นึกถึงตอนเยาวัย ตอนอยู่อนุบาล อัมราวิทยาภูมิ ที่วิเศษชัยชาญ
วันหนึ่งเหล่าเด็กอนุบาล 2 ต่างเข้าต่อสู้กัน เพื่อชิงตำแหน่งหัวหน้าใหญ่ ในชั้น ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น การต่อสู้ของเด็กที่ดุเดือน  แต่ผู้ใหญ่กลับเห็นเพียงเด็กวิ่งไล่จับกัน
หลังการตะลุมบอลหมู่ของเยาวชน ในที่สุด ก็บังเกิดยอดฝีมีขึ้นมาคนหนึ่ง เธอชื่อ อะไร ผมก็จำไม่ได้ เด็กสาวตัวกะเปี๊ยก หาญท้านักสู้ชายทั้งห้อง ผู้คนต่างหมอบกราบแทบเท้าเธอ  ตอนนี้เธอไล่เตะเด็กผู้ชายอีกคนอยู่  ผมเพิ่งจะผลักเด็กผู้ชายคนอื่นให้ล้มลงได้สำเร็จ ก็วิ่งเข้าไปผลักเด็กหญิงคนนั้น   ตอนเธอเพิ่งจะเตะเด็กผู้ล้มลง  ผู้ชนะมีแค่เพียงหนึ่งเดียว ผมผลักเธอกระเด็นไปไกล  เย้  ผมเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ผมได้เป็นหัวหน้า   
เหล่าเด็กผู้ชายรายรอบ ต่างนอนกองอยู่กับพื้น  เป็นอะไรกัน?  ยังไม่ทันที่ผมจะเต้นฉลองชัยชนะ  
 ทันได เธอก็ลุกขึ้นมา  เตะผ่าหมากผมเข้าให้ โอ่ววววว  โลกทั้งใบกลายเป็นสีขาว
ผมรู้แล้ว ทำไมเธอแข็งแกร่งนัก ลูกเตะของเธอช่างรุนแรง   แล้วผมก็เห็นเด็กอีกคนที่ผมผลักล้มลง วิ่งเข้ามาชนเธอ เเค่เธอหลบฉากแล้วเตะผ่าหมากเด็กคนนั้นตอนมันสะดุดขาตัวเองล้มลง 
ผมพยายามฝืนความเจ็บปวด ลุกขึ้นมา เตะผ่าหมากเธอไปสองครั้ง จากด้านหลัง  ป้าบ  ป้าบ  
"เป็นไงล่ะ  เจ็บปวดใช่มั้ย" ผมคิดในใจ กรรม คืนสนองแล้ว  แต่แทนที่เธอจะล้มลง เธอหันกลับมา
ผมเลยเตะไปอีกทีผ่าหมากแบบแรงสุดชีวิต  
ป้าบ
หน้าเธอนิ่งมาก
แล้วเธอ ก็เตะสวนผมกลับมาอีกทีนึง  แค่ทีนึง....
หลังจากนั้นมา ไม่ว่าเธอจะไปเล่นอะไร ที่ไหน แอบไปหลังโรงเรียน หน้าบ้านพักครู  พวกผมเหล่าผู้ชาย ก็ต้องวิ่งตามเธอไป
เฮ้อ....