สุรีย์ฉายสาดส่องจากท้องฟ้า
สู่พื้นหล้าเรืองรองงามผ่องใส
ดอกไม้บานเริงรับกับอุ่นไอ
ส่งกลิ่นหอมกำจายชวนให้ชม
ภุมรินบินร่อนตอนรุ่งสาง.
เคล้ากลีบบางเชยชิดสนิทสนม
แล้วลอยลาลับหายกับสายลม
หาดอมดมดอกใหม่ตามรายทาง
ความสดใสถูกลิ้มชิมรสหวาน
เปรียบชายหว่านคำลวงเป็นบ่วงขวาง
ให้นารีหลงใหลปล่อยใจวาง
แล้วถูกหมางเมินหายไม่เหลียวมอง
โอ้มาลีกลีบบางพรางร่วงหล่น
ก็เหมือนคนถูกทำให้ช้ำหมอง
ดอกไม้ร่วงลงดินสิ้นคนมอง
ดั่งนารีที่ต้องนองน้ำตา..
***ดั่งนารีที่ต้องนองน้ำตา***