เรากับแฟนคบกันมาจะ 2ปีแล้วค่ะ ตลอดระยะเวลาที่คบกันต้องยอมรับเลยว่ามันเป็นความสุขที่สุขไม่สุดและเป็นความทุกข์ที่ทุกข์ไม่สุดเหมือนกัน ช่วงแรกๆที่คุยกันก็มีเรื่องให้เจ็บให้ช้ำมาตลอดแต่เคยเป็นไหมคะพอมันมาเป็นคนนี้ทำไมเรายอมเค้าละ ทำไมเรารู้สึกว่ากับคนนี้เราอยากช่วยเค้าจริงๆเริ่มต้นเรากับเค้าอกหักเหมือนกันค่ะแต่เค้าค่อนข้างแย่ไม่เรียนไม่เอาอะไรพอเรารู้อยู่ดีๆเราก็อยากรับบทเป็นพยาบาลรักษาฮีลเค้าสะงั้น จนระยะเวลาล่วงเลยมามันก่อเกิดเป็นความผูกพันความสัมพันธ์แบบงง กับเพื่อนๆคงคุ้นเคยกันดีนะคะว่าเดี๊ยวนี้ทีสื่อโซเชียลมากมาย เราให้อิสระเค้ามากค่ะไม่ว่าจะทำอะไร ไม่ตั้งคบอยู่แบบนี้ใช่ค่ะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เปิดแต่ก็ไม่ได้ปิด เป็นที่เลื่องลือกันมากว่าแฟนเราเนี่ยเจ้าชู้เราเองก็ไม่เชื่อค่ะเพราะมันจะมีความรู้สึกที่ เราอุ่นใจมากที่คบกับเค้า จนระยะเวลาผ่านมาได้ 4-5เดือน ลายก็เริ่มออกคุยกีบคนนี้ทีคนนั้นมีทั้งที่จับได้และจับไม่ได้ค่ะ แล้วจนวันนึงเรารู้สึกว่าเราเงียบมากมายพอแล้ว (ลืมบอกทุกครั้งที่เรารู้เราจะเงียบนิ่งเก็บแต่หลักฐานไว้ตลอดค่ะ)พอมันไม่ไหวเราก็ระเบิดออกมาทีเดียวบอกเลิกเค้าก็ง้อค่ะนิสัยผู้หญิง กลับค่ะ ให้โอกาสแล้วก็อยู่กันมาแบบมีความสุขเค้าทำทุกอย่างให้เรารู้สึกว่าเราสบายใจนะ นั่นนี่ สุดท้ายมาโป๊ะแตก จับได้ค่ะ ว่านางไปคุยกับคนอื่นอีกแล้ว จนตอนนี้เรามานั่งแยกแยะความรู้สึกว่า สรุปแล้วที่คบกันมาคือเรายึดติดกับความผูกพันหรือว่าความรักที่เรามีให้กัน กันแน่ เพราะตลอดเวลาที่คบกันมาเราเองที่ซัพพอท ช่วยทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่างค่ะเรียกได้ว่าเค้าอยู่กับเรานี่เค้าสวมบทเป็นเจ้าชาย เราเป็นคนใช้ เพื่อนๆหลายคนอ่าน อาจจะว่าเราต่างๆว่าเราโง่ เราไม่รักตัวเอง เรารักค่ะ แต่เราไม่สามารถออกไปจากจุดนี้ได้ เราเองก็ไม่รู่ควรทำยังไง เลยมาเขียน กระทู้ อาจจะได้แนวคิดหรือความคิดเห็นจากเพื่อนๆที่มองมุมต่างกว่าเรา เราเชื่อค่ะว่าคนที่อ่านจะสามารถมีคำพูดหรือความเห็นต่างๆที่มาซัพพอทจิตใจเราและช่วยให้เราเข้มแข็งออกจากจุดนี้ให้ได้ไวขึ้น