**ขอความกรุณาอย่าซ้ำเติมกันเลยนะคะ อย่าด่ากันแรงเลยนะคะ T^T
คือเราแต่งงาน(จดทะเบียน)มีลูกกับสามี 1 คน ลูกวัยอนุบาล
ชีวิตคู่เราเจอปัญหาเยอะแยะมากมายตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเขา แต่เหมือนเราเผชิญอยู่คนเดียวเพราะสามีไม่สนใจอะไรเลยทำให้เรารักเขาน้อยลงจนหมดรักเขามานานแล้วค่ะ แต่ในสายตาคนนอกและการลงโซเชียลของเขาทำให้เหมือนครอบครัวเรายังรักกันดี มีความสุข เขาดูเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีมาก แต่ความจริงไม่ใช่เลยเราเคยขอเลิกกับเขาหลายรอบแล้วค่ะแต่เขาไม่เลิกเราก็เลยทนไปเพื่อครอบครัว ความเลวของเรามันเริ่มที่วันนึงมีอีกคนเข้ามาทำให้เรารู้สึกดี เราเลยแอบคบกับเขามานานจนตอนนี้สามีจับได้ ตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งทะเลาะกันยิ่งอยู่ยิ่งเกลียดกันแต่เขาก็ไม่ยอมเลิกกับเรา ส่วนเราก็ไม่ยอมเลิกกับอีกคน เรารู้ค่ะว่าเราเลวขนาดไหนที่นอกใจเขา (แต่ไม่เคยนอกกายนะคะแค่คุยกันไม่เคยเจอกันค่ะ ) ต้องมีกี่คนที่เสียใจเพราะเรา แต่เราคิดดีแล้วค่ะว่าอยู่กันไปเราก็ไม่มีความสุข เราอยากมีความสุขของเราบ้างแต่ปัญหาที่เราเครียดตอนนี้คือ ลูก เราคิดมาตลอดเลยค่ะว่าลูกเรา เราเลี้ยงเองมากับมือ ยังไงเราก็ต้องเอาเขาไป แต่ในทางกลับกันเราก็สงสารลูกว่าถ้าเขาไปกับเราเขาจะลำบากมั้ย เราใจร้ายกับลูกเกินไปรึป่าว แต่ถ้าให้อยู่สามีเราก็กลัวจะทนคิดถึงลูกไม่ไหว ซึ่งมันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เราเครียดค่ะ เราอยากออกไปจากตรงนี้ ตอนนี้อยู่ก็ไม่ไหว จะไปต่อก็ไม่กล้า
ความคิดในหัวเราตอนนี้คือ
1.เราจะไปเริ่มชีวิตใหม่โดยเอาลูกไปด้วย ถึงจะลำบากหน่อยแต่เราคิดว่าเราไหวค่ะ และไม่เคยคิดจะกีดกันถ้าพ่อลูกจะมาเจอกันนะคะ
2.เรารักลูกมากนะคะแต่จะดีกว่ามั้ยถ้าจะให้ลูกอยู่กับสามีเพราะฐานะสามีดีกว่าคงเลี้ยงดูเขาได้ดีกว่า แต่เรากลัวสามีจะไม่ให้เราเจอลูกอีก
3.( ข้อนี้ขอระบาย )ตอนนี้เราถูกตราหน้าว่าจะหนีตามผู้ชาย จริงๆเราไม่ได้คิดจะไปหวังพึ่งคนใหม่เลยค่ะ อยากออกไปเริ่มชีวิตเอง อยากยืนด้วยลำแข้งตัวเอง ถึงไม่มีผู้ชายคนใหม่เราก็คิดจะเลิกกับเขาอยู่ดีค่ะ แต่พูดไปใครจะเชื่อ ยิ่งถ้าเราทำข้อ 2 นี่ไม่ต้องถามถึงคำด่าเลย ได้ยินแบบนี้ยิ่งเกลียดตัวเองแต่มันคือความจริงที่เราต้องยอมรับมันเพราะทำตัวเอง
4.ครอบครัวเราไม่ให้ความช่วยเหลือใดๆถ้าเราเลิกกันเพราะเกลียดเราไม่อยากให้เราเลิกกับสามี
ปล.เราแต่งงานมา 6 ปี ใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกอยู่บ้านค่ะ 2 ปีหลังสามีดีขึ้นเยอะ แต่ด้วยความรักที่มันหมดไปแล้ว พยายามแล้วแต่มันไม่เพิ่มขึ้นมาจริงๆค่ะ ตอนนี้เรายิ่งเลวเข้าไปใหญ่ในสายตาสามี ครอบครัวเราและคนอื่นๆ เพราะคิดว่าหาสามีดีๆแบบนี้คงยากแล้ว แต่คนมันไม่รักแล้วก็คือไม่รัก อย่าให้เราทนอยู่กันด้วยความเกลียดชังเลย อยากให้ทุกคนเข้าใจเราในจุดนี้หน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความเครียดจากความเลวของเราเองค่ะ
