บทนี้เป็นหน้าสุดท้ายของไดอารี่แล้วค่ะ ความคิดถึงมาถึงบทจบแล้ว แต่ก็ยังคิดถึงเสมอนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ บางท่านก็ปลื้มมาก ๆ เลย ตั้งแต่บทแรกยันบทสุดท้ายเลย ต้องขอขอบพระคุณในความเอ็นดูคนอยากเขียนนิยายมาก ๆ แบบส่วนเกินค่ะ (ตอนนี้สับสนตัวเองแล้ว จะใช้ชื่อไหนดีอะไรประมาณนี้ 555) ถือเป็นการให้โอกาสในการเขียน เพราะว่ายอมเข้ามาอ่าน งานเขียนแค่นี้ก็ยังยอมเข้ามาอ่านมาติดตาม เป็นกำลังใจให้อยากเขียนต่อได้มาก ๆ เลยค่ะ เพราะว่าชอบเขียนอยู่แล้ว ได้รับอะไรดี ๆ ที่ดีต่อใจ มันก็เป็นพลังบวกค่ะ

แล้วพบกันใหม่นะคะ