รุ่นตายายผมก็บอกว่าไม่เคยเจอหนักเท่านี้มาก่อนตั้งแต่เขาเกิดมา โควิดมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคร้บ
แล้วแบบนี้เด็กรุ่นใหม่จะลืมตาอ้าปากกันได้ยังไง เพราะเหมือนกับว่ายิ่งนานไป ระบบสังคมการทำงานก็แย่ลง 
อย่างงานที่เกี่ยวกับการผลิตก็จะใช้หุ่นยนต์หรือเครื่องจักรมากขึ้น เพราะมันไม่อู้งาน ไม่มีเงินเดือน แค่ลงทุนกับมันครั้งเดียว

แต่งานด้านอื่นๆ เช่น งานด้านเอกสารก็ใช้คนน้อยลง หรือคนนึงๆต้องทำงานหนักขึ้น หลายหน้าที่ 
ชนิดที่ว่า ใครอดไม่ได้ก็ออกไปสิ ขอขึ้นเงินเดือนเหรอ ถ้าไม่คุ้มที่จะจ่ายก็จะบีบให้ทนไม่ไหวกับงานและลาออกไปเอง
ไหนๆก็พูดละก็ขอพูดเลยละกัน

งานด้านเซลล์ขาย การตลาด อะไรต่างๆนานาๆ ถ้าคุณทำยอดไม่ดีเหมือนเคย คุณก็จะโดนบีบให้ออกอีก มันไม่มีความหมายอะไรกับผลงานของคุณที่เคยทำไว้ก่อนหน้า เพราะเขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำเพราะถือว่าเขาคิดว่าจ่ายเงินคุณแล้วคุณต้องทำให้เขาได้ จ่าย10 เขาต้องได้จากคุณ100หรือมากกว่า 
ถ้าทำไม่ได้ คุณก็ไม่มีประโยชน์อะไรต่อองค์กรแล้ว และจะถูกสังคม ถูกบูลลี่จากบริษัททันที จนออกไปตามระเบียบ

ผมเห็นแบบนี้มาเยอะมาก กับคนรอบตัว ตอนนี้มีแต่คนโดนเลิกงาน หรือลาออกมา แล้วก็ยังหางานไม่ได้
ด้วยความที่ว่า ตัวเองมีประสบการณ์มาเยอะ อยู่ในระดับตำแหน่งที่สูง เกินพนักงานปฎิบัติการ
แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่เหมือนเดิม ยอมลดเงินเดือนลง แต่ก็ถูกเมินเพราะว่ากลัวอยู่ไม่นาน จะจ้างเด็กจบใหม่ก็ไม่เอา เด็กไม่ทนงาน แปบๆก็ไป

ทีนี้ ไอคนที่ยังมีงานทำอยู่ตามบริษัท ตามออฟฟิศ จาก1หน้าที่ ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 2,3,4,5,n++
แล้วก็วนลูปที่ตามข้อความท่อนที่ 2 ในกระทู้นี้ เห้ออ บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำงานอะไรตอนนี้ก็ไม่มั่นคงแล้ว

ต่อให้เป็นราชการก็เถอะ ข้าราชการก็สอบยากเย็นมาก พนักงานราชการก็เข้ายากอีก จะบรรจุเป็นข้าราชการก็ยาก
ตอนนี้มีคนรอขึ้นบัญชีเพื่อบรรจุเกือบครึ่งล้านของประเทศ แสดงให้เห็นว่าคนส่วนใหญ่ อยากทำงานระบบราชการที่ไม่เสี่ยงโดนเลิกจ้าง
อยู่ได้ชิวๆ แม้เงินจะน้อย แต่ไม่โดนไล่ออกแน่นอน แถมสวัสดิการพนักงานราชการก็ไม่ได้น้อยกว่าราชการ เพียงแต่ไม่มีบำนาญไว้ตอนแก่

พูดถึงอาชีพอิสระกันบ้าง
เช่น ค้าขาย ร้านอาหาร ร้านของใช้ ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้าง ขายเสื้อผ้า ของใช้ในบ้าน ตอนนี้ก็เปิดกันเยอะมาก
เมืองไทยนี่เป็นประเทศที่เสรีในเรื่องธุรกิจจริงๆ เพราะหาบเร่ แผงลอยมีเยอะทุกหัวมุมเมือง ตลาดนัดเมืองไทยน่าจะเยอะที่สุดในโลกแล้วมั้ง
เพราะจะค้าขายอะไรก็ไม่ต้องมีเอกสาร ขออนุญาตจากรัฐ ไม่เหมือนเมืองนอกที่ต้องมีใบอนุญาต แม้จะเป็นร้านเล็กๆก็ตาม เมืองไทยไม่ต้อง
ตอนนี้ก็เปิดกันแบบว่าเยอะมาก ไปที่ไหนก็มี ร้านนั้นไม่อร่อย ไปกินร้านนี้ได้ ถ้าไม่อร่อยก็ ลองไปกินอีร้านนั้นดีกว่า อะไม่ถูกปากอีก เปลี่ยน 
คือมันมีเยอะมาก มันก็ดีในส่วนของคนกิน แต่คนขายเยอะมาก ในมุมของคนค้าขาย ก็จะตายและกดดันมากขึ้น เพราะมีคู่แข่งเยอะ

