[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ดำเนินชีวิตในวันนี้
เห็นกระทู้เก่าที่ห้องนักเขียนเอากลับขึ้นมาวางแว๊บๆ เป็นของคุณเจียวต้ายที่อายุคง89 ปีเพิ่งลาการเขียนเรื่องราวไปได้หนึ่งปีแล้ว
https://ppantip.com/topic/37420576/desktop

นี่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดการอยากเขียนเรื่องครั้งนี้ ยามวิกฤตโรคโควิดทั่วทั้งโลก

   เจ็ดนาฬิกาที่ตื่นมาเจอฝนตกหนักจนน้ำท่วมสนามหญ้า แต่ที่ถนนเมนของหมู่บ้านน้ำท่วมริมฟุตบาท ด้วยวันนี้มีนัดตั้งแต่ปลายปีที่แล้วต้องไปเอ็กซเรย์มวลกระดูกบริเวณสะโพก ต้นขา ในเวลา8.00-11.00 น  ที่ตึกสธ. ผู้สูงอายุ รพ. จุฬาลงกรณ์
 
8.00 น. ออกจากบ้านข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามเพื่อรอรถแท็กซี่ จนท สองคนที่โบกสัญญานให้นักเรียนและรถวิ่งก็ได้มาถามว่า รอรถแท็กซี่ใช่ไหม เมื่อบอกว่าใช่ เขาก็สั่งให้ข้ามมาอีกฝั่งหนึ่ง เพราะรถวิ่งวันเวย์ จึงข้ามถนน้ำท่วมรองเท้าแตะรัดส้นมารอ ก็ได้รับการบริการและขอบคุณไป

ขึ้นรถแท็กซี่วิ่งเข้าซอยหลังบ้านน้ำท่วมมาก วิ่งน้ำแตกกระจายได้ ที่ท่วมเพราะฝนตกมาก ภาษา น้ำรอระบาย ที่ผู้ว่ากทม คนก่อนบัญญัติให้ ซอยหน้าบ้านข้าพเจ้าน้ำไม่ท่วมด้วยเพิ่งยกถนนสูงเกือบหนึ่งฟุตยาว0.467 กม.

 เมื่อบอกรถให้วิ่งออกซอยที่จะออกจากหมู่บ้านด้านซอยต้นๆ น้ำ
ก็ไม่ท่วมถนนแล้ว แต่เมื่อออกมาบนถนนเทพารักษ์สู่สำโรง บางช่วงน้ำท่วมเลยฟุตบาทขึ้นไปอีก รถติดฝนตกเป็นเรื่องธรรมดาของคนไทยมานานแล้ว จึงใช้เวลา40 นาทีในฝนพรำระยะ2 กม. มาขึ้นสถานีรถไฟฟ้าสำโรง จ่ายไป115บาท จากปกติจ่าย52บาท ก่อนเข้าสถานีมีคนขายแซนวิซที่อร่อยใช้ได้ คลุมแผ่นพลาสติกกันฝน จึงหยุดซื้อสองห่อ ไล่สายตาห่อที่สอง เพราะแม่ค้าวางปนกันไปหมด ผ่านมาแล้วจึงนึกได้ว่าน่าจะบอกแม่ค้าว่าควรวางแถวเป็นชนิดอย่างเดียวกันไป มิใช่คละกันเพราะจะดูได้ชัดเจน เลือกได้ไว ในเวลารีบด่วนตอนเช้า แม่ค้าคงไม่รู้คิด
  
  รถไฟฟ้าวิ่งมาจากปากน้ำ คนเต็มทุกที่นั่งแล้ว แต่ด้วยกฎ เอื้อเฟื้อ เด็กและคนชรา จึงมีคนรีบลุกให้นั่ง กล่าวขอบคุณด้วยใจไปจริงๆ ไม่มีใครไม่สวมหน้ากากในยามนี้ แปลกที่รถไฟฟ้าจอดแช่เกือบทุกสถานี ราวกับรถติดบนนี้ด้วย ทำให้การเดินทางล่าช้าไปอีก ปกติใช้เวลานั่งรถไฟฟ้าทั้งหมด40 นาทีจนถึงรพ.

