เรากับแฟนคบกันมากได้ 4 ปี ปีแรกๆเขาดีทุกอย่าง พอ 2 ปีหลังมานี้ เขาไม่เหมือนเดิม ไปไหนมาไหน เขาเคยถามไถ่ ไม่เคยโทรถาม นานๆทีที่นึกถึงเราเขาก็จะโทรบ้าง แต่น้อย ยกตัวอย่างเรามีกินเลี้ยงที่มหาลัย เราแกล้งแชทคุยกับเขาว่าจะกลับยังไงดีนะ ไม่มีรถกลับเลย เขาพูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า แล้วแต่เรา ไปได้ก็ต้องกลับได้ 😥 เราก็น้อยใจนะ แต่ก็ยังอยู่กับเขา เขาไม่มีรถ เราก็รับได้ ไปไหนมาไหนเราก็กลับเองตลอด เพราะ เขาไม่มีรถมารับเรา แต่มีช่วงนึง เราต้องไปสัมนาที่มหาลัยค้างคืนพอดีเราต้องออกจากบ้าน ช่วงตี 4 ตี5 แต่นั่งแท็กซี่ไป เราก็ขอแค่ให้เขาอยู่ในสายกับเราเผื่อความอุ่นใจ เขากลับบอกให้เราวางเพราะเขาจะนอน ไว้ถึงแล้วค่อยติดต่อมา เราก็ไม่ว่า คือเอาจริงๆ เราไปไหนมาไหน เขาไม่เคยถามไถ่เราสักคำว่าเราถึงหรือยัง หรืออะไรยังไง ขนาดเรากลับบ้าน เขาก็ไม่เคยโทรถามไถ่ คือเขาคิดแต่ว่าเราจะเป็นไรไปได้ คิดว่าเราเก่ง แต่ทั้งที่จริง เราแค่ต้องการความใส่ใจจากเขา 

 ปัจจุบันนี้ เขามีรถ (รถเก๋งมือ2) และรถที่เกิดจากการขายทองของเราทั้งคู่ เราก็ยินยอมขายให้ ทั้งที่ทองเส้นนั้น เราผ่อนเองทั้งหมด คือพึ่งใส่ได้ไม่ถึงเดือนเขาก็ขอให้เราขาย เพื่อที่จะซื้อรถ เราก็ยอม เพราะเราอยากให้เขามี แต่เขาก็ยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยถามไถ่ แบบเดิม ไปไหนมาไหน ไปเองกลับเอง นอกจากตอนที่เขาอารมณ์ดี เขาถึงจะไปรับไปส่ง 😥

และในตอนนี้ เราเคยคุยกันไว้ว่าเราจะแต่งงานกันหลังเรียนจบนะ แต่ ณ ทุกวันนี้ กลับกลายเป็นเรายอมทำงาน ยอมนอนดึก ( เราขายของออนไลน์) เพื่อหาเงินมาช่วยเขาเรื่องสินสอด ตัวเขาเงินเดือนไม่กี่บาท เราก็เข้าใจ เราก็พยายามช่วย แต่กลับกลายเป็นว่าเราเก็บช่วยเขามากกว่าที่เขาเก็บ หรือพูดง่ายๆ เขาเหมือนไม่ค่อยใส่ใจ แต่ปากเขาก็บอกว่าอยากแต่ง แต่เงินทั้งหมดที่เก็บส่วนใหญ่เกิดจากเราทั้งนั้น ในส่วนของเขาน้อยมาก บางเดือนก็ไม่มีเลย และเดี๋ยวนี้เขาเอาแต่พูดเรื่องแต่งรถ เขาจะแต่งรถอย่างนั้นอย่างนี้ ให้เราสั่งอุปกรณ์แต่งรถให้เท่านั้นเท่านี้ เหมือนเขาลืมเรื่องแต่งงานไปแล้ว พอเราถามเขาถึงเรื่องแต่งงาน เขาก็พูดแต่ว่า "ก็ฉันเงินเดือนน้อย ฉันมันจน พ่อแม่ฉันไม่ได้มีสมบัติให้ ฉันความรู้น้อย พยายามเต็มที่แล้ว  " และตบท้ายด้วยกันถ้าไม่ไหว ให้เราไปหาคนอื่นเถอะ ทั้งที่เราไม่เคยคิดเลย เราคาดหวังให้เขาแค่มีความคิดมากขึ้น ตอนทะเลาะกันเรื่องเขาไม่โทร ไม่เป็นห่วงเรา เขาก็เอาแต่บอก "งั้นคุณก็ไปหาคนที่เป็นห่วงคุณเถอะ" คือเขาเอาแต่โทษตัวเอง ประมาณว่าเขาได้แค่นี้ เขาทำเต็มที่ แล้ว ซึ่งเราก็ไม่รู้จะพูดอะไร เราจุกมาก 

