ก็จะบอกว่ามันยากกันไปคนละแบบ และน่าสนใจกันไปคนละแบบ ถึงแม้ว่าจะเป็นการเรียนสายภาษาเหมือนกันแต่เทรนด์ในการศึกษามันก็ไปกันคนละทาง

เท่าที่พี่มีโอกาสได้สัมผัส ครูภาษาอังกฤษก็จะเน้นเรียนเรื่องไวยากรณ์ กับบทสนทนาค่อนข้างเยอะ เรียนทักษะและทฤษฎีฟังพูดอ่านเขียนเยอะ พื้นฐานวรรณกรรมก็จะได้เรียนเรื่องเด่นๆ ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นงานคลาสสิค ไม่ได้ลงรายละเอียดเยอะ แต่ก็มากพอที่น้องจะได้ไปสอนเด็กอ่านหนังสือนอกเวลาได้

ส่วนภาษาไทย น้องก็จะได้เรียนไวยากรณ์เยอะเหมือนกัน และน้องต้องเรียนฉันทลักษณ์ ต้องสามารถแต่งโคลงฉันท์กาพย์กลอนร่ายพื้นฐานได้ (อันนี้คือเรียนในฐานะหลักภาษานะ ไม่ใช่วรรณคดี) แล้วน้องก็จะได้เรียนวรรณคดี ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นภาษาของเราเอง เราก็ต้องเรียนละเอียดกว่าภาษาอังกฤษหน่อย และอาจะได้สัมผัสงานประพันธ์ร่วมสมัยมากกว่าในภาษาอังกฤษ เนื่องจากต้นฉบับมันใกล้มือกว่าเยอะ นอกจากนี้น้องยังต้องเรียนเกี่ยวกับวัฒนธรรมประเพณีไทยด้วย


ถ้าน้องเก่งภาษาอยู่แล้ว ที่พี่พูดมาก็คงเป็นเรื่องไม่ยาก สิ่งที่ยากในการเรียนครุฯ ก็คือพวกวิชาครู ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบหลักสูตร การทำวิจัย การนิเทศ ทฤษฎีการสอนต่างๆ ซึ่งไม่ว่าน้องจะเรียนเอกอะไรก็ต้องเรียนเหมือนๆ กันอ่ะเนอะ