เมื่อรีบลงเปลี่ยนรถที่สถานีสยาม แล้วมาขึ้นสายที่มาจากต้นทางสนามกีฬาแห่งชาติ มุ่งสู่บางหว้าหญิงวัยกลางคนในรถก็บอกให้คนที่นั่งอยู่ลุกให้ข้าพเจ้า โอ..รู้สึกว่าช่างดูแลคนแก่ดีจริงๆ แต่ก็บอกไปว่า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่สองสถานีเอง ยืนได้ค่ะ ขอบคุณคนทั้งสองไปอีกรอบหนึ่ง

  เมื่อถึงสถานีศาลาแดงก็ลงเดินตามสกายวอล์คสถานีไปจนเข้ารพ. และลงบันไดเลื่อนไปชั้นล่าง.
เพื่อขึ้นรถตู้รับ- ส่งของรพ. ไปตึกสธ อยู่ถนนด้านใน นั่งไมถึง10 นาที ก็ถึงแล้ว ต้องไปชั้น6 ตามที่รพ. โทรมาบอก เพราะสามารถไปใช้บริการได้ที่ตึก ภูมิสิริก็ได้ด้วย ถือว่ามีความทันสมัยและพร้อมในเครื่องมือเป็นอย่างมาก

  มาถึงเมื่อเวลา 10.20 ส่งใบนัดวัดความดัน ถามประวัติและสภาพร่างกายเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้านั่งรอ ก็ได้เวลาทานแซนวิซและดื่มน้ำ จนเสร็จ สักครู่ก็ถึงคิวเข้านอนเอ็กซ์เรย์ พลิกสองหนก็เสร็จ บอกให้กลับบ้านได้ ไม่เสียเงินเพราะสิทธิ์รักษาพยาบาลราชการของลูก ผลจะอยู่ในคอมพ์ที่หมอจะเห็นในเดือนพฤศจิกาต่อไป การบริการถือว่าเยี่ยมมากทุกระดับเลยแค่ชื่อหน้าห้องก็ประทับใจและอบอุ่นมาก จนไม่นึกว่าจะใช้คำนี้เป็นชื่อห้อง คือ  ศูนย์ส่งเสริมและประคับประคองผู้สูงอายุ

ขากลับรอลิฟต์เมื่อเปิดมาก็มีคนและพระวัยกลางองค์หนึ่ง ในทันทีที่นึกได้ก็รีบเปิดกระเป๋าหยิบใบละร้อยมาหนึ่งใบ บอกพระว่าอยากทำบุญกับท่านค่ะ ยกมือไหว้เอาเงินใส่ย่ามให้ท่านๆคงงง แต่ท่านก็พนมมือไหว้ให้พรยาว ตลอดที่ลิฟต์เคลื่อนตัว

รู้สึกดีที่ได้ทำบุญ พระคงอาพาธจึงมารพ.

เข้าห้องน้ำแล้วจึงมารอรถตู้นานมาก ฝนหยุดตกนานแล้ว ที่ประตูมีน้ำยาฆ่าเชื้อ และมีถุงพลาสติกขาวยาวสำหรับใส่ร่มเปียกด้วย เพิ่งเคยเห็นถุงใส่ร่มนี้

ธุระเสร็จไปหนึ่งอย่างแล้ว เมื่อรถมารับไปส่งข้างตึกภปร. ก็ต้องไปแสดงตนรับสิทธิ์เบิกจ่ายตรงของราชการในการเจาะเลือดครั้งหน้า ก่อนไปห้องการเงินเพื่อจ่ายส่วนต่างที่เกินสิทธิ์มา

เมื่อไปห้องการเงินบอกว่ายังจ่ายล่วงหน้าไม่ได้ ต้องจ่ายวันใช้บริการเท่านั้นเพราะเป็นระบบเบิกจ่ายตรง เลยทำให้ที่คิดวางแผนสะดวกไม่ต้องเสียเวลามาเข้าคิวจ่ายเงินในเช้าที่พบหมอ และให้ได้รับผลตรวจเลือดได้เลย  วันเจาะเลือดต้องมารับบัตรคิวเจาะเลือดอีก จ่ายเงินก่อนอีกน่าจะฉุกละหุก เลยต้องถอยธุระนี้

  มาเจอน้องสาวโดยบังเอิญมาเอ็กซเรย์ปอด และทำแมมโมแกรมช่วงบ่าย เขาบอกมาแล้วทำให้ครบไปเลยในครั้งเดียว

