ก็เราเริ่มคบกับแฟนคนนี้มาสักระยะหนึ่งแล้ว ก็เกือบ 10 เดือน ก็คบกันมา แฟนเราเป็นผู้หญิงที่ทำงานเอง ดูแลตัวเองได้ ตอนนี้แฟนเปิดธุรกิจของตัวเอง เป็นร้านเล็ก ๆ เพิ่งเปิดได้ไม่นาน ธุรกิจก็ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป เริ่มมีลูกค้าเริ่มรู้แหล่งก็เข้ามา แฟนเราบริการดี พูดดีทำให้ลูกค้าชอบที่เป็นกันเอง แล้วพอเราเริ่มเข้าไปอยู่ในชีวิตเขามากขึ้น เริ่มรู้จักครอบครัวแฟน แฟนพาเราเข้าไปรู้จัก แล้วก็ทางครอบครัวเขาก็ดู ๆ เราตอนแรก ๆ ก็พอดูแล้วเขาก็เริ่มเชื่อใจเรามากขึ้น เรามีงานทำเหมือนกัน เราทำงานออฟฟิศแห่งหนึ่ง ซึ่งเราไปช่วยงานของแฟน ก็ทำงานเลิกงานมาตอนเย็นก็รีบกลับมา ปกติตอนโสดเราจะรีบกลับบ้านปกติ พอมีแฟน เห็นแฟนทำงานคนเดียวที่ร้านก็อยากช่วย อยากแบ่งเบา พอเราช่วยทำที่ร้านของแฟน แฟนทำพวกธุรกิจขนส่ง ซึ่งเราไม่รู้เรื่องเลย แต่ก็พยายามเรียนรู้จากแฟน แฟนก็สอน แต่เรายังไม่ได้เก่งมากถึงขั้นรู้ระบบต่าง ๆ เวลาพูดเราก็ยังไม่กล้าจะพูดอะไรกับลูกค้ามาก พูดเท่าที่รู้ เพราะกลัวพูดไปแล้วเรารู้ไม่จริงปัญหาจะตามมาทีหลัง เลยไม่พูดไรมาก ก็ช่วย ๆ กันมาเรื่อย ๆ ค่อย ๆ เรียนรู้กัน ซึ่งการที่เรามาทำอย่างนี้มาช่วยแฟน แฟนมองว่าเราทำให้เค้ามากเกินไป ไม่อยากให้มาเหนื่อยแบบนี้ ซึ่งเราไม่ได้เหนื่อยหรอก แต่เพราะอยากช่วย เรายังเรียนกันอยู่ เรียนรอบวันอาทิตย์ทั้งคู่ ไปเรียนเราจะมารับที่บ้านแล้วไปเรียนพร้อมกัน เวลาไปเรียนเราจะทำอาหารกล่องไปให้แฟนกินตอนเช้า ซึ่งแฟนเรากินอะไรไม่ค่อยได้เยอะ แฟนไม่ค่อยกินข้าวมาก แต่กินกับกินพวกเนื้อไรงี้ มากกว่า แต่ก็มีกินข้าวบ้าง เราก็อยากทำอาหารพวกนี้ให้แฟนกิน ถ้าไปเลือกซื้อที่มหาลัยก็คงจะยาก เลยทำให้แฟนดีกว่า และเราก็อยากทำให้กินเองอยู่แล้วด้วย เพราะเห็นแฟนกินแล้วมีความสุข ทำเพราะรักไม่ได้เหนื่อย ก็ทำแบบนี้มาเรื่อย ๆ แฟนก็ดูว่าเราทำให้เค้ามากเกินไป จนคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับเรา อยากเลิกให้ไปเจอคนที่ดีกว่า ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจ ทั้งที่ทำดีให้ ทำเพราะรัก ไม่ได้หวังไรตอบแทน แต่ตัวแฟนเขาทรงแบบไม่ต้องมีแฟนก็ได้เขาดูแลตัวเองได้ แต่เขาเลือกเรามาเป็นแฟนเพราะเขาสบายใจที่มีเราอยู่ตอนแรกที่คบ แต่พอคบแล้วกลับได้เราที่เราพยายามให้แฟนแบบที่เล่าไป แต่แฟนเราก็อยากได้แฟนที่ดี ดุแลเขาได้ 