ยอมรับนะคะ ว่าเขาไม่เคยมีเรื่องนอกใจเลย แต่ถ้าสมัยคบกันแรกๆ เขาเคยมีบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่ะ เขาทำงานนะคะ ให้เราเก็บทุกเดือน เราก็เก็บให้เขาทุกเดือน ฝากเขาบัญชีให้เขาตลอด แต่ฝากไปฝากมา ก็หมด เพราะบางครั้งเขาจะเอาไปซื้ออุปกรณ์แต่งรถ บางเดือนไม่พอใช้ เราก็ช่วย เพราะถือว่าอยู่ด้วยกัน เราเต็มร้อยกับเขาทุกอย่าง เขาไม่มีอะไรเราก็รับได้ เขาทำงานจับกังเราก็รับได้ เพราะเรารักเขา แต่พักหลัง 2 ปีมานี้ ทุกอย่างมันเริ่มจะแย่ลง เราไปไหนมาไหนคนเดียว กลับบ้านก็กลับคนเดียว ไม่มีสายที่โทรถามไถสารทุกข์สุขดิบจากเขา บางทีเราโทรถามเขาว่าเขาไม่เป็นห่วงเราบ้างหรอ เกิดเราเป็นอะไรขึ้นมาละ เขาก็เอาแต่บอก ก็จะเป็นไรละ ใครจะมาทำไร แค่กลับบ้าน บลาๆๆๆ คือในรอบ 2-3 เดือนจะมีวันที่นึกได้แล้วค่อยถาม บางทีเราโทรหาเขา เขาไม่รับสายเราก็มี เราก็ถามทำไมไม่รับสายกันเลย เขาก็บอกเขาเหนื่อยงาน ซึ่งเราก็เข้าใจ เคยมีบอกให้เขามารับหน่อยมันดึกแล้ว (ตอนนั้นเราติดงานที่มหาลัย) เขาก็บอกให้นั่งแท็กซี่กลับมาเอง เขาเหนื่อย เราก็เข้าใจอีก ยิ่งถ้าเราพูดเรื่องแต่งงานอีก เขาก็ทำท่าเหนื่อยใจ แบบเราพูดทำไม ไม่รู้ทุกวันนี้เขามีเราไว้ทำไม เราก็งง บางครั้งนอนด้วยกันก็ทำเหมือนไม่อยากนอน มีบางครั้ง (18+)เราไม่สบาย เขาก็จะมีอะไรกับเรา ทั้งที่เราบอกไม่ไหว แต่เขาก็ต้องการ เราก็ยอม ไม่รู้ทำไม เรากลายคนแบบนี้ แต่เขาไม่เคยมีเรื่องนอกใจนะคะ จริงๆ แต่มันมีแค่ข้อเสียคือตามที่เราเล่าไปทั้งหมด

ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ายาวเกินไป เราไม่รู้จะปรึกษาหรือเล่าให้ใครฟัง เคยเล่าให้ทางบ้านฟัง เขาก็เป็นห่วงเราหนักกว่าเดิม และอีกอย่างพอแฟนเรารู้แฟนเราจะไม่พอใจมาก ว่าเราเอาเรื่องส่วนตัวเล่าให้ฟัง ทำไมไม่แก้ปัญหาเอง และก็ไม่พอใจเรา โกรธเรา เราก็เลยปรึกษาใครไม่ได้เลย เราเคยพูดเรื่องนี้กับเขาแล้วนะคะ แต่คือมันดีได้แค่แปปเดียว ก็เหมือนเดิม และบางครั้งก็ไม่พอใจเราว่าเราหาเรื่อง หรือบางครั้งก็ไม่ยอมหันหน้าคุยกับเรา บางทีก็ใช้คำพูดที่ว่า ทำงานก็เหนื่อยแล้วจะหาเรื่องอะไรหนักหนา (เราไม่เคยหาเรื่องเขาเลย) เราแค่ต้องการปรับความเข้าใจ แต่มันแย่ลงๆ เราควรทำไงต่อไปดีค่ะ แบบนี้เรียกว่าเขาไม่ใส่ใจ หรือเราเป็นแค่ของตาย หรือเราหมดโปรแล้ว เราไม่ได้หมดรักเขานะคะ แต่เราหมดแรงแล้ว......เราเหนื่อยแล้ว.