คงก้าวตามความฝันนั้นไม่หยุด
จนกว่าสุดสิ้นชีวาลับอาสัญ
ขอปลูกถ่ายสายโลหิตรู้สิทธิ์อัน
เสรีมั่นคงคู่อยู่กับตน

วันนั้นแม่ก้าวเดินอย่างโดดเดี่ยว
แม้พ่ายเทียวทวงต่อเฝ้ารอผล
รอด้วยความช้ำเจ็บเก็บกลืนทน
แม้ผจญคำหมิ่นไม่สิ้นหวัง

ถึงวันนี้มีลูกเดินนำหน้า
ประคองคราวเดินช้าคราลุกนั่ง
แม้อ่อนล้าแต่ทว่าใจยืนยัง
เปี่ยมพลังร่วมสู้อยู่ข้างกัน

ยืนมองแสงทอสาดพาดจากฟ้า
สัญญาณว่าวันนี้ที่วาดฝัน
จักสำเร็จสมหมายไม่นานวัน
ด้วยหน่อพันธุ์รุ่นลูกปลุกเสรี