ผมกับแฟนคบกันมาเกือบ 3 ปีแล้วครับ ตั้งแต่สมัยมหาลัยจนตอนนี้ทำงานกันมาได้เกือบปีแล้ว สมัยเรียนแฟนผมเป็นคนตั้งใจเรียน และมีระเบียบวินัยในชีวิตมาก ส่วนผมเป็นพวกไม่เรียนอ่านก่อนสอบเอา ดังนั้นตารางชีวิตผมก็คือถ้าเค้าว่างผมก็จะไปอยู่ด้วย ไม่ว่างผมก็อยู่คนเดียวไม่ก็ไปกับเพื่อน เรามีทะเลาะกันบ้างทั่วๆไปแบบคนเป็นแฟนกัน แต่พอเข้าสู่สังคมการทำงานชีวิตของเราเปลี่ยนไปมาก จากที่ผมเป็นคนทำอะไรตามตารางชีวิตของแฟน กลายเป็นว่า ผมทำงานหนักมาก ไม่ได้ว่างไปหาตลอดเหมือนเมื่อก่อน  แฟนผมหนักบ้างเบาบ้างแต่งานไม่ได้เครียดเท่า แต่สิ่งที่แตกต่างกันมากคือสิ่งแวดล้อมการทำงาน บริษัทผททำงานเป็นทีม ซึ่งผมจะได้ทำงานกับพี่ผู้ใหญ่ตลอด ซึ่งสังคมแบบนี้ต่างคนต่างก็มีครอบครัว คนรอบข้าง เลิกงานทุกคนก็กลับไปหาคนของตัวเอง ต่างจากที่ทำงานของแฟนผมที่รับเด็กรุ่นใหม่อายุ 20-25 มามากกว่า 80% ของพนักงานทำให้สังคมเหมือนมหาลัยหรือเป็นแบบเพื่อนกันมากๆ มีการจีบกันในออฟฟิศเยอะมาก มีชวนไปกินข้าวดูหนังหลังเลิกงาน วันหยุดมีชวนไปตจวกันเกือบทุกเทศกาล พูดง่ายๆคือ บริษัทเป็นเหมือนสังคมเด็กวัยรุ่นขนาดย่อมได้เลย ปัญหาที่เกิดกับตัวผมคือ ผมตั้งใจทำงาน จนเติบโตในหน้าที่การงานระดับนึง แต่เวลาที่ไม่ได้ทำงานผมก็อยากอยู่กับแฟนบ้าง แต่แฟนผมอาจไม่ได้ไม่สนใจผมขนาดนั้น แต่ถือว่าสนใจน้อย เพราะแฟนผมไม่ค่อยเหงา ที่ทำงานดูจะให้อะไรหลายๆอย่างเค้าได้แล้ว ผมก็เกิดอาการน้อยใจ มีหลายคนในที่ทำงานเข้าหาแฟนผม เค้าเคยเขวไปแล้วครั้งนึง ผมเสียใจมากแต่เค้ากลับมา เค้าบอกว่ามันแค่ความสุขสั้นๆ ระยะยาวคนพวกนี้ไม่โอเค ใจนึงผมก็ดีใจที่เค้าคิดได้ว่าคนที่มาคอยเอาใจ ชวนไปเที่ยว ชวนไปกิน ใช้เงินเยอะๆมันไม่ยั่งยืน แต่อีกใจนึงผมก็รู้สึกว่า เค้ากลับมาเพราะเค้ารู้สึกว่าชีวิตกับเรามันมั่นคง แตาก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าชีวิตสังคมแบบนั้นมันมีความสุขมากกว่า ผมควรทำยังไงดี เพราะให้ทำยังไงผมก็ให้ความสุขแบบนั้นไม่ได้ ทั้งเรื่องเวลา สถานที่ทำงาน และการใช่ชีวิตที่ผมเองก็ไม่มีทางจะปล่อยเนื้อปล่อยตัว หาความสุขในปัจจุบันจนไม่สนใจอนาคตขนาดนั้น แฟนผมเค้าแสดงออกกับทุกคนว่ามีแฟนแล้วและพยายามทำให้ผมเชื่อใจเค้าอีกครั้งมากๆ แต่ตัวผมเองกลับคิดว่าคนที่ใช้ชีวิตแบบผมไม่สามารถให้ความสุขเค้าได้มากพอ