ยาวหน่อยนะครับ รบกวนด้วยนะครับ
แล้วก็ อาจจะใช้คำกำกวมวนไปวนมา ต้องขออภัยจริงๆ

" เป็น Introvert ค่อนข้างแรง มีเอเนอจี้เวลาอยู่คนเดียว โดยเฉพาะตอนกลางคืน จะเป็นช่วงที่มีสมาธิและความคิดสร้างสรรค์สูงมาก
บางที ถ้าให้อยู่คนเดียวทั้งวันก็อยู่ได้ มีความสามารถในการเอ็นเตอร์เทนตัวเองสูงมาก ก็หาอะไรทำไปเรื่อย
แต่ ลึกๆแล้วกลับรู้สึกว้าเหว่ ฟุ้งซ่าน กังวลอยู่ไม่น้อยเลย อีกด้านของความโลกส่วนตัวสูงนั้นคือเป็นคนขี้เหงา อย่างรุนแรงด้วย
ถึงแม้จะหวงความเป็นส่วนตัว แต่ก็อยากอยู่กับเพื่อน อยากมีแฟน 
อยากให้มีคนชวนไปไหนมาไหนเรื่อยๆ แม้ว่าส่วนมากจะปฏิเสธ
หรือครั้งที่ไปก็ จะอยู่ในสังคมได้ไม่นาน 
เวลาเจอคนเยอะๆมันเหมือนโดนดูดพลังงาน เหนื่อยง่าย พูดน้อยเพราะต้องเซฟเอเนอจี้ตัวเอง
แต่การที่แค่เดินออกมา 5-10 นาทีมันก็ลบล้างวามรู้สึกพวกนั้นไปซะได้ ออกมาหรือแค่เงียบไปแปปเดียวก็พร้อมกลับเข้าไปต่อ
และการอยู่กับผู้คนมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นซะทีเดียว ผมเองก็มีความสุขเล็กๆได้จากมัน "

ความในใจจากผมเอง

อยากอยู่คนเดียว แต่ไม่ชอบความรู้สึกโดดเดี่ยว
งงมั้ยครับ ??

คือแบบ ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับ Introvert ด้วยกันเอง 
แต่ อยากเป็นเพื่อนกับ Extrovert ที่จะโอเคกับการที่เราปลีกวิเวกบ่อยและจะเข้ากลุ่มแค่ตอนที่อยากเข้า
เราไม่ได้คบหลายกลุ่มเลยนะ คบกลุ่มประจำกลุ่มเดียวด้วยซ้ำ สนิทแค่นั้น แต่เราแค่ขอได้มีช่วงเวลาส่วนตัวของเราเยอะๆ

ตอนมอปลาย ผมอยู่ในกลุ่ม Extrovert ที่เค้าโอเคกับผมที่เป็นแบบนี้ มันดีมากๆเลย 
ก็คือ Extrovert ที่จะโอเคกับการที่เราปลีกวิเวกบ่อยและจะเข้ากลุ่มแค่ตอนที่อยากเข้า อ่าครับ
บางทีเพื่อนๆเล่นกันไปส่วนผมก็แค่นั่งเฉยๆอยู่กับโทรสัพท์ตัวเอง แต่พอถึงจุดที่ผมพร้อมเข้าไปเล่นบ้าง พวกเค้าก็จะต้อนรับผม
ชีวิตแต่ละวันก็คือ ไปเรียน มีคุยกับเพื่อนบ้าง พักไปกินข้าวด้วยกัน เลิกเรียนบางทีก็ไปนั่งชิวที่ศาลาแล้วต่างคนต่างทำอะไรไป มีคุยกันนิดหน่อย บางทีก็ไปเที่ยวบ้านเพื่อน บางทีก็ไปเดินห้าง สำรวจ ซื้อของ ดูหนัง กินข้าว บางทีก็แค่แยกย้ายกันกลับ คือก็ไม่ได้สนิทกันมากแบบไปไหนไปกันตลอด แต่เรารู้ใจกัน รู้ว่าใครชอบอะไร เวลาเจออะไรดีๆก็นึกถึงกัน ถ้าเรามีปัญหาก็เล่าให้เพื่อนได้และปรึกษากัน เช่นกันเวลาเพื่อนมีปัญหา ก็รับฟังและปลอบใจ

แต่ พอเข้ามหาลัย มันไม่มีแบบนี้แล้วอะ..
ผมพลาดเองด้วย ตอนแรกยังไม่รู้ตัวและผมไปเข้าหากลุ่ม Introvert แล้วแบบ พอรู้ว่าไม่ใช่ก็ไม่มูฟออนอะครับ ทนไปเกือบ 2 ปี
จนถึงจุดที่ไม่ไหวจริงๆ แบบ การที่เจอกันแค่เรียน พอเลิกก็ย้ายไปอยู่ห้องคนเดียวเฉยๆทุกวันๆ มันไม่ใช่สไตล์ผมเลย
เจอแค่ตอนเรียนจริงๆครับ หลายๆวันพวกเพื่อนมหาลัยผมไม่ยอมกินข้าวด้วยซ้ำ เค้าจะบอก กินที่หอมาเยอะแล้ว แล้วก็แค่นอนในห้องรอเวลาเรียนอะ..
สุดท้ายผมเลยลองไปเข้าหากลุ่ม Extrovert แต่ก็ด้วยความที่เค้าสนิทกันมา 2 ปีแล้ว ผมอยู่ๆจะเข้าไปมันก็มีช่องว่าง
เวลาอยู่ในกลุ่มเค้าก็คุยกันเอง แทบไม่โยนโอกาสคุยให้ผม และผมยิ่งคุยไม่เก่ง สุดท้ายก็อึดอัดไม่ต่างกันเลย 
เลยกลับไปแบบเดิมและทนมาจนจบปี 4 ด้วยการที่ไม่มีเพื่อนเลย คือเพื่อนที่จริงใจก็มีแหละ
แต่ไม่มีเพื่อนที่รู้ใจ ใครที่ผมจะปรึกษาปัญหา หรือแม้ คุยเล่นฮาๆสนุกๆ ชวนไปหาของอร่อยกิน เดินห้างเล่นทั่วไป 
ซึ่งบางที.. ผมก็แค่ต้องการเพื่อนแบบนี้มากๆอะครับ แม้จะอยากเจอแค่ฃั่วคราวหลายๆที แต่มันเติมเต็มความว้าเหว่ผมได้
4 ปี ในรั้วมหาลัยทำให้ผมรู้สึกอะครับว่าชีวิตเหมือนขาดอะไรไป จนหลายครั้งผมก็กังวลว่าตัวเองอาจเหงาจนซึมเศร้า
เพราะด้วยความที่อยู่หอคนเดียวด้วย ผมเคยรู้สึกว้าเหว่จนน้ำตาไหลออกมาเองอะครับ

ลองมาคิดดู ตอนอยู่มอปลาย คือ เพื่อนมาเข้าหาผมเองด้วยแหละ 
แต่การเป็นนักสึกษามันคือทุกคนต้องไขว่คว้าหากลุ่ม
นี่ผมก็จบ ปี 4 แล้ว ด่านต่อไป หางานทำ
ผมอยากมีสังคมเพื่อนทำงานแบบมอปลายอีกซักครั้งนะครับ
รบกวนขอคำแนะนำหน่อยครับว่าผมควรทำยังไงบ้าง หลังไมมาก็ได้นะครับ