ที่บอกว่าดีมาก คือดีจริงๆ เขาดูแลเราอย่างดี ทำงานหาเงิน ทำงานบ้านซักผ้าตากผ้าล้างจานกวาดถูบ้าน เราเรียนป.โท ติดอ่านหนังสืออยู่บนห้องเขาก็หาข้าวหาน้ำยกจากข้างล่างขึ้นมาข้างบนให้เรา เราอยากได้อะไรก็ซื้อให้ อยากไปเที่ยวตอนไหนก็ได้ไป นอกจากเวลาเขาไปทำงาน เขาก็ไม่เคยห่างจากเราเลย ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ไปกินเหล้า เลิกงานบ่าย3ตรงกลับบ้านทันที

ที่พูดไปทั้งหมด เขาทำมาตลอด ฟังดูดูดีใช่ไหมคะ

แต่..เขาติดนิสัยโกหก นิสัยนี้เขาเป็นมาตั้งแต่เด็กละค่ะฟังจากที่เขาชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง เรื่องที่เขาโกหกส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่ถ้าเขาบอกความจริงแล้วเราจะด่าจะบ่น(แต่ไม่ได้มีเรื่องชู้สาว) ก็อารมณ์เดียวกับลูกโกหกแม่เพราะกลัวแม่ตี

ซึ่งเราเกลียดที่สุดคือการโกหก ทุกครั้งที่จับได้ เราบอกเลิกนะคะ เก็บของกลับบ้านตัวเองทันที แต่เขาทั้งยื้อทั้งรั้ง ร้องไห้ ทำร้ายตัวเองไม่พอ ยังให้ยายมาห้ามเราไป เราก็ใจอ่อน + เกรงใจยายเขาด้วย ก็ให้อภัย ก็เป็นแบบนี้วนไป หลายๆครั้ง ...จนครั้งนี้ ไม่รู้สิคะ มันเหมือนหมดคำจะพูดแล้ว เราไม่สามารถเชื่อใจเขาได้อีกแล้ว

บางคนก็บอก
“แฟนที่ดีจริง จะไม่โกหก”
“ถ้าเป็นทุกข์ ก็ไม่ควรคบต่อ”
“ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำให้ แค่นี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนะ”
“เอาหน่า อย่างน้อยมันก็แค่โกหก ไม่ได้ไปมีใครซะหน่อย”

สิ่งที่เขาทำให้เรา เรารู้ว่าเขารักเรา แค่สันดานเขามันเป็นแบบนั้น เป็นคุณ คุณจะทำยังไงคะ จะด่าจนได้ดี หรือจะปล่อยเขาไปดีคะ