  เมื่อนั่งทานแซนวิซห่อที่สองรอเวลาที่น้องเอ็กซเรย์เสร็จก็เที่ยงพอดี แต่ต้องจากกัน เพราะข้าพเจ้าต้องไปทำแว่นตาที่ศูนย์จักษุมาตรและแว่นตาสภากาชาดไทย ถนนอังรีดูนังต์ตอนบ่ายโมง เคยมาเมื่อแปดปีที่แล้ว ทำแว่นอันแรก ถามยามตรงประตูรพ.ว่ามันอยู่ไกลไหม เดินไปได้ใช่ไหม ยามยิ้มบอกว่าเดินได้ แต่ป้าจะเดินไหวมั้ย ข้าพเจ้ายิ้มเอ่ยขอบคุณว่าคงไหว ลืมระยะทางไปแล้ว

  เมื่อออกจากรพ. มาทางด้านถนนพระรามสี่  ตรงสี่แยกก็ข้ามถนนไปอีกฝั่งทิศทางสยาม เดินนิดเดียวไม่ถึงหนึ่งป้ายรถเมล์ก็ถึงแล้ว

  มานั่งรอบ่ายโมงจึงจะเปิดออฟฟิศ เลยเข้าตอบกลอนกระทู้ครูเปี๊ยก

  ได้เข้าใช้บริการคนแรก ส่งแว่นตาเก่าบริจาคไป ให้ชื่อและความต้องการทำวันนี้ จึงได้เห็นว่ามีประวัติแปดปีแล้ว วันนี้จะทำแว่นสำหรับสายตาที่ยังไม่ได้ผ่าเปลี่ยนเลนส์ต้อกระจกข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งเปลี่ยนไปแล้วครบหนึ่งปีสองเดือน สายตาไม่เคยยาวมีแต่สั้นเล็กน้อย แต่เพื่อการใช้สายตาที่สั้นข้างหนึ่งยาวด้วยเลนส์ใหม่ข้างหนึ่ง จึงไม่บาล้านซ์กัน

  จักษุแพทย์ทำการให้หลังวัดสายตา วัดความดันตา เมื่อทดลองเลนส์เลือกเลนส์จนพอใจ เพราะไม่มีลูกค้าแล้ว ก็มาเลือกกรอบแว่น  ปกติไม่ใส่แว่นแม้อ่านหนังสือเขียนหนังสือ จึงใส่แว่นเฉพาะตอนขับรถเท่านั้น

  มีกรอบแว่นบริจาคมากมายให้ด้วย แต่ก็ซื้อตามชอบ และนัดไปรับเมื่อเขาจะโทรมาบอก สมัยนี้มีการติดต่อกันอย่างใกล้ชิดในระบบคนไข้ รู้สึกดีในบริการที่นี่และตลอดทั้งวันนี้

ขากลับเดินมาที่รพ. เพื่อขึ้นสกายวอล์คสถานีศาลาแดงไปสยามเปลี่ยนรถไปการเคหะ ปากน้ำ สายสุขุมวิท

ถึงสถานีสำโรงได้เดินสกายวอล์คสักครึ่งกม. มาแวะห้างอิมพิเรียล บิ๊กซีสำโรง ซื้อองุ่น เข้าตลาดซื้อปลา กุ้ง ที่เต็มไปด้วยเป็ดไก่ขายวันไหว้เจ้าวันสาร์ทจีน

  เมื่อซื้อผักครบแล้วก็นั่งแท็กซี่กลับบ้าน บนต้นถนนเทพารักษ์ยังมีน้ำรอระบายอยู่เลย กลับถึงบ้านสี่โมงครึ่ง จ่ายค่ารถไป65 บาท

เสร็จสิ้นธุระของวันนี้ด้วยความเมื่อยไหล่ที่ต้องหิ้วของหนักราวสี่กก. และได้เดินระยะทางสักสี่กม.ได้

   นานๆได้ออกจากบ้านไปธุระ เนื่องจากเว้นระยะโควิดด้วย ผู้คนยังเป็นมิตรตลอดทั้งวัน นอกบ้านไม่ได้ขาดน้ำใจเอื้อเฟื้อ แม้จะมีคนแปลกหน้าด้วยผ้าคาดหน้าทุกคน แววสายตาก็ยิ้มได้เช่นกัน
    
  ในวัยชราที่ยังไม่ชรานัก แม้เพื่อนจะจากโลกไปด้วยโรคต่างๆหลายคนแล้ว ข้าพเจ้าคิดว่าวันนี้
    ยังไหว..