ทีนี้ก็เกิด Oversupply ของเงินและคนซื้อละ มันถูกหารไปหมดเพราะร้านมี 50 ร้านคนในธุรกิจเดียวกัน ซอยยิบย่อยจนได้คนละนิดละหน่อย
ร้านไหนสายป่านยาวก็อยู่ได้ ร้านไหนแพ้ เงินไม่หนา แถมต้องจ่ายค่าเช่าที่ ค่าไฟค่าน้ำ กินใช้จ่ายส่วนตัวและคนข้างหลังอีก ตายเลยทีนี้
ตอนนี้ใครทำอาชีพค้าขายอิสระ คือน่ากลัวสุดแล้ว ต้องถีบตัวเองแบบสุดๆ เพื่อให้ได้เงินมาใช้จ่าย ความอายมันหมด เพราะความจนมันน่ากลัวกว่า

ยังไม่รวมถึงธุรกิจที่มีอำนาจซะเหลือเกินในตอนนี้ ในเรื่องของการผูกขาด กินรวบของธุรกินค้าขาย ที่เรายังต้องเข้าไปซื้อไปแวะทุกวัน
คงไม่ต้องบอกนะว่าธุรกิจอะไร เจ้านั้นคือใหญ่ที่สุด เข้ามาเบียด เข้ามาแย่งกลุ่มลูกค้า พ่อค้าแม่ค้ากันจนเครียด ตอนนี้เป็นไงละ
เยอะจนจะเท่าประชากรคนทั้งจังหวัด 1 จังหวัดของไทยแล้ว เดินไปที่ไหนก็เจอ แต่คิดว่ามันยังอยู่ได้อีกนาน เพราะมันมีข้อดี
คือเปิดตลอด 24 ชม อำนวยความสะดวกให้กับคนทำงานกลางคืน ทำให้ร้านค้าอิสระส่วนใหญ่เสียเปรียบ และเงินทุนไม่ได้หนาเหมือนเจ้านี้
มีขายครบ มียันถ่ายเอกสาร ฝากเงิน รับชำระเงินนุ่นนี่นั่น ต่อไปคงมีโรงพยาบาล มีโรงงานผลิตรถแน่ๆ 
ถ้าถึงขนาดนั้น คนไทยไม่ต้องทำอะไรแล้ว เพราะเจ้า... กินรวบหมดแล้ว 

จะให้ลูกเรียนหมอ ถ้าลูกไม่ชอบก็จบ แต่ถ้าเขาเข้าใจว่าต้องเรียนในสิ่งที่เป็นที่ต้องการของตลาดนะ จะได้อยู่รอดจากสังคมที่ห่วยแตกนี้
ถ้าเด็กมันเข้าใจ คนเป็นพ่อแม่ก็สบายใจ หายห่วงละ ว่าต่อไปลูกข้าจะอยู่รอดได้ แม้ไม่มีเราแล้ว เพราะเขาสามารถเลี้ยงตัวเองได้ แม้สังคมอื่นๆจะแย่
แต่ว่าอาชีพหมอตอนนี้ก็ค่อนข้างที่จะเสี่ยงตกงานเหมือนกัน คำว่าหมอมีหลายส่วน หมอศัลยกรรม หมออายุรกรรม 
หรือถ้าจะเรียนหมอ ต้องเรียนให้รอดจนถึงปี 4 และ ปีที่ 4 5 6 ก็ต้องขึ้นวอร์ด กดดันสุดคือปีที่ 6 , ปีที่ 6 ยังไม่พอ 
ต้องทำงานใช้ทุนคืนรัฐ ที่ไม่สามารถเลือกลงได้(หรือเปล่า) อีก 3 ปี ในถิ่นทุรกันดานอีก ไม่ง่ายเลยเนอะ กว่าจะสบายกันได้

ที่กล่าวมานี้ไม่ใช่อะไร คือบ่นไปเรื่อย วันนี้งานไม่ค่อยมี ว่างมาก (เป็นพนักงานออฟฟิศ) 
ส่วนตัวผมทำงานใกล้บ้าน เงินเดือนหมื่นต้นๆ เมื่อเทียบกับกรุงเทพที่เคยได้หมื่นหก ตอนนี้ได้หมื่นสอง 
แต่ถามว่าอันไหนดีที่สุดในความรู้สึกตัวเอง ขอตอบเลยว่าต่างจังหวัด 
เพราะต้นทุนชีวิตถูกลง อากาศบริสุทธิ์ รถไม่ติด 9โมง ถนนก็ยังโล่งอยู่เลย 

ขอบคุณโควิดที่ทำให้เราได้กลับมาทำงานที่บ้าน ได้อยู่ใกล้พ่อแม่ที่แก่ลงทุกวัน ให้กลับไปกรุงเทพอีกครั้งก็ไม่เอาแล้ว

ใครมีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับกระทู้นี้ มาแชร์กันได้นะ
จาก มนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง