ลูกชายเรา ขวบครึ่ง วันนี้กระเตงลูกไปช้อปด้วย เรา 3 คน พ่อเเม่ลูก เช็คบิลเสร็จ พ่อเข็นรถเข็นของใช้ต่างๆ เเม่ติดตามลูก ปล่อยลูกลองเดินเล่นเอง ให้เรียนรู้อะไรใหม่ๆเอง ลูกไม่กรีดร้องโวยวาย ไม่ร้องไห้ ทุกอย่างปกติดี พอเดินมาตรงจุดจะลงบันไดเลื่อน จะมีพนง.ผญ. ยืนเหมือนหุ่น คอยสอดส่อง ตรวจตรา คนขาออก เรามองเห็นนางมองเเรงมาเเต่ไกล ไม่เเน่ใจมองจิกเรา เเละลูกรึเปล่า เพราะเเฟนเดินตามหลังมาห่างๆ พอเราอุ้มลูกขึ้นรถเข็น ลูกเราก็้เผอิญหันหน้าไปทางพนง.คนนั้น เราสังเกตดู นางจ้อง เเละ จิกลูกเราสุดๆ ลูกเราดันไปสบตากับนางด้วย เด็กก็คงจะรู้สึกแหละกับการมองเเบบนั้น เราทนไม่ไหวเลยหันหน้าไปหานาง เเล้วนางก็หันมาเหมือนอยากจะยิ้มให้เรา ตอนกำลังจะเดินผ่านนาง เรามองเเรงคืนด้วยหางตา ทุกคนใส่มาสก์กัน เเต่สายตาคนไม่เฟคนะ 

เหตุการณ์เเบบนี้เคยเกิดขึ้นกับลูกพวกคุณบ้างไหม?
คุณรู้สึกอย่างไร? เราผู้เป็นเเม่รู้สึกเเย่มาก ใจจริงอยากเดินไปหาเเล้วถามเลย มองเเรงเเบบนั้น เพื่อออ? เเต่ด้วยความเป็นเเม่คนเเล้ว เลยปล่อยไปนานาจิตตัง เเค่สายตา ไม่ได้มาฆ่าเราให้ตายสักหน่อย อีกอย่างจะให้ทุกคนมารักมาเอ็นดูลูกเราไม่ได้ คนเราไม่เหมือนกัน คิด เเละ รู้สึกต่างกัน เเต่เราก็รู้สึกไม่ดีมาก ละก้อสงสารลูกที่ถูกมองเเบบนั้น นางอิจฉาลูกเราหรืออะไร จะว่า พวกเราประคบประหงมดี เดินตาม ติดตามลูกไม่ห่างหรอ? หรือเขาขาดอะไร? ทำไมคิดอคติกับเด็กน้อยเเบบนั้น?