จริงอยู่ว่าบางทีคนที่ไม่ใช่ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ชอบ
เรื่องมันเกิดขึ้นในวัยมัธยมตนซึ่ง..ก็เร็วไปเเหละสำหรับการมีความรักอะนะ ผมได้ตกหลุมรักใครคนใดคนนึงเข้าจะขอใช้นามสมมุติว่าบีนะครับโดยที่ผมเเอบรักบีข้างเดียวมาโดยตลอด..เเละตัดสินใจจะบอกชอบบีในวันปัจฉิมนิเทศให้ได้เพราะหากช้าไปคงจะไม่ทันเอาเเน่..เเต่เเล้วก็..เราช้าเกินไปก้าวนึงเพราะตัวของผมพึ่งได้รู้ว่ามีผู้ชายคนนึงในห้องของผมขอใช้นามสมมุติว่าเคนะครับเคได้ชิงบีไปก่อนเเล้วมันทำให้ผมช็อคเอามากเเละความคิดของผมเหมือนหลอกหัวใจตัวเองว่ามันเป็นเเค่ฝันจึงไม่เจ็บปวดนัก..เเต่เเล้วเพื่อนของผม(ผญ.)ขอใช้นามเเฝงว่าเอละกันที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน เอเขารักเคมากๆตั้งเเต่โรงเรียนเก่าเอรักเคมาโดยตลอด9ปีเต็มเเต่เคคนนั้นกลับมาคบกับเพื่อนของตัวเองที่ชื่อบี..ใช่เอเเละบีเป็นเพื่อนสนิทกัน..เอได้ทักมาระบายกับผมยาวววมากก..เเละตลอดเวลาตั้งเเต่ม.2-ม.3 เอเป็นคนคอยปลอบใจหรือช่วยผมมาโดยตลอดเลยหล่ะ..เขาเปลี่ยนชีวิตของผมให้คนที่ไม่เอาไหนกลายเป็นคนที่ดูท่าจะใกล้เคียงกับคำว่าปกติที่สุดเเล้ว..มันเลยจุดประกายของผมให้นึกคิดว่า"เราหน่ะ..ควรจะตอบเเทนเธอบ้างนะ" หลังจากนั้นมีอะไรๆเราสองคนก็จะคอยปลอบใจกันโดยตลอดจนผ่านมาได้สักพัก..ผมรู้สึกว่าเริ่มรักในตัวเอขึ้นมาเพราะเธอคนนี้มีบุณคุณต่อผมเอามากๆเธอคอยช่วยเธอคอยปลอบเธอคอยอยู่เคียงข้างเสมอ..ผมจึงตัดสินใจที่จะต้องตอบเเทนให้ได้ ต้องการที่จะดูเเลเขาผลักดันเขาให้ได้ดี..จึงตัดสินใจบอกชอบเธอไป..ถึงมันจะดูเเปลกๆก็เถอะเเต่ว่า..ผมดีใจมากๆเลยหล่ะที่เธอตอบตกลง..ตลอดช่วงเวลาที่เราได้คบกันนั้นผมมีความสุขเอามากๆโดยเฉพาะคำพูดที่ว่าผมเป็นคนเดียวที่เธอนั้นไว้ใจมันทำให้ผมอดยิ้มเเละอดมีความสุขไม่ได้เลยหล่ะ..ผ่านมาได้6เดือนเธอยอมรับว่าตลอดเวลาที่คบกัน..เธอมองผมเป็นเเฟนไม่ได้จริงๆได้มากสุดก็เเค่เพื่อนสนิท..ผมเองก็เข้าใจดีเพราะผมนั้น..หน้าตาก็ไม่ได้ดีนักเรียนก็ไม่ค่อยจะเก่งเเถมยังกีฬาไม่ได้อีก..เข้าขั้นที่ว่าเป็นคนไม่เอาไหนเลยก็ได้ผมจึงเลือกที่จะยอมปล่อยเธอไป..หลังจากที่เราเลิกกันตัวของเอเเย่ลงเรื่อยๆทั้งมุมมองเเละทรรศนะคติต่างๆเธอมองในเเง่ลบไปเกือบจะหมดทุกอย่าง..