ซึ่งเขามีรุ่นพี่ที่เคยทำงานด้วยกันมาสมัยก่อน เมื่อก่อนเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้วรุ่นพี่คนนี้ก็คอยช่วยแฟนมาตลอดจนแฟนคิดว่าดี ดีมากสำหรับเขาจนเอาเขาเป็นไอดอลประจำตัว แฟนเราก็พูดถึงรุ่นพี่บ่อย ๆ แต่เราก็เข้าใจว่าเป็นรุ่นพี่ และรุ่นพี่ก็มีเมียแล้ว เราก็ไม่อะไร แต่แฟนชอบพูดเหมือนทรงเปรียบเทียบเราอะ ว่าเขาดี มีเมียแล้วไม่ให้เมียทำงาน ให้เมียนั่งนับเงินอยู่บ้าน รุ่นพี่หาเงินให้ แล้วมองกลับมาที่เรา ซึ่งเรายังไม่ได้มีแบบนั้น แต่เราก็สร้างของเราเอง เพราะพ่อแม่เราไม่ได้มี ครอบครัวเราอยู่ในฐานะไม่จนแต่ก็ไม่ได้รวย ปานกลาง พอมีพอกิน แต่เราพยายามสร้างของเราเองโดยไม่ขอพ่อแม่ แล้วพอมีปัญหาในร้านแบบเจอลูกค้าเรื่องมาก แล้วแฟนเราเป็นคนแก้ปัญหา แล้วเราไม่รู้จะช่วยแก้ยังไง เพราะเรายังไม่รู้ว่าต้องแก้ยังไง ตอนนั้นเราก็ยืนฟังปัญหา ก็พูดบ้างบางอย่าง แต่ส่วนใหญ่แฟนจะพูดหมดแล้ว แล้วพอวันนั้นแฟนเราก็เหมือนกับพูดว่ามีแฟนก็เหมือนไม่มีที่เราไม่ช่วย แล้วก็พูดถึงรุ่นพี่ว่าถ้าเป็นรุ่นพี่คงช่วยได้ หรืออะไรก็พูดไปเรื่อย แต่เราก็น้อยใจแหละ ก็รับฟังความด้อยของตัวเองแล้วพยายามพัฒนาต่อก็ฝึกช่วยงานแฟนที่ร้านต่อไป พอเราทำไรเป็นมากขึ้นแล้วเราทำช่วยแฟน แฟนก็บอกว่าเราทำเยอะ ไม่อยากให้ทำ แล้วมาวันหนึ่งเราปิดร้านกลับบ้านมาแล้วเราทั้งคู่ลืมปิดไฟหน้าร้าน แล้วเราเห็นว่าแฟนทำงานมากกว่าเรา เราเลยไม่อยากรบกวนแฟนมาก แต่บ้านแฟนอยู่ใกล้ร้านที่ทำธุรกิจด้วยกันกว่าเรา แต่แฟนก็รู้แหละว่าลืมปิดไฟเพราะดูกล้องได้ผ่านมือถือ แต่เราก็ไม่กล้าบอกให้แฟนไปปิด เพราะเกรงใจเห็นว่าเหนื่อยมากแล้ว เราเลยขับมอไซค์ไปปิดให้เอง แต่แฟนเราก็รู้ว่าเรามาปิดแล้วเกิดโทษตัวเองว่าเค้าผิดที่ให้เราไปทำตรงนั้นแทน แล้วตอนนี้แฟนก็กีดกันเราออกไม่ให้ช่วยงานไรอีก ซึ่งเราก็น้อยใจแหละ ปัญหาแค่นี้ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ แค่มีไรก็ช่วย ๆ กัน ก็อยากทำให้แบบมีแฟนแล้วมีอะไรดีขึ้น ดีกว่าไม่ช่วยไรเลย แต่แฟนเราไม่อยากให้เราทำ เพราะแฟนเราเจอแต่คนที่ไม่เอาอะไร ปล่อยให้แฟนทำให้ตลอด แต่พอมาเจอเราที่ทำอะไรด้วยตัวเองเหมือนกัน ไม่ต้องพึ่งใคร แต่พอมีเรา เราก็อยากทำให้แฟน แต่แฟนกลับกีดกันแบบนี้ ควรทำยังไง