ตอนนี้อยู่ม.5เป็นเด็กหอในโรงเรียนค่ะอยู่ร.รนี้มาปีนึงเเล้วรู้สึกว่าไม่มีความสุขกับการอยู่หอเลยชีวิตไม่มีอิสระในเรื่องเวลา ตอนเลิกเรียนก็ต้องรีบกลับหอไปรับผ้าถ้าไม่ไปเอาก็จะไม่มีเสื้อผ้าใส่เเต่ถ้าไปเกินสี่โมงก็จะรับผ้าไม่ได้ขึ้นหอได้พักไปนานสี่โมงสี่สิบก็กดให้กินข้าวเวลากินข้าวก็ต้องรอเด็กหอครบเเล้วต้องสวดพิจารณาอาหารเเล้วค่อยกินพอกินเสร็จก็ต้องเก็บโต๊ะทีละเเถว ถ้าวันไหนเสียงเีงก็ต้องนั่งทดเวลาเป็นครึ่งชั่วโมง ชั่วโมงบ้างก็ก็มี กว่าจะถึงหอก็เย็น พอขึ้นหอก็ต้องรีบอาบน้ำ หนึ่งทุ่มต้องลงมาสวดมนต์นั่งสมาธินานมากยังไม่นับครูบ่นอีก กว่าจะได้ขึ้นหอ เเล้วก็ต้องทำการบ้านที่เยอะมาก ชีวิตวนลูปเป็นเเบบนี้ ทั้งยังเหนื่อยกับการเรียนเดิมทีม.ต้นมาจากสายศิลป์รู้สึกชอบวิทย์มาสอบเข้าห้องโครงการร.รนี้ติด เเล้วมาเรียนก็ไม่ทันเพื่อน สอบได้คะเเนนน้อยมากทุกวิชาเลย ได้ 2 คะเเนนบ้างก็มี ตกเเทบจะทุกวิชา เกรดตกจาก3.5มา3.1 เรียนเหนื่อยมากวิทย์คณิตไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ เพื่อนเก่งกันมาก เราเเถบจะรองโหล่ห้องเลย เรียนพิเศษก็ไม่ได้หอไม่ให้ไปยกเว้นจะออกไปเรียนต้องทำกรณีพิเศษ เรารู้สึกว่าอยู่ที่นี่สุขภาพจิตเราเสียมากๆ ทุกวันจะต้องรู้สึกเศร้าสักช่วงเวลานึง รู้สึกดาวน์ไปเลย เเบบอยากตายไปอยากอยู่เเล้วเหนื่อย เเต่ไม่กล้าฆ่าตัวตายสงสารครอบครัวเขาหวังไว้กับเรามาก รู้สึกไม่ทีอนาคตเลย บางทีเดินอยู่เีๆก็อยากร้องไห้ กินข้าวก็อยากร้อง รู้สึกออ่อนเเอมากทั้งๆที่ไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อนจากคนใจเย็นมากกลายเป็นคนใจร้อน อยากไปพบจิตเเพทย์มากเพราะรู้สึกเครียด เศร้า สภาพเราดูไม่ได้เลย รู้สึกอยู่ไม่ได้เลยปรึกษาเพื่อน เพื่อนก็ไม่ฟังไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นตอบเเบบผิวเผินหรือคนละประเด็นกันไปเลย ไปปรึกษาเเม่เรื่องหอว่าไม่อยากอยู่ เเม่ก็บอกว่าเเม่เลี้ยงลูกคนนี้ให้เป็นคนมีความอดทนต่ำขนาดนี้ได้ไงเป็นลูกคุณหนูมาจากไหน เรารู้สึกเเย่มากบางทีเราก็รู้สึกว่าเราอดทนน้อยไปจริงๆหรอ เราก็รู้สึกว่าอดทนมากเเล้วนะตอนนี้อดทนไม่ได้เลยมาปรึกษา พอปรึกษาเเม่เรื่องเรียนเเม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรดีเเล้วเราทำได้เเค่นี้ก็ดีเเล้ว รู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เก่งก็ไม่เป็นไร ขอเเค่พอผ่านก็พอ เเข่งกับตัวเองดูอย่างคนพิการสิลูก บลาๆ คือเรารู้สึกเเย่มากที่พูดถึงเรื่องคนพิการเรารู้สึกว่าเอาเเค่ตัวเราไม่ได้หรอเเค่นี้ก็รู้สึกเเย่ไม่ไหวเเล้วเราไม่อยากได้คำเปรียบเทียบเลย ส่วนตัวเราเป็นคนมองโลกในเเง่ร้ายอยู่เเล้ว คือเราไม่ชอบการบอกตัวเองว่าเก่งมาก เราทำได้ เราสุดยอด ทั้งๆที่สอบได้ที่โหล่ของห้องตกก็เยอะได้หนึ่งคะเเนนบ้าง2คะเเนนบ้าง0.75บ้างเต็มยี่สิบมันเหมือนเราหลอกตัวเองไปวันๆ เราอยากได้คำปรึกษาว่าที่เราคิดมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเลยใช่ไหม?มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรเลยใช่ไหม? เราไม่ได้คิดเกินไปเลยใช่ไหม? เราไม่มีความอดทนเองใช่ไหม?