เรื่องเครียดในชีวิตเรามาเเทบทุกวันค่ะโดยเฉพาะเรื่องครอบครัว เราท้อมากจริงๆ เพราะโดนด่าเเทบทุกวัน เเถมตอนนี้อายุ17จะ18เเล้วยังโดนตีอยู่เลย เรางงมาก เราไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไรหนักหนา ต้องท้าวความก่อนว่าเราย้ายมาอยู่กับเเม่เเท้ๆตอนป.5 จริงๆเราอยู่กับพ่อเเม่บุญธรรม ตอนเเรก มันก็ดีๆ พอนานวันเข้า เราก็โดนตีบ่อยมาก ไม่ใช่ตีเเบบก้านมะยมอะไรนั่นนะ โดนไม้ไผ่ ไม้ถูพื้น จนหักทุกครั้ง เพราะเรามีนิสัยขี้ลืม เเต่เราก็พยายามจำเเล้วนะ ที่เราลืมส่วนใหญ่จะเป็นงานบ้านที่เขาสั่ง เราต้องทำงานบ้าน เเละถ้าเราไม่ทำเราก็โดน บ้านเรามีหมาอยู่หลายตัว คนในบ้านไม่มีใครช่วยเราเก็บเลย มีเเค่เราที่ทำ เเต่วันดีคืนดีเเม่อยู่ๆมาตรวจ เเจ็กพอร์ทเจอขี้หมาเข้า เขาก็บอกเราไม่เก็บทั้งที่เก็บเเล้ว เเต่มันขี้อีก เราก็โดนตอนนั้นเราจำได้ว่าเราร้องไห้ บอกเเม่ว่าเก็บเเล้วๆเเต่หมามันเพิ่งขี้ เขาก็ไม่ฟัง ตีเราไม่ยั้งมือเลย เราจะบอกก่อนว่าเวลาเขาฟาดเขาฟาดเเบบไม่มีกั๊กใดๆ ง้างจนสุด ฟาดลงสุดเเรง จะเลือดไหลหรือไม่ก็ช่าง เเรกๆเขาทายา เเล้วทำเหมือนที่ตีเป็นเรื่องปกติ เเต่ปัจจุบัน เขาจะตีจนเลือดออกขนาดไหน เขาก็ไม่มีวันมาทายาให้อีกเเล้ว ไม่สนใจเเผลเราด้วย ตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากอยู่เเล้ว ถึงใกล้จะจบม.6เเล้วก็เถอะ เเต่รู้สึกอยากฆ่าตัวตายมากจริงๆ เพราะล่าสุดเขาก็เพิ่งบอกว่าถ้ารอบนี้ทำอะไรผิดอีกจะตีด้วยเหล็กให้สลบไปเลย เเล้วชีวิตเราก็เหมือนรอความทรมานนั้นอย่างไม่มีความสุข เราช่วยเเม่ทำงานบ้านทุกวัน เขาก็ไม่เห็นค่าเราเลย เขาจะบอกเเค่ว่าเราผิด โดน เเละการโดนตีเเต่ละครั้งมันสร้างบาดเเผลทางจิตใจเราตลอด ถึงมันจะเจ็บภายนอก จะช้ำจะบวมจะเลือดไหลขนาดไหน มันก็ไม่เท่าข้างใน เราเสียใจ เราไม่รู้ว่าชีวิตเเบบนี้จะจบไปเมื่อไหร่จริงๆ