ต้องเกริ่นก่อนว่า​ ทั้งเราและแฟน​ ไม่ได้อยู่อาศัยในบ้านเดียวกัน​ ค่อนข้างจะเป็นรักทางไกล​ เวลาจะคุยกันก็จะใช้วิธีการโทรคอลกันผ่านเฟส สิ่งที่เกิดขึ้นคือ​ มีช่วงหนึ่งที่แฟนว่างงาน​ ส่วนเราติดเรียน​ มีเรียนเช้าบ้าง​ บ่ายบ้างไม่เต็มวัน​ ส่วนแฟนก็มักจะขอเราไปเล่นเกมส์​ มีช่วงหนึ่งที่ไปเล่นเกือบทุกวัน​ บางทีก็อยากใช้เวลาคุยกับเขาบ้าง​ ไม่อยากให้ไปเล่นเกมส์หรือข้างนอกมาก​ เพราะเงินก็ไม่มี​ เวลาจะซื้อของจำเป็นอะไร​ ก็จะมาบ่น​ จนเรายอมให้ยืมเงิน​ บางทีเล่นจนไม่มีเงินกินข้าว​ จนยอมอด​ สุดท้ายเราก็ใจอ่อนก็ให้ยืมอีก​ จนสุดท้ายเราก็บ่นและด่าเขาไป​ เหมือนจะสำนึก​ สุดท้ายก็ไปทำอีก​ แต่ก็ไม่บ่อย​ แต่ยังไงก็ไม่อยากให้ออกไปเล่น​ บางทีขอไปเล่นวันที่เราว่าง​ จนทิ้งเราให้อยู่คนเดียว​ จนเราน้อยใจ​ สุดท้ายก็ทะเลาะกัน​ อาจเพราะเราชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ก็เป็นได้​
        จนมาช่วงหลังๆนี้​ แฟนมีงานทำ​ ไปทำงานกับพี่ๆในแก๊ง​ ซึ่งเรารู้ดี​ ว่าใช่เขาทำงาน​ แต่ไม่ได้ทำงานเต็มรูปแบบ​ บางทีก็มีกันไปชวนกินท่อม​ กินโปร​ ซึ่งเราไม่โอเค​ ไม่ใช่ว่าพี่ๆเขาไม่ดีนะ​ พี่ๆเขาก็ช่วยเหลือแฟนเรา​ แต่ชอบชวนกันไปทำแบบนั้นซึ่งเราไม่โอเคเลย​ เวลาแฟนออกไปไหนที​ เราก็เหมือนแม่ที่จู้จี้ค่อยถาม​ จะกลับเมื่อไหร่​ ไปไหน​ บางทีก็งอแงไม่ให้ไป​ จนทำให้เราไม่เข้าใจกัน​ ทะเลาะกันบ่อยๆ​ เคยไม่ยอมให้แฟนไปไหนเลย​ ประมาณ​อาทิตย์กว่าๆ​ จนแฟนบอกว่า​ บางทีก็อยากได้เวลาส่วนตัวบ้าง เราแค่อยากให้เขาอยู่กับเราบ้าง​ อยากให้สนใจแค่เรา​ ไม่ชอบให้ออกไป​ เพราะบางทีก็เหงา​ เป็นห่วง​ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน​ มันเป็นเพราะเราคิดเยอะไปใช่มั๊ย​ มองเขาในแง่ร้ายไปใช่มั๊ย​ เราควรจัดการกับความคิดอย่างไรดี????