ผมพยายามจะปลอบใจเธอให้หายดีเหมือนเเต่ก่อนก็ไม่สำเร็จ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเราถึงปลอบใจหรือช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย.. พอผ่านมาเรื่อยๆเธอก็กลับเกลียดผมสะงั้น..เธอเกลียดเข้าขั้นที่ว่าใช้คำพูดดีๆกับผมไม่ได้เลยด้วยซ้ำเจอหน้าต้องลบตลอดหรือพอถึงเวลาที่จะต้องคุยกันจริงๆเธอก็มักที่จะบอกว่าให้ผมนั้นหุบปากไปสะ..ผมไม่กล้าที่จะเล่าหรือระบายอะไรกับเธอเพราะกลัวเธอจะรำคาญหนักเอามากขึ้นๆเลยขอเก็บอัดอั้นไว้คนเดียว.. ผ่านมาจนผมนั้นขึ้นม.ปลายหรือม.4ก็คือปัจจุบันนี้..เราสองคนยังคงไม่มองหน้ากันเเละหลีกเลี่ยงที่จะคุยเสมอ..มันอดไม่ได้หรอกที่จะคอยคิดถึงเขาตลอดหน่ะเเต่ต้องจำใจทำเป็นว่าเราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเเละไม่คิดที่จะรู้จักกัน..
ก็มีบ้างทีผมนึกน้อยใจทำไมต้องเกลียดผมขนาดนั้นด้วยหล่ะ..ทั้งๆที่เราก็คอยช่วยอะไรมาโดยตลอดทุ่มเททุกๆอย่างเพื่อเธอคนนี้เเต่ผลที่ได้กลับมาคือเธอเกลียดผมเนี่ยนะ..ทุกๆคืนมันเลยอดไม่ได้ที่จะต้องคอยร้องไห้ดั่งคนอ่อนเเอ่..ผมอยากจะรู้เอามากๆว่าอะไรในตัวของผมที่เธอเกลียด..หรือเพราะว่าผมเป็นตัวของผมเธอถึงได้เกลียดเอาขนาดนี้
เคยรักใครสักคนเเล้วถูกเขาเกลียดกันมั้ยครับ?..
เรื่องมันเกิดขึ้นในวัยมัธยมตนซึ่ง..ก็เร็วไปเเหละสำหรับการมีความรักอะนะ ผมได้ตกหลุมรักใครคนใดคนนึงเข้าจะขอใช้นามสมมุติว่าบีนะครับโดยที่ผมเเอบรักบีข้างเดียวมาโดยตลอด..เเละตัดสินใจจะบอกชอบบีในวันปัจฉิมนิเทศให้ได้เพราะหากช้าไปคงจะไม่ทันเอาเเน่..เเต่เเล้วก็..เราช้าเกินไปก้าวนึงเพราะตัวของผมพึ่งได้รู้ว่ามีผู้ชายคนนึงในห้องของผมขอใช้นามสมมุติว่าเคนะครับเคได้ชิงบีไปก่อนเเล้วมันทำให้ผมช็อคเอามากเเละความคิดของผมเหมือนหลอกหัวใจตัวเองว่ามันเป็นเเค่ฝันจึงไม่เจ็บปวดนัก..เเต่เเล้วเพื่อนของผม(ผญ.)ขอใช้นามเเฝงว่าเอละกันที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน เอเขารักเคมากๆตั้งเเต่โรงเรียนเก่าเอรักเคมาโดยตลอด9ปีเต็มเเต่เคคนนั้นกลับมาคบกับเพื่อนของตัวเองที่ชื่อบี..ใช่เอเเละบีเป็นเพื่อนสนิทกัน..เอได้ทักมาระบายกับผมยาวววมากก..เเละตลอดเวลาตั้งเเต่ม.2-ม.3 เอเป็นคนคอยปลอบใจหรือช่วยผมมาโดยตลอดเลยหล่ะ..เขาเปลี่ยนชีวิตของผมให้คนที่ไม่เอาไหนกลายเป็นคนที่ดูท่าจะใกล้เคียงกับคำว่าปกติที่สุดเเล้ว..