วิพากย์นิพพานและวิทยาศาสตร์ (1)...สายชล

"นิพพาน" เสมือนเหยื่อติดเบ็ด แต่ไม่ได้มีเหยื่อนั้นอยู่จริงๆ เพียงแต่ อาจจะเป็นเพราะความเมตตาของศาสดาผู้สอนเองที่หวัง แก่มนุษย์ที่พึ่งตัวเองไม่ได้ซึ่งเป็นคนหมู่มากในโลก และเป็นเฟืองหลักเคลื่อนโลกเสมอมา วิวัฒนาการไปไม่สิ้นสุด 
   เป็นดั่ง "ชุดความคิด" ที่พอเราปฏิบัติตามแนวระบบที่วางไว้ในคำสอน แต่ที่เราเชื่อเนื่องด้วยมันตรงกับธรรมชาติความเป็นจริงของมนุษย์ วิสัยชนิดคนหมู่มากในโลก จึงใช้การได้และยังคงอยู่ ผมเห็นว่าไม่ต้องกลัวพุทธศาสตร์จะหายไปหรอก เพราะแก่นคำสอนนั้นใช้ได้...เหมาะกับมนุษย์หมู่ใหญ่ในโลก

"ทุกสิ่งดำรงอยู่ เมื่อมนุษย์ให้ค่า
สิ่งใหนมนุษย์ไม่ให้ค่า มันก็ไร้ค่า
ดังนั้นคุณค่าจึงไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงมนุษย์สร้างสรรค์
แต่แท้จริงทุกสิ่งดำรงอยู่ จากมารดาเดียวกัน
ที่หล่อเลี้ยง เปรียบเสมือนความ "เงียบ" ซ่อนเร้นอยู่ในทุกสิ่ง"

  - วิทยาศาสตร์ คือ กระบวนการหาความรู้โดยเฉพาะต้องเห็นได้สัมผัสได้...แต่เลิศมนุษย์สัมผัสด้วยปัญญาญาณ เขาเลยนำหน้าวิทยาศาสตร์ไปไกล

  - วิทยาศาสตร์กำลังคลองโลก มันต่างกันตรงใหนกับคนเชื่อในศาสนา แล้วเปลี่ยนมาเป็นเชื่อลัทธิวิทยาศาสตร์...เป็นเพียงสร้างการ "เปรียบเทียบความดีกว่ากันเท่านั้น" สร้างความหลงผิดไม่สิ้นสุด 

   - การกระทำที่ดีที่สุดในโลกคือ คือ การไม่ทำอะไรกับโลกเลย...ส่วนการกระทำที่รองลงมา คือ พยายามเป็นรัฐบุรุษ บุคคลสำคัญในโลก
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่