ขอเล่าประสบการณ์นิดนึงนะคะ ยาวนิดนึงนะ
1.เริ่มเรื่องเมื่อปี57 ค่ะ ตอนนั้นอายุ18 
ได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงเค้าอายุ20 เริ่มแรกเราเป็นคนทักไปหาเค้าเองทางเฟสบุ๊ค
คุยกันทุกวันทุกคืนในช่วง6เดือนแรกคุยกันปกติเป็นเพื่อนแก้เหงาทะลึ่งนิดๆกวนกันไป
หลังจากนั้นเราเริ่มมีความรู้สึกพิเศษกับเค้าเริ่มอยากรู้ความเป็นไปของเค้า ก็เลยไปส่องเฟสเค้า
จนได้รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วคบกันมาตั้ง4ปี เรารู้แบบนั้นก็เริ่มคุยน้อยลงไม่ค่อยทักไปหา รู้เลยว่าอาการอกหักเป็นแบบนี้หรอ
แต่เราก็ไม่เคยบอกความรู้สึกของเราออกไปนะได้เพียงแค่เก็บไว้
2.ปี58เค้าสอบทำงานได้ที่กรุงเทพเราก็สอบเรียนต่อหลักสูตรระยะสั้ย1ปีได้ที่กรุงเทพเหมือนกัน
เราเริ่มกลับมาคุยกันอีกครั้ง ความรู้สึกเก่าๆเริ่มกลับมามีไปหานัดเจอไปเที่ยวกันบ้างยอมรับเลยว่ามีความสุขมาก
แต่ก็เตือนตัวเองไว้เสมอว่า เค้ามีแฟนแล้วนะ 
วันเวลาผ่านไปอีกจนถึงเกือบปลายปี58วันนึงเราทนไม่ไหวเราได้สารภาพออกไปว่าเราชอบเค้าแต่เราไม่ได้ต้องการอะไรจากเค้า
เราแค่อยากบอกเฉยๆแล้วเราจะขอไปเอง เราจะไม่มาหาเค้าอีก เราจะออกไปจากชีวิตเค้าเองเพื่อความสบายใจของทั้ง2ฝ่าย
แล้วเราก็ลบเฟสตัวเองทิ้ง ลบไลน์เค้าหายไปจากชีวิตเค้าจริงๆ ร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์เสียใจมาก จนเราเรียนจบ
3.ปี59เราเรียนจบกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด ใช้ชีวิตตามปกติของเรา มีงานประจำทำ มีเพื่อนใหม่ที่ทำให้เราลืมเค้าได้ในบางครั้ง
แต่ในใจก็ยังคิดถึงเค้าตลอดมา เพื่อนๆที่ทำงานก็ถามเราไม่เล่นเฟสเล่นไลน์หรอ เวลามีงานอะไรได้ส่งมาง่ายๆมีกลุ่มเชื่อมต่อกันง่ายๆ
เราเลยสมัครเฟสอีกครั้ง แต่เราดันพลาดใช้ชื่อจริงตั้งชื่อเฟส วันนึงก็มีคำขอเป็นเพื่อนเด้งขึ้นมา วินาทีแรกที่เห็นคือ
โอยยยยฉันพลาดแล้ว เค้าหาเราเจอ
ปล.เดี๋ยวมาต่อนะคะเรื่องยังไม่จบมีอีกยาวมากๆๆ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