มันเลยจุดประกายของผมให้นึกคิดว่า"เราหน่ะ..ควรจะตอบเเทนเธอบ้างนะ" หลังจากนั้นมีอะไรๆเราสองคนก็จะคอยปลอบใจกันโดยตลอดจนผ่านมาได้สักพัก..ผมรู้สึกว่าเริ่มรักในตัวเอขึ้นมาเพราะเธอคนนี้มีบุณคุณต่อผมเอามากๆเธอคอยช่วยเธอคอยปลอบเธอคอยอยู่เคียงข้างเสมอ..ผมจึงตัดสินใจที่จะต้องตอบเเทนให้ได้ ต้องการที่จะดูเเลเขาผลักดันเขาให้ได้ดี..จึงตัดสินใจบอกชอบเธอไป..ถึงมันจะดูเเปลกๆก็เถอะเเต่ว่า..ผมดีใจมากๆเลยหล่ะที่เธอตอบตกลง..ตลอดช่วงเวลาที่เราได้คบกันนั้นผมมีความสุขเอามากๆโดยเฉพาะคำพูดที่ว่าผมเป็นคนเดียวที่เธอนั้นไว้ใจมันทำให้ผมอดยิ้มเเละอดมีความสุขไม่ได้เลยหล่ะ..ผ่านมาได้6เดือนเธอยอมรับว่าตลอดเวลาที่คบกัน..เธอมองผมเป็นเเฟนไม่ได้จริงๆได้มากสุดก็เเค่เพื่อนสนิท..ผมเองก็เข้าใจดีเพราะผมนั้น..หน้าตาก็ไม่ได้ดีนักเรียนก็ไม่ค่อยจะเก่งเเถมยังกีฬาไม่ได้อีก..เข้าขั้นที่ว่าเป็นคนไม่เอาไหนเลยก็ได้ผมจึงเลือกที่จะยอมปล่อยเธอไป..หลังจากที่เราเลิกกันตัวของเอเเย่ลงเรื่อยๆทั้งมุมมองเเละทรรศนะคติต่างๆเธอมองในเเง่ลบไปเกือบจะหมดทุกอย่าง..ผมพยายามจะปลอบใจเธอให้หายดีเหมือนเเต่ก่อนก็ไม่สำเร็จ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเราถึงปลอบใจหรือช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย.. พอผ่านมาเรื่อยๆเธอก็กลับเกลียดผมสะงั้น..เธอเกลียดเข้าขั้นที่ว่าใช้คำพูดดีๆกับผมไม่ได้เลยด้วยซ้ำเจอหน้าต้องลบตลอดหรือพอถึงเวลาที่จะต้องคุยกันจริงๆเธอก็มักที่จะบอกว่าให้ผมนั้นหุบปากไปสะ..ผมไม่กล้าที่จะเล่าหรือระบายอะไรกับเธอเพราะกลัวเธอจะรำคาญหนักเอามากขึ้นๆเลยขอเก็บอัดอั้นไว้คนเดียว.. ผ่านมาจนผมนั้นขึ้นม.ปลายหรือม.4ก็คือปัจจุบันนี้..เราสองคนยังคงไม่มองหน้ากันเเละหลีกเลี่ยงที่จะคุยเสมอ..มันอดไม่ได้หรอกที่จะคอยคิดถึงเขาตลอดหน่ะเเต่ต้องจำใจทำเป็นว่าเราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเเละไม่คิดที่จะรู้จักกัน..
ก็มีบ้างทีผมนึกน้อยใจทำไมต้องเกลียดผมขนาดนั้นด้วยหล่ะ..ทั้งๆที่เราก็คอยช่วยอะไรมาโดยตลอดทุ่มเททุกๆอย่างเพื่อเธอคนนี้เเต่ผลที่ได้กลับมาคือเธอเกลียดผมเนี่ยนะ..ทุกๆคืนมันเลยอดไม่ได้ที่จะต้องคอยร้องไห้ดั่งคนอ่อนเเอ่..ผมอยากจะรู้เอามากๆว่าอะไรในตัวของผมที่เธอเกลียด..หรือเพราะว่าผมเป็นตัวของผมเธอถึงได้เกลียดเอาขนาดนี้