไปไหนกันมา เราก็บอกว่าไปห้องน้ำนิดหน่อย เซฟก็ไม่ได้อะไร หลัจากคอนเสิร์ตจบ พวกเราก็กำลังจะแยกย้าย เราหันไปหาเซฟ แล้วบอกกับเซฟว่า "กลับบ้านดีๆนะ" แล้วก็รีบวิ่งออกมา เพราะน้ำตาของเรา มันกำลังจะไหลออกมาอีกรอบ🙂 เราเดินร้องไห้กลับบ้านพร้อมกันเพื่อนในกลุ่มที่กลับทางเดียวกัน แล้วก็จบวันนั้นไปกับน้ำตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายของเรา
.
วันโครงงานของโรงเรียน หลังจากที่เราเจอครูประเมินโครงงานสุดโหดในห้องเรียบร้อยแล้ว กินข้าวเรียบร้อยแล้ว เราก็รีบบึ่งไปหาเซฟทันที เพราะคิดถึง(เราไม่ได้ทักไปหาเลยเพระากลัวจะรบกวนเวลาทำงานในช่วงนั้นของเซฟ) เราไปถึงห้อง เราก็เจอเซฟนั่ง ทำหน้าเศร้าอีกครั้ง เราถามว่าเป็นอะไร เซฟบอกว่สเหนื่อยๆ แล้วก็อะไรอีกนิดหน่อย เรายังคงไม่รู้ว่าจะช่วยให้เซฟรู้สึกดีขึ้นยังไงนอกจากคอยอยู่ข้างๆ เพราะเซฟยังไม่เปิดใจให้เรา เซฟยังเก็บปัญหาไว้กับตัวเอง ไม่เล่าให้ใครฟัง เราอยู่กับเซฟที่นั่งปั่นงานตลอดบ่ายวันนั้น จนกระทั่งถึงเวลาที่เราต้องกลับบ้าน เซฟฟุบหลับไปก่อนหน้านี้เพราะความเหนื่อยล้า สักพักเพื่อนเซฟก็เดินมาหาเรา เราเลยฝากพวกเพื่อนๆเซฟให้ดูเซฟหน่อย เพราะเห็นว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี เราทิ้งการ์ดใบหนึ่งไว้ให้เซฟก่อนที่จะกลับ
[เราได้การ์ดใบนั้นตอนที่โรงเรียนพาไปดูงานที่ม.กรุงเทพ(อารมณ์ประมาณมินิโอเพ่นเฮ้าส์) มีรุ่นพี่นักศึกษากลุ่มนึงเดินมาแจกการ์ดใบนี้ให้เราและเพื่อนๆ บอกว่าให้ส่งมอบมันต่อ ให้กับคนที่เรารัก ในการ์ด เขียนข้อความเอาไว้ว่า "อดทนหน่อยนะ แล้วสักวันจะผ่านไปได้" มันเป็นเหมือนแคมเปญที่จะส่งมอบกำลังใจให้กับคนอื่นๆอะไรทำนางนี้] เมื่อเราให้การ์ดเสร็จ เราก็รีบกลับบ้านทันที พอตอนเย็น เราก็ทักไปถามว่าโอเคขึ้นไหม เซฟตอบว่าก็ดีขึ้นเยอะเลย เราถามว่าเห็นการ์ดที่ให้ไว้ไหม? เซฟบอกว่า "เห็นแล้วล่ะ เพื่อนเราบอกว่าปอนด์เป็นคนให้ไว้ใช่ไหม ขอบคุณนะ" เราแทบกรี๊ดลั่นบ้าน ความน่ารักของเซฟคือทำเราสู่ขิตแบบตุยเย่ได้เลยอ่ะ เราตัดสินใจได้ในทันทีว่าจากนี้ไป ถ้าเรายังมูฟออนไม่ได้ เราจะอยู่เป็นเซฟโซนให้กับเซฟแบบสุดกำลัง เราจะอยู่ข้างๆคนที่เรารักคนนี้ตลอดไป
.
