ขอเกริ่นก่อนเลยว่า ผมเป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับเก่งเกรด 3.8 ขึ้นตลอด เวลาเกรดออกพ่อเเม่ก็คอยดีใจเเละคอยชมผมอยู่ตลอด เเต่นั้นไม่ใช่ประเด็น พ่อเเม่ผมก็จะคอยบอกตลอดว่า "เรียนเก่งเเบบนี้โตขึ้นต้องเป็นหมอให้ได้นะ" ตอนเด็กๆผมก็รับคำไป "ครับ ครับ เเละก็ครับ" เเต่พอโตผมก็เริ่มที่จะค้นพบตนเอง ว่าผมไม่ได้ชอบการเรียนเลย ผมชอบด้านศิลปะมากกว่า เเต่ผมก็ยังคงที่จะทำคะเเนนให้ได้ดีเหมือนเดิมต่อไป จนมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมก็บอกพ่อเเม่ว่า อยากเข้าคณะเกี่ยวกับเเนวศิลปะออกเเบบ พ่อเเม่ผมก็ไม่ค่อยพอใจ เพราะเหมือนประมาณว่าเสียดายเกรดที่เรียนมาเก่งๆ เเล้วจะไปทางศิลปะได้ยังไงเป็นหมอเถอะ ผมเองก็เข้าใจเเหละ ว่าพ่อเเม่ก็อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก เเต่รู้มั้ยทำไมผมถึงต้องคอยขยันเรียนเก่งอยู่ตลอด เพราะผมก็เเค่อยากทำให้พ่อเเม่ภูมิใจในตัวผม ไม่อยากให้มาผิดหวังเสียใจในตัวผม เเต่รู้มั้ยในใจผมก็อยากที่จะทำในสิ่งที่ตนเองรักเเะลชอบก็เท่านั้นเอง