หนูไม่อยากทำร้ายตัวเองแล้ว แต่พอมันมีเรื่องเข้ามาหนูก็อดไม่ได้ หนูกินยารักษาอยู่แต่ในบางครั้งความรู้สึกมันดิ่งลงมากๆจนหนูรับมันไม่ไหว หนูกลายเป็นคนที่ไม่กล้าเข้าใกล้ผช.เลย เพราะหนูกลัวแล้วก็กังวล เพราะตอนที่หนูไปโรงเรียนแล้วคุณครูให้ยืนเข้าแถวคุณครูให้แถวผช.กับผญ.ยืนตรงกัน แต่ผู้ชายเขาเว้นที่ข้างๆหนูไว้แล้วบอกว่าถ้าใครยืนตรงกับหนูจะได้แต่งงานกับหนูมันเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนแต่ทำไมหนูรู้สึกปวดใจก็ไม่รู้ เวลาที่หนูนั่งเรียนหนูก็นั่งคนเดียวทั้งที่มันเป็นโต๊ะคู่ แล้วพอมีผู้ชายมานั่งข้างหนู คนอื่นก็จะแซวว่าหนูชอบให้ผช.มานั่งข้างๆ หนูอยากตอบโต้แต่หนูเป็นคนขี้ขลาดค่ะ หนูไม่อยากไปโรงเรียนเลย หนูขาดเรียนบ่อยเพราะหนูไม่อยากไปเจอเรื่องพวกนี้ หนูจะทำยังไงดีคะ  หนูไม่เคยลืมความรู้สึกเหล่านี้เลย มันเป็นปมในจิตใจของหนูมาตลอด ครั้งหนึ่งหนูเคยร้องไห้เพราะทนไม่ไหวหนูรู้ค่ะว่ามันอ่อนแอ แต่ว่าพอหนูร้องไห้ เพื่อนมันก็ร้องเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่งว่า ร้องไห้หาพ่อเธอเหรอ ในตอนนั้นทุกคนต่างพากันหัวเราะไม่มีใครอยู่ข้างหนูเลย หนูเสียใจและสิ้นหวังหนูคิดเพียงว่าโลกนี้ไม่เหมาะกันคนอย่างหนูอีกแล้ว หนูเลยกินยาฆ่าตัวตายค่ะ แต่พ่อกับแม่ก็พาหนูไปรพ.ทัน ความจริงหนูไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยค่ะ หนูอยากหลับไปตลอดชีวิต แต่แม่ก็พาหนูไปหาจิตแพทย์ หนูเลยได้รับการรักษามาตั้งแต่ตอนนั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หนูหายเศร้าเลย มันแย่จริงๆค่ะ หนูอยากมีความสุขมากกว่านี้