ผมเกิดมาในครอบครัวฐานะกลางๆเป็นเสาหลังของครอบครัว
       ผมก็เป็นผู้ชายคนนึง บางที่ขอยืมเงินแฟนบ่อย ยืมที่ละหลายพัน แต่ผมก็คืนให้ทุกบาท เพราะผมมีบางช่วงที่มีค่าคอมมิชชั่นน้อยเลยไม่พอใช้ในแต่ละเดือน เลยขอยืมแฟนบ่อยหน่อย และมาเจอโควิด19 อีกเลยหมุนเงินไม่ทัน เพราะมีทั้งค่ารถ ส่งให้ทางบ้าน และใช้ค่าครองชีพในแต่ละเดือนไม่พอ เลยยืมบ่อยหน่อย แต่ผมกับแฟนทะเลาะกันเรื่องเงินที่ผมยืมบ่อยมาก จนผมมีความคิดว่าเวลาเราลำบากเรื่องเงินเขาให้ผมยืมยากมาก เขามีเงินเก็บในบัญชีหลายหมื่น เขาก็บอกว่ายืมทุกเดือนเลยนะพูดมาทำนองที่ว่า ไม่อยากให้ยืม
จนทำให้ผมบำบากใจที่จะยืมเขาทุกครับ จากแต่ก่อนผมคิดว่าเขาเป็นคนแรกที่จะช่วยผมได้ทุกครั้งที่มันมีปัญหาเรื่องเงิน แต่เดี๋ยวนี้เขาไม่ได้มาอยู่ในความคิดผมเลยว่าเขาจะช่วยเราได้ เวลาซื้อของใช้เข้าห้องผมก็ออกผมละครึ่ง หารครึ่งตลอด ทั้งที่บ้างที่ของใช้ของเยอะกว่าของผมมากเพราะเข้าใจว่าผู้หญิงของใช้เยอะไม่ว่าจะเครื่องแต่หน้า ครีมบำรุงผิวหรือของใช้จิปาถะสำหรับผู้หญิง ผมก็ไม่ได้คิดอะไร 
  และเวลายืมก็มีมาพูดว่าขนาดตัวเองยังเอาไม่รอดเลยยังจะไปส่งให้ทางบ้านอีก ผมพูดตรงๆเลยนะในฐานะที่เราเป็นลูก พ่อแม่เราก็ไม่ได้มีรายได้อะไรเลย แล้วเราทำงานแล้วจะไม่ส่งเสียอุปการะคุณพ่อแม่เลยหรอ ยิ่งทำให้ผมไม่ มั่นใจในตัวแฟนของผมว่า นี้หรือคนที่จะค่อยช่วยเราในเวลาที่เราลำบากจริงๆ แล้วเขาก็ค่อยถามว่าตอนไหนจะมาแต่งเขาผมก็ตอบไปว่าตอนนี้ยังไม่พร้อม แต่ก็บอกว่าเราเก็บเงินรวมกันเป็นเงินแต่งเราดีมั้ย ถ้าผมถ้าค่าคอมมิชชั่นเยอะหน่อยผมก็จะเก็บใส่บัญชีเยอะหน่อย แต่จะให้เขาเก็บละเท่านั้นเท่านี้ แต่เขาก็บอกว่าไม่เก็บเพราะเงินแต่งต้องเป็นหน้าที่ของฝ่ายชายเท่านั้น ยิ่งตอกย้ำทำให้ผมไม่มั่นใจในตัวเขาเข้าไปอีกว่าเขารักผมจริงๆหรืออยากจะใช้ชีวิตคู่กับผู้จริงหรือป่าว ผมเข้าใจนะครับว่าผู้ชายต้องเป็นฝ่ายที่ต้องดูแลผู้หญิง แต่ในการใช้ชีวิตคู่ต่างฝ่ายต่างต้องอุปการะเลี้ยงดูกันและกันไม่ใช่หรอครับ ตอนนี้ผมคิดหนักมากขอคำแนะนำจากเพื่อนด้วยครับ
ปล.แฟนผมไม่ได้ส่งให้ทางบ้าน ไม่ได้ผ่อนของอะไรเลย