เรื่องของเรามันเกิดขึ้นตั้งแต่เรายังจำความได้
คือชอบดุและตีเรา โดยที่ไม่เคยถามหาเหตุผลว่าทำไมเราถึงทำผิด ไม่ได้สอนว่าอะไรผิดถูก คือตีเราก่อนค่อยถาม จนเรากลายเป็นคนที่ชอบพูดโกหก
เพราะกลัวว่าจะถูกพ่อตี.
พอโตมาเข้าช่วงวัยรุ่น พ่อก็ห่วงหนักมากไม่ให้ไปแม้กระทั้งทำกิจกรรมกับเพื่อน "ทำพานไหว้ครู"
คือพ่อขี่รถมาตามเราถึงบ้านเพื่อนพร้อมถือไม้เรียว
(ตอนนั้น5โมงเย็น)มันก็ไม่ได้ดึกอะไร ตอนนั้นเราอายเพื่อนมากเพราะทำพานก็ทำกันทั้งห้อง วัดเกิดเพื่อนรึจะเป็นวันสงกรานต์ก็ห้ามออกจากบ้าน  ความทรงจำของเด็กช่วงวัยรุ่นก็จบลงไป.
พอเข้ามหาลัยก็อยากให้เราเรียนคณะแพทย์เอยพยาบาลเอย แต่ไม่เคยถามว่าเราชอบมั้ย เรียนได้รึป่าว (พ่อนิสัยขี้คุยข่มลูกคนอื่น) เราสอบไม่ได้ก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่นบ้าง ห้ามไปบ้านเพื่อนใกล้ๆก็ไม่ให้ไป จนตอนนี้เพื่อนลืมเราไปแล้วว่าเคยเป็นเพื่อนกัน
เราอึดอัดเหมือนนักโทษที่ต้องอยู่ในคุก ทุกวันนี้แม้แต่หน้าพ่อก็ไม่อยากมอง ไม่อยากคุย เราถูกพรากช่วงเวลาวัยรุ่นกับเพื่อนๆทั้งโกรธทั้งน้อยใจชีวิตนี้โดนตีกรอบอยู่ตลอด อยากมีชีวิตอิสระบ้าง😢