คือเรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนมาประมาณ 6 เดือนผมรักกันมากและหลังจากนั้นเริ่มทะเลาะกันบ่อยมากแล้วเราทำงานไปด้วยพอดีผมรู้เหนื่อยจึงบอกเขาไปว่าขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหม (อันนี้เราผิดจริงๆคือเราใจร้อนมากเกินเหตุเพราะอารมณ์ที่เหนื่อยอะไรหลายๆอย่าง)แล้วพอครบรอบ1ปี เราก็เริ่มห่างกันช่วงนั้นเราบวชพอดีจึง ส่วนประที่ทะเลาะกันบ่อยอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ผมหลงระเริงในวัยสนุกจึงแอบคุยกับผู้หญิงอื่น เขาก็จับได้แต่เราไม่คิดไรมากไปกว่านั้นด้วยนิสัยที่ที่ ของผม ที่ชอบไปแอบคุยเล่นแต่ไม่เคยคิดไรจริง ๆ ทำให้เรื่องราวเหล่านี้ได้เกิดขึ้น หลังจากเราห่างกัน1เดือนแรกเราแทบไม่ติดต่อไรกันเลย แต่ช่วงนั้นผมก็มีกับคนอื่นบ้างด้วยนิสัย ๆของตัวเองคือแค่คุยเฉยๆ สำหรับไม่อยากทำไรไปมากกว่านั้น พอหลังจากนั้นผมเริ่มทำงานเก็บเงินทำโอวันละ13ชมเพื่อช่วยเบ่งเบาภาระหนี้สินให้กับพ่อแม่จึงไม่ได้กับเธอประมาณ3เดือนเต็ม จนวันถึงสภาวะช่วงโควิดโดนจ้างออกพอดีและได้ลงสมัครหารพอแต่ทว่า เรื่องทหารนั้นเฟลและเป็นไม่ตามประสงค์จึงโดนผ่อนต่อ  และเราก็เริ่มติดต่อกับเขาอีกครั้ง คุยไปมาเริ่มรู้ว่ตาเขามีคนอื่นคุยแต่โดยปกติเราเคยคบกันเราเชื่อใจเขาว่าแค่คุยพอมาถึงวันหนึ่งเราตัดสินใจว่าจะขอคืนดีกลับทำให้รู้ว่าเขาได้มีคนใหม่แล้ว  มันรู้สึกสตั้นหน้าแบบกูสายไปแล้วทำไงดีแต่ผมยังคุยกันอยู่แต่ว่าวันหนึ่งผมเลยถามเขาว่าเคยมีไรกันกับแฟนใหม่ไหมเขาบอกว่ามีผมก็เจ็บช้ำรู้สึกทรมานสุดหัวใจผมรู้สึกว่าชีวิตไร้ค่า  แต่ว่าผมยังยืนยันที่จะรอและแค่คุยไปเรื่อยๆ แต่สำหรับผมไม่เคยคิดเอาใครมาแทนที่เขาเลยทั้งที่ยังมีโอกาสมากมาย  เพราะเคยบอกบอกเขาเลือกผมก็มั่นใจวาาเขาคงไม่เอาใครมาแทนสุดท้ายก็อย่างข้างต้นก่อนหน้านี้ คือทั้งหมดผมผิดทุกอย่างมันก็สมควรแล้ว ผมเสียใจที่วันนี้มันสายไป ผมเลือกที่จะจำฝังใจไปตลอดชีวิต