มีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ยคะ เหมือนที่ผ่านมาตลอดๆเจอแต่คนที่ทำให้เสียใจจนไม่กล้าจะรักใครจริงๆ ไม่กล้าให้สถานะกับใครเลยค่ะ

คือหลายปีมีนี้เรามีคนเข้าหาก็เยอะอยู่ ใครเจ้ามาคุยเราก็คุยนะ บางคนไม่โอก็เเยกกันไป

แต่กับบางคนที่เราโอเคด้วยมากๆ เเบบสบายใจที่มีเค้าอยู่ตรงนี้ แต่เราอยากให้เค้าเป็นเเค่นี้ อยสกให้เป็นคนคุยเป็นพี่เป็นน้องที่เรารู้สึกดีด้วย

คุยด้วยเเล้วสบายใจแบบนี้ไปนานๆอะค่ะ เรากลัวการจากลาด้วย ไม่อยากให้เค้าไปไหนอยากให้อยู่ตรงนี้  แต่เราก็ขีดเส้นไปเเล้วว่าเค้าเป็นได้เท่านี้ เหมือนเรากีงั๊กเค้าไว้เลย 

แต่จริงๆเเล้วรู้สึกดีด้วยเเต่ไม่กล้าคบค่ะ มันกลัวอะไรไปหมดเลย เป็นแบบนี้ไม่หายสะทีจนสุดท้ายทุกคนที่เข้ามา ก็เริ่มหายไปจากเรา 

เราเข้าใจค่ะว่าเราคิดแบบนี้ แต่เจาไม่ได้คิดแบบเรา เราดูเห็นเเก่ตัวมากเลย อยากให้ความสบายใจอยู่กับเราเเต่อยู่ในสถานะที่เค้าต้องการไม่ได้. 

เลยโสดมา3-4ปีเเล้วค่ะ  ใจอ่อนไหวง่ายมากๆเเต่ไม่กล้าคบไม่กล้าอะไรเลย

ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราเซฟตัวเองมากๆ จนบางทีคิดว่ามันเกินไปจนเพื่อนๆก็บ่นค่ะ 

มีรุ่นพี่มาคุยมาช่วยติวหนังสือให้เร่ก็โอเคค่ะ เเต่เค้าเหมือนมาจีบด้วย แต่เราให้เค้าได้เท่านี้
คุยกัน8เดือนเค้าก็หายไป

ทำยังไงให้เลิกเป็นแบบนี้ดีคะทุกคน

เรากลัวความผิดหวัง  กลัวการเสียใจ

แต่อยากมีใครสักคนมากๆ แต่พอมีคนเข้ามาเราก็ขีดเส้นให้เค้าตั้งแต่เเรกถึงแม้ว่าเราก็รู้สึกดีกับเค้าเหมือนกัน

นี่ก็พึ่งหายไปอีกคนค่ะ เค้าชัดเจนมากๆว่าชอบเราเเต่เราก็จีดเส้นให้ได้เเค่เพื่อนเเค่คุยกัน

เหมือนเราทำให้ได้ทุกอย่างแต่ยกเว้นให้สถานะเเฟนหรือคนรัก สับสนตัวเองจริงๆ

อยากมีเเฟนนะคะเเต่ชอบจีดเส้นความสัมพันของทุกคนที่เข้ามา