เริ่ม ถุงมือเรื่องสั้น ประจำสัปดาห์ที่ 9 ถุงมือแรกครับ ^^

เรื่องนี้ จขถม. แต่งเหมือนเป็นการรำพึงรำพัน เพราะไม่มีบทสนทนากับใครเลย นอกจากฝนฟ้า และคนอ่าน

การบรรยายเช่นนี้ อาจจัดได้ทั้ง กวี แบบไร้ฉันทลักษณ์ (คือเป็นร้อยแก้ว) และ เรื่องสั้น ซึ่งก็สั้นจริงๆ ครับ สั้นมาก ในตอนแรกส่งมาถึงกรรมการนั้น จำนวนตัวอักษรมีไม่ถึง 1,500 ตัวอักษร และได้ปรึกษาห่รือกันแล้วปรากฏว่า จขถม. ไม่ขอแต่งเติมอะไรอีก แต่ให้กรรมการเขียนเพิ่มให้ครบหรือเกิน 1,500 อักษรให้ได้ตามกติกา กรรมการก็โอเคจัดให้...

เพราะฉะนั้น งานชิ้นนี้ กล่าวได้ว่า ประมาณ 85-90% คือ จขถม. เขียนเอง ที่เหลือประมาณ 10-15% กรรมการเสริมให้ เพื่อให้ได้จำนวนอักษร 1,500 ตัวตามกติกา...ซึ่งในที่สุดก็เติมให้จนครบ และเลยมากกว่าได้นิดหน่อย

ภายใต้ชื่อเรื่องว่า ALONE IN THE RAIN ซึ่งชื่อนี้ กรรมการเป็นคนตั้งให้ ส่วนชื่อถุงมือ จขถม. ตั้งเองว่า ถุงมือ "ในวันฝนพรำ" ครับ...

ในยามเช้าที่มืดมัว ละอองอันเย็นชุ่มฉ่ำพร่างพรมไปทั่วตึกรามบ้านช่องและทางเดินพวกนั้น  

ฉันพบว่าตนเองเดินอย่างโดดเดี่ยว  มันแย่ที่สายฝนพวกนั้นเหมือนจะตามตกใส่หัวฉันแต่เพียงคนเดียวอยู่นั่นแหละ เสื้อโค้ทรุ่มร่ามนี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ออกจากบ้านมาโดยไม่มีร่มกางเหมือนอย่างใครเขา ที่เดินคลอเคลียกันสองต่อสองด้วยความสดชื่นหวานแหววตามประสาคู่รักทั้งหลายในโลกนี้  

แล้วฉันล่ะ ทำไมตลอดทั้งคืนต้องทนทุกข์ทรมานด้วยการไม่หลับไม่นอน แล้วเผลอนั่งหลับในในที่ทำงานจนถูกเพื่อนๆ หัวเราะขบขันกันไปทั่ว  อีกอย่าง ฉันก็อยากจะโทษเตียงที่มีขนาดเล็กกว่าตัวฉัน ทำให้นอนไม่สบายตัวเลย

มันต้องมีอะไรที่ไม่ลงตัวเกิดขึ้นในชีวิตของฉันเสียแล้วล่ะ แน่นอนเลย

สายฝนพวกนี้ยังคงตามมาตกใส่หัวของฉันอยู่นั่นแหละ ฉันเงยหน้าคุยกับท้องฟ้าอันมืดครึ้มด้วยเมฆฝนและพร่างพราวไปด้วยสายฝนโปรยปราย แล้วเอ่ยถามออกไปด้วยความฉุนเฉียวว่า ฉันไม่ชอบสิ่งที่เขาทำให้กับฉันเลย เมื่อไรจะหยุดเสียที หา !

การที่แอบนอนในเวลางานอยู่หลายครั้งหลายหนจนถูกหัวหน้าบ่นว่า มันก็ไม่แย่ไปกว่าการโดนสายฝนที่ดูเหมือนตามมาตกใส่หัวของฉันคนเดียวนี่  แต่ฉันก็ได้เรียนรู้อย่างหนึ่งนะว่า ความทุกข์ที่เขาส่งมาให้ ไม่มีทางทำอะไรฉันได้หรอก อย่างมากก็แค่รู้สึกรำคาญเท่านั้นเอง

ความรู้สึกแบบนี้อยู่แค่ประเดี๋ยวประด๋าวเดียวเท่านั้นแหละ  เดี๋ยวความสุขก็จะเข้ามาทักทายฉันแล้วล่ะ เข้ามาเซย์ฮายฉันไง  เชื่อไหมล่ะ

แหนะ! ฝนยังตกหนาเม็ดขึ้นกว่าเดิมอีก จนหัวของฉันมันชาไปหมดแล้ว รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งกายแบบไม่มีทีท่าจะหยุด

แต่ถึงอย่างนั้น ดวงตาทั้งสองของฉันจะไม่แดงก่ำเพราะการร้องไห้หรอกนะ ก็เพราะฉันไม่เคยหยุดฝนนั้น ด้วยการเอาแต่โทษฟ้าน่ะสิ 

ในเมื่อตอนนี้  ฉันเป็นอิสระแล้ว  ไม่มีอะไรทำให้ฉันกังวลใจได้อีกแล้ว...