เมื่อเราขึ้นม.5 ห้องประจำของเรา จู่ๆก็กลายเป็นห้องประจำของเซฟ ทำให้ห้องสินจีนของเราโดนแยกไปในซอกเล็กๆของอาคารเรียน แต่ด้วยพลังแห่งสินจีนและผู้ปกครอง ทำให้เราได้ห้องใหม่ โดยที่เซฟก็ไม่ต้องย้ายห้องไปไหน ค่ะ เราได้อยู่ห้องข้างๆเซฟที่ยังว่างอยู่🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰 นั่นทำให้เราได้เจอเซฟทุกๆเช้าและมีกำลังใจในการเรียนมากเลยค่ะ แต่ตอนจะเปิดเทอม ทางโรงเรียนแบ่งนักเรียนเป็นคี่-คู่ (แยกเรียนตามสถานะการโควิด) เราทักไปหาเขาว่า อยู่เซ็ตไหน เซฟบอกว่าอยู่เลขคี่ ใช่ค่ะ เราเลขคู่😭 เราก็ทำใจละ ว่ากว่าจะได้เจอก็อีกนาน แต่สวรรค์ก็เข้าข้างเราอีกครั้ง! มีคำสั่งให้เปิดเรียนรวมวันที่13 ก.ค. จากทางโรงเรียน เราดีใจมากที่ในที่สุดเราจะได้เจอเซฟอีกครั้ง พอเปิดเรียนรวม เราก็ได้เจอเซฟทุกๆวันจริงๆ ได้เจอกันบ่อยขึ้น ได้คุยกันบ่อยขึ้น เราก็คอยอยู่เป็นเซฟโซนให้กับเซฟทุกๆครั้งที่เซฟรู้สึกไม่สบายใจ
.
จนกระทั่งวันหนึ่งเราเห็นเซฟทำหน้าไม่สู้ดีอีกครั้ง เราก็ไปนั่งข้างๆ ถามว่าเป็นไรไหม เล่าได้นะ คราวนี้แปลกไปจากทุกทีค่ะ เพราะเซฟเล่าทุกอย่างให้เราฟัง เรารู้สึกเหมือนเราได้อยู่ในจุดที่เซฟเปิดใจเล่าอะไรๆให้เราฟังได้ เราดีใจมากๆ ที่ในที่สุดเราก็จะได้ทำหน้าที่ของเราได้อย่างเต็มที่สักที เซฟเล่าเรื่องที่ตัวเองน้อยใจเพื่อนสนิทให้ฟัง เราฟังแล้วเราก็คอยปลอบใจ แต่เล็กๆ ในใจของเราอ่ะ แอบคิดว่า เซฟแอบชอบเพื่อนคนนี้รึเปล่าเนี่ย ทำไมน้อยใจเหมือนคนเป็นแฟนกันเลย555
หลังจากนั้นเซฟก็คอยเล่าปัญหาต่างๆให้ฟังเรื่อยๆ
.
ทั้งหมดนี่ก็เป็นโมเม้นต์ที่เราอยากจะแชร์ให้ฟังค่ะ เราเลือกที่จะเป็นเซฟโซนให้เซฟ เพราะเราชอบที่ได้เห็นเซฟมีความสุข ชอบที่ได้เห็นเซฟยิ้ม เราเลยอยากปกป้องและดูแลไม่ให้รอยยิ้มนั้นเลือนหายไป เราอยากถามทุกๆคนว่าสิ่งที่เราตัดสินใจทำ มันจะดีจริงๆไหม?
สิ่งที่เราทำอยู่ มันดีจริงๆรึเปล่า?
.
เราเป็นนักเรียนแผนการเรียนปกติ ธรรมดา เซฟเป็นเด็กEP เลยทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน และไม่เคยเจอกันมาก่อน เพราะตอน ม.1 - ม.2 ก็ไม่ค่อยมีงานระดับอะไร
.
ตอนที่เราเจอเซฟแรกๆ เราก็รู้สึกแค่ว่า หล่อดี น่ารักดี ก็แอบๆหวีดอยู่ในใจนะ จนกระทั่งร่วมงานด้วยบ่อยๆ อยู่ด้วยๆ จนเรารู้สึกมากยิ่งขึ้น และเราชัดเจนแล้วว่าเรา "ชอบเซฟ" จริงๆ แต่เราก็ไม่ค่อยกล้าทักเขาไปในไลน์หรือในไหน เพราะเราไม่ได้สนิทกับเขามาก่อน ทำให้เรามีโอกาสได้คุยกับเซฟแค่ช่วงประชุมหรือช่วงที่มีงานเท่านั้น
.