คือเราแต่งงาน(จดทะเบียน)มีลูกกับสามี 1 คน ลูกวัยอนุบาล
ชีวิตคู่เราเจอปัญหาเยอะแยะมากมายตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเขา แต่เหมือนเราเผชิญอยู่คนเดียวเพราะสามีไม่สนใจอะไรเลยทำให้เรารักเขาน้อยลงจนหมดรักเขามานานแล้วค่ะ แต่ในสายตาคนนอกและการลงโซเชียลของเขาทำให้เหมือนครอบครัวเรายังรักกันดี มีความสุข เขาดูเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีมาก แต่ความจริงไม่ใช่เลยเราเคยขอเลิกกับเขาหลายรอบแล้วค่ะแต่เขาไม่เลิกเราก็เลยทนไปเพื่อครอบครัว ความเลวของเรามันเริ่มที่วันนึงมีอีกคนเข้ามาทำให้เรารู้สึกดี เราเลยแอบคบกับเขามานานจนตอนนี้สามีจับได้ ตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งทะเลาะกันยิ่งอยู่ยิ่งเกลียดกันแต่เขาก็ไม่ยอมเลิกกับเรา ส่วนเราก็ไม่ยอมเลิกกับอีกคน เรารู้ค่ะว่าเราเลวขนาดไหนที่นอกใจเขา (แต่ไม่เคยนอกกายนะคะแค่คุยกันไม่เคยเจอกันค่ะ ) ต้องมีกี่คนที่เสียใจเพราะเรา แต่เราคิดดีแล้วค่ะว่าอยู่กันไปเราก็ไม่มีความสุข เราอยากมีความสุขของเราบ้างแต่ปัญหาที่เราเครียดตอนนี้คือ ลูก เราคิดมาตลอดเลยค่ะว่าลูกเรา เราเลี้ยงเองมากับมือ ยังไงเราก็ต้องเอาเขาไป แต่ในทางกลับกันเราก็สงสารลูกว่าถ้าเขาไปกับเราเขาจะลำบากมั้ย เราใจร้ายกับลูกเกินไปรึป่าว แต่ถ้าให้อยู่สามีเราก็กลัวจะทนคิดถึงลูกไม่ไหว ซึ่งมันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เราเครียดค่ะ เราอยากออกไปจากตรงนี้ ตอนนี้อยู่ก็ไม่ไหว จะไปต่อก็ไม่กล้า
ความคิดในหัวเราตอนนี้คือ
1.เราจะไปเริ่มชีวิตใหม่โดยเอาลูกไปด้วย ถึงจะลำบากหน่อยแต่เราคิดว่าเราไหวค่ะ และไม่เคยคิดจะกีดกันถ้าพ่อลูกจะมาเจอกันนะคะ
2.เรารักลูกมากนะคะแต่จะดีกว่ามั้ยถ้าจะให้ลูกอยู่กับสามีเพราะฐานะสามีดีกว่าคงเลี้ยงดูเขาได้ดีกว่า แต่เรากลัวสามีจะไม่ให้เราเจอลูกอีก
3.( ข้อนี้ขอระบาย )ตอนนี้เราถูกตราหน้าว่าจะหนีตามผู้ชาย จริงๆเราไม่ได้คิดจะไปหวังพึ่งคนใหม่เลยค่ะ อยากออกไปเริ่มชีวิตเอง อยากยืนด้วยลำแข้งตัวเอง ถึงไม่มีผู้ชายคนใหม่เราก็คิดจะเลิกกับเขาอยู่ดีค่ะ แต่พูดไปใครจะเชื่อ ยิ่งถ้าเราทำข้อ 2 นี่ไม่ต้องถามถึงคำด่าเลย ได้ยินแบบนี้ยิ่งเกลียดตัวเองแต่มันคือความจริงที่เราต้องยอมรับมันเพราะทำตัวเอง
4.ครอบครัวเราไม่ให้ความช่วยเหลือใดๆถ้าเราเลิกกันเพราะเกลียดเราไม่อยากให้เราเลิกกับสามี
ปล.เราแต่งงานมา 6 ปี ใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกอยู่บ้านค่ะ 2 ปีหลังสามีดีขึ้นเยอะ แต่ด้วยความรักที่มันหมดไปแล้ว พยายามแล้วแต่มันไม่เพิ่มขึ้นมาจริงๆค่ะ ตอนนี้เรายิ่งเลวเข้าไปใหญ่ในสายตาสามี ครอบครัวเราและคนอื่นๆ เพราะคิดว่าหาสามีดีๆแบบนี้คงยากแล้ว แต่คนมันไม่รักแล้วก็คือไม่รัก อย่าให้เราทนอยู่กันด้วยความเกลียดชังเลย อยากให้ทุกคนเข้าใจเราในจุดนี้หน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