คืองี้นะ เราก็รู้จักพี่คนนี้มาสักพักแล้วล่ะ ก็ถามไถ่ความเป็นอยู่ธรรมดา มักจะมีสิ่งเล็กๆน้อยๆมอบให้แก่กันเสมอ แต่ก็ไม่มีอะไรมากหรอก โทรคุยกันแบบแฟนอ่ะไม่มี นับครั้งได้เลยแต่เป็นเรื่องงาน แค่คุยทางไลน์มีบอกคิดถึงบ้าง แต่ช่วงนี้บอกคิดถึงบ่อยๆ ตลอดเลย งงมาก แล้วบอกว่าอยากเจอ (เราอยู่ไกลกัน) อยากพาไปทานข้าว ฟังเพลงตอนค่ำ อ่ะ ผู้หญิงคานทองอย่างเรามีหรือจะกล้าปฏิเสธแรงๆ แต่เราบอกว่า ไว้ว่างๆก่อนนะคะ ช่วงนี้ยุ่งๆ อ่าาา...ไม่แรงๆ เราก็ต้องสงวนความเป็นกุลสตรีนิดนึง เขามีข้อเสนอมากมาย เพื่อให้ได้เจอ ก็เห็ความอยากเจอของพี่แก เราเลยบอกว่า ต้องเอารถไปเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง เช็คแอร์ไว้เจอกัน ทานข้าวกันเนาะ เขาก็ตกลง แต่ที่ตกใจ เขาจะพาคุณแม่เขามาทานข้าวกับเรานี่สิ พรุ่งนี้ด้วย เห้ยยยยย ใจเย็นก่อนดีมั้ย ในใจเรากล้าๆกลัวๆนะ คืออยากดูกันไปนานๆก่อน แม้ปีหน้าจะ 35 ก็เถอะ แต่เราจะเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดคือสวยจัดเต็ม ฉันจัดเต็มตลอด ฉันไม่ยอมเป็นยายเพิ้งหน้าเน่าหรอกค่ะ ถ้าแม่เขาชอบเราก็ดีไป แต่เราไม่แน่ใจว่าเราจะได้คบกับพี่เขามั้ย เรายังไม่รู้จักเขาดีพอเลยอ่ะ เราไม่ได้ให้ความหวังเขาใช่มั้ยคะ เราไม่ได้เจ้าชู้นะ เราไม่คบใครหลายคน แต่เราไม่กล้าจริงจังเพราะไม่เคยจริงๆ เขาต้องการอะไรจากเรา เขาคิดยังไง เขาจริงใจมั้ย ทำไมเขาไม่ทำเหมือนครอื่นที่จะจีบสาวต้องโทรมาจีบป่าว คือไม่เคยอ่ะค่ะ พรุ่งนี้จะเป็นยังไงน้อ สับสนชีวิตจุง