พอเสร็จงานแรกก็ทำเอาพวกเราหัวหน้าห้อง12คนสาหัสเอาการเลยทีเดียว🤣 นั่นทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้น ใช่ค่ะ เราก็ได้สนิทกับเขามากขึ้น เราเลยพอที่จะกล้าทักไปหาเขาบ้าง ชวนคุยบ้างวันละนิดสันละหน่อย แต่ทักก้ทุกๆวัน จนวันนึง เรารวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วบอกความรู้สึกของเราให้เซฟรู้
(แชท)
เรา : เซฟ เค้าชอบเซฟนะ
เซฟ : จริงหรอ?
เรา : อื้ม เราชอบเซฟจริงๆนะ
เซฟ : ขอบคุณนะที่รู้สึกดีกับเค้า แต่เค้าไม่ได้ชอบปอนด์(นามสมมุติเราละกัน)อ่ะ ขอโทษนะ
เรา : อื้ม รู้อยู่แล้วแหละ😄
ปอนด์ : ปอนด์โอเคไหม?
เรา : โอเคดี รู้สึกดีออก ที่ได้พูดกับเซฟอ่ะ เก็บไว้อึดอัดซะเปล่า555+
เซฟ : อื้ม
เรา : แบบนี้ เค้ายังจะเล่นกับเซฟเหมือนเดิมได้ไหม? (เราชอบกอดเซฟ)
เซฟ : ได้สิ
เรา : ขอบคุณนะ
หลัจากคุยกันเสร็จ เราก็แอบเจ็บๆอยู่เหมือนกันนะ แต่ก็อย่างว่า เราก็รู้สึกโล่งๆเหมือนกัน เราก็ได้เจอเซฟบ่อยขึ้นในช่วงปีนี้ ก็ทักทายกันปกติ จนวันนึงที่โรงเรียนมีคอนเสิร์ต เราก็เลยไปชวนเซฟไปคอนเสิร์ตด้วยกัน พอเรากับเพื่อนเดินไปหาเซฟที่ห้อง ก็เจอเซฟยืนอยู่หน้าห้องทำหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนที่ได้เห็นหน้าแบบนั้นของเซฟเรารู้สึกเจ็บมากๆ เจ็บกว่าตอนที่โดนปฏิเสธคราวนั้นอีก เราเลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เซฟบอกว่า "เพื่อนโดดเรียนไปดูคอนเสิร์ตกันหมดเลย แล้วไม่ได้บอกครูก่อน ครูเลยโกรธ เพราะถ้าบอกครูก่อน ครูจะได้ไม่ต้องเตรียมมาสอนพวกเค้า" เราก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ทำได้แค่ปลอบๆเซฟ คอยอยู่ข้างๆ ให้เซฟรู้สึกดึขึ้น(รึเปล่านะ555) สักพัก เซฟก็บอกจะไปคุยกับครู เราเลยพาเซฟไปคุยกับครู พอเซฟคุยเสร็จ ก็เลยลงไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน แต่แปปๆเราสองคนก็แยกกันไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนตัวเอง
.
เราก็คุยกับเขาเรื่อยๆนะ ไม่ได้ทุกวันขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าคิดถึงน่ะ ตลอดเวลาเลย🥰
.
ต่อมา เราก็ขึ้นมาอยู่ม.4 เราเรียนศิลป์-ภาษาจีน เซฟเรียนศิลป์-คำนวณ นั่นทำให้เรามีวิชาที่เรียนเหมือนกันหลายวิชามากขึ้น หาเรื่องคุยง่ายขึ้นนิดนึงแหละ >\\\< ในช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้มีเหตุการณ์อะไรมาก ต่างคนต่างเรียน จนกระทั่งวันคอนเสิร์ตประจำปี ในคราวนี้ พวกเราได้ยืนดูคอนเสิร์ตด้วยกันจริงๆ เราได้ยืนข้างๆกัน ฟังเพลงไปด้วยกัน เรามีความสุขมากๆเลย ยืนมองดูเขามีความสุขไปกับเพื่อนๆ เราทำได้แค่ยิ้ม แต่ทำอะไรไม่ได้จนกระทั่งวงปิดที่ทางโรงเรียนเชิญมาlomosonic ขึ้นเล่น เพลง ขอ แค่เมโลดี้เพลงขึ้นตัวแรก น้ำตามันก็เริ่มไหล เรากลัวว่าจะมีคนเห็น เราเลยเดินไปอยู่ข้างหลังเพื่อนๆและเซฟแทนเราก้แอบร้องไห้เบาๆนั่นแหละ แต่จู่ๆก็มีมือคู่หนึ่งมาจับมาเราไว้ เราหันไปมอง เพื่อนที่เราสนิทมากๆคนนึงเป็นคนจับมือเราไว้ มันพูดขึ้นว่า "กูเห็นหมดนะ ว่าทำอะไร ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียวหรอก พวกกูอยู่กับเสมอ" จบประโยค น้ำตาของเรามันก้พรั่งพรูออกมา เรายืนกอดเพื่อนคนนั้น พร้อมด้วยคนอื่นๆในกลุ่มที่วิ่งตามมากอดเรา มันอบอุ่นมากจริงๆ ความรักของเพื่อนเนี่ย^^
พอเรารู้สึกดีขึ้น พวกเราทั้งกลุ่มก้เดินไปอยู่ข้างๆกลุ่มของเซฟเหมือนเดิม เซฟก็ถามเรา ว่าไปไหนกันมา เราก็บอกว่าไปห้องน้ำนิดหน่อย เซฟก็ไม่ได้อะไร หลัจากคอนเสิร์ตจบ พวกเราก็กำลังจะแยกย้าย เราหันไปหาเซฟ แล้วบอกกับเซฟว่า "กลับบ้านดีๆนะ" แล้วก็รีบวิ่งออกมา เพราะน้ำตาของเรา มันกำลังจะไหลออกมาอีกรอบ🙂 เราเดินร้องไห้กลับบ้านพร้อมกันเพื่อนในกลุ่มที่กลับทางเดียวกัน แล้วก็จบวันนั้นไปกับน้ำตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายของเรา
.
วันโครงงานของโรงเรียน หลังจากที่เราเจอครูประเมินโครงงานสุดโหดในห้องเรียบร้อยแล้ว กินข้าวเรียบร้อยแล้ว เราก็รีบบึ่งไปหาเซฟทันที เพราะคิดถึง(เราไม่ได้ทักไปหาเลยเพระากลัวจะรบกวนเวลาทำงานในช่วงนั้นของเซฟ) เราไปถึงห้อง เราก็เจอเซฟนั่ง ทำหน้าเศร้าอีกครั้ง เราถามว่าเป็นอะไร เซฟบอกว่สเหนื่อยๆ แล้วก็อะไรอีกนิดหน่อย เรายังคงไม่รู้ว่าจะช่วยให้เซฟรู้สึกดีขึ้นยังไงนอกจากคอยอยู่ข้างๆ เพราะเซฟยังไม่เปิดใจให้เรา เซฟยังเก็บปัญหาไว้กับตัวเอง ไม่เล่าให้ใครฟัง เราอยู่กับเซฟที่นั่งปั่นงานตลอดบ่ายวันนั้น จนกระทั่งถึงเวลาที่เราต้องกลับบ้าน เซฟฟุบหลับไปก่อนหน้านี้เพราะความเหนื่อยล้า สักพักเพื่อนเซฟก็เดินมาหาเรา เราเลยฝากพวกเพื่อนๆเซฟให้ดูเซฟหน่อย เพราะเห็นว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี เราทิ้งการ์ดใบหนึ่งไว้ให้เซฟก่อนที่จะกลับ
[เราได้การ์ดใบนั้นตอนที่โรงเรียนพาไปดูงานที่ม.กรุงเทพ(อารมณ์ประมาณมินิโอเพ่นเฮ้าส์) มีรุ่นพี่นักศึกษากลุ่มนึงเดินมาแจกการ์ดใบนี้ให้เราและเพื่อนๆ บอกว่าให้ส่งมอบมันต่อ ให้กับคนที่เรารัก ในการ์ด เขียนข้อความเอาไว้ว่า "อดทนหน่อยนะ แล้วสักวันจะผ่านไปได้" มันเป็นเหมือนแคมเปญที่จะส่งมอบกำลังใจให้กับคนอื่นๆอะไรทำนางนี้] เมื่อเราให้การ์ดเสร็จ เราก็รีบกลับบ้านทันที พอตอนเย็น เราก็ทักไปถามว่าโอเคขึ้นไหม เซฟตอบว่าก็ดีขึ้นเยอะเลย เราถามว่าเห็นการ์ดที่ให้ไว้ไหม? เซฟบอกว่า "เห็นแล้วล่ะ เพื่อนเราบอกว่าปอนด์เป็นคนให้ไว้ใช่ไหม ขอบคุณนะ" เราแทบกรี๊ดลั่นบ้าน ความน่ารักของเซฟคือทำเราสู่ขิตแบบตุยเย่ได้เลยอ่ะ เราตัดสินใจได้ในทันทีว่าจากนี้ไป ถ้าเรายังมูฟออนไม่ได้ เราจะอยู่เป็นเซฟโซนให้กับเซฟแบบสุดกำลัง เราจะอยู่ข้างๆคนที่เรารักคนนี้ตลอดไป
.
เมื่อเราขึ้นม.5 ห้องประจำของเรา จู่ๆก็กลายเป็นห้องประจำของเซฟ ทำให้ห้องสินจีนของเราโดนแยกไปในซอกเล็กๆของอาคารเรียน แต่ด้วยพลังแห่งสินจีนและผู้ปกครอง ทำให้เราได้ห้องใหม่ โดยที่เซฟก็ไม่ต้องย้ายห้องไปไหน ค่ะ เราได้อยู่ห้องข้างๆเซฟที่ยังว่างอยู่🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰 นั่นทำให้เราได้เจอเซฟทุกๆเช้าและมีกำลังใจในการเรียนมากเลยค่ะ แต่ตอนจะเปิดเทอม ทางโรงเรียนแบ่งนักเรียนเป็นคี่-คู่ (แยกเรียนตามสถานะการโควิด) เราทักไปหาเขาว่า อยู่เซ็ตไหน เซฟบอกว่าอยู่เลขคี่ ใช่ค่ะ เราเลขคู่😭 เราก็ทำใจละ ว่ากว่าจะได้เจอก็อีกนาน แต่สวรรค์ก็เข้าข้างเราอีกครั้ง! มีคำสั่งให้เปิดเรียนรวมวันที่13 ก.ค. จากทางโรงเรียน เราดีใจมากที่ในที่สุดเราจะได้เจอเซฟอีกครั้ง พอเปิดเรียนรวม เราก็ได้เจอเซฟทุกๆวันจริงๆ ได้เจอกันบ่อยขึ้น ได้คุยกันบ่อยขึ้น เราก็คอยอยู่เป็นเซฟโซนให้กับเซฟทุกๆครั้งที่เซฟรู้สึกไม่สบายใจ
.
จนกระทั่งวันหนึ่งเราเห็นเซฟทำหน้าไม่สู้ดีอีกครั้ง เราก็ไปนั่งข้างๆ ถามว่าเป็นไรไหม เล่าได้นะ คราวนี้แปลกไปจากทุกทีค่ะ เพราะเซฟเล่าทุกอย่างให้เราฟัง เรารู้สึกเหมือนเราได้อยู่ในจุดที่เซฟเปิดใจเล่าอะไรๆให้เราฟังได้ เราดีใจมากๆ ที่ในที่สุดเราก็จะได้ทำหน้าที่ของเราได้อย่างเต็มที่สักที เซฟเล่าเรื่องที่ตัวเองน้อยใจเพื่อนสนิทให้ฟัง เราฟังแล้วเราก็คอยปลอบใจ แต่เล็กๆ ในใจของเราอ่ะ แอบคิดว่า เซฟแอบชอบเพื่อนคนนี้รึเปล่าเนี่ย ทำไมน้อยใจเหมือนคนเป็นแฟนกันเลย555
หลังจากนั้นเซฟก็คอยเล่าปัญหาต่างๆให้ฟังเรื่อยๆ
.
ทั้งหมดนี่ก็เป็นโมเม้นต์ที่เราอยากจะแชร์ให้ฟังค่ะ เราเลือกที่จะเป็นเซฟโซนให้เซฟ เพราะเราชอบที่ได้เห็นเซฟมีความสุข ชอบที่ได้เห็นเซฟยิ้ม เราเลยอยากปกป้องและดูแลไม่ให้รอยยิ้มนั้นเลือนหายไป เราอยากถามทุกๆคนว่าสิ่งที่เราตัดสินใจทำ มันจะดีจริงๆไหม?