หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินคนเดียวบนฟุตบาธ ริมถนน ในตัวจังหวัด อันเป็นเวลาหลัง 3 ทุ่ม ซึ่งไม่ได้มีความน่ากลัวอะไร ไฟทางยังสว่าง บนถนนยังมีรถ บนทางเดินก็ยังมีคน ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เคยกลับดึกซักหน่อย บ้านก็อยู่ใกล้แค่นี้ เธอจึงอดที่จะเข้าไปกดน้ำในร้านสะดวกซื้อที่เพิ่งเดินผ่านมาได้
ขณะที่นาตยากำลังจะเดินเลี้ยวมุมถนนตรงสี่แยก ก็มีเสียงตะโกนเรียกมาจากอีกฝั่งของถนน
"หนู หนู มานี่หน่อย"
เธอมองไปเห็นเป็นเสียงเรียกมาจากชายแก่ที่ยืนอยู่หน้าร้านชำเล็กๆแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นไฟแดง นาตยาจึงเดินข้ามถนนไปหาได้
"มีอะไรหรือคะ"
"หนู เข้ามานั่งกินน้ำในร้านลุงก่อน"
หญิงสาวยิ้มอ่อนให้กับวิธีเรียกลูกค้าของชายแก่
"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอโทษนะคะ หนูต้องรีบกลับบ้าน"
"เดี๋ยว อย่าเพิ่ง" ไม่พูดเปล่า ชายแก่คว้าข้อมือเธอไว้ หญิงสาวขมวดคิ้ว เริ่มไม่พอใจกับการกระทำของชายแก่ที่ดูมากเกิน
"ปล่อยนะลุง" นาตยาสะบัดแขนจนหลุดจากมือของชายแก่
"อย่าหันไปมองนะ ลุงว่ามีคนตามหนูมา เดี๋ยวลูกชายลุงมา จะให้ไปส่งหนูที่บ้านนะ เข้ามาหลบในร้านลุงก่อน"
หญิงสาวหันกลับหันไป เห็นผู้ชาย 3 คน กำลังมองมาทางเธออยู่จริงๆ หนึ่งในนั้นคือคนที่เธอรู้จักดี ไอ้แจ็ค แฟนเก่าเธอเอง
เมื่อพวกมันเห็นว่าเธอรู้ตัวแล้ว ก็รีบวิ่งข้ามถนนมา แม้ว่าจะยังเป็นไฟเขียว แต่เพราะเวลานี้รถไม่มาก พวกมันจึงข้ามมาได้
"ไงจ๊ะ กุ้ง" ไอ้เลวนั่นเรียกชื่อเธอ สาเหตุที่เลิกกันก็ง่ายๆ มันขอให้เธอนอนกับเพื่อนมัน ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ตัดขาดและหลบหน้ามันมาตลอด
"ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงกุ้งจังเลย สวยขึ้นรึเปล่าเนี่ย" ปากหวานของมันใช้กับนาตยาไม่ได้ผลอีกแล้วล่ะ เธอเข็ดหลาบกับมันแล้ว
นาตยาถอยหลังจะเข้าไปในร้านชำ แต่ไอ้แจ็คคว้าแขนเธอไว้
"มานี่ก่อน ไปหาที่คุยกันหน่อย"
"ชั้นไม่มีอะไรจะคุย" หญิงสาวตวาด
ทันใดนั้น
มอเตอร์ไซค์ส่งเสียงครางฮึมแล่นใกล้เข้ามา
คนขับยกล้อหน้าขึ้นเพื่อให้รถมอเตอร์ไซค์ปีนมาจอดบนฟุตบาธตรงสัญญานไฟจราจร ห่างจากร้านชำไปไม่ถึง 10 เมตร
นาตยาคิดว่าเป็นลูกชายลุงคนที่ว่า กลับมาแล้ว แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ เมื่อคนขับ หลังจากดับเครื่องแล้ว ก็ยังคงนั่งคร่อมเฉย ไม่ได้เข้ามาแต่อย่างใด ไอ้แจ็คเห็นคนแปลกหน้าไม่กล้าเข้ามาสอด มันจึงตะโกนว่า
"นี่เรื่องของผัวเมีย คนอื่นไม่เกี่ยว" มันไม่ได้แค่จะบอกกับคนขี่มอเตอร์ไซค์ แต่มันบอกให้คนเดินถนนคนอื่นได้ยิน รวมทั้งชายแก่เจ้าของร้านชำด้วย
แล้วมันก็ทำชั่วของมันต่อ กระชากแขนหญิงสาว
"กุ้ง มานี่"
"กูไม่ไป ปล่อยกู" นาตยาทั้งดิ้น ทั้งร้อง ในที่สุดเธอก็ตะโกน "ช่วยด้วย"
คนขี่มอเตอร์ไซค์ได้เห็นและได้ยินทั้งหมด เขายกแขนขึ้นมากอดอก แล้วมองเฉย จนเธออยากจะตะโกนด่าเขานัก กลางคืนยังใส่แว่นดำ ใส่แจ็ตเก็ต ทำเป็นเท่ แต่เห็นขนาดนี้แล้วยังไม่กระดิกนิ้วทำห่-อะไรเลย
"เฮ้ย นั่นมึ- ทำอะไร" เพื่อนไอ้แจ็คคนหนึ่งตวาดใส่ชายแก่ที่กำลังกดโทรศัพท์
"กูจะโทรหาลูกกู"
"อ้าวลุง จะเรียกตำรวจงั้นเหรอ ไม่อยากแก่ตายใช่มั้ย" เพื่อนไอ้แจ็คอีกคนชิงโทรศัพท์จากชายแก่มาปาลงพื้นลงแตกกระจาย แล้วดึงตัวชายแก่ออกมาผลักจนล้มบนพื้นฟุตบาธ จากนั้นก็ช่วยกันกระทืบชายแก่อย่างสนุกสนาน
"กรี๊ดดดดด" มีเสียงเท่าไหร่เธอปล่อยออกมาไม่ยั้ง แต่นั่นไม่อาจห้ามเท้าของไอ้เลวทั้งสองได้แม้แต่น้อย
"หยุดนะ" นาตยาจะเข้าไปช่วยชายแก่ แต่ติดที่ไอ้แจ็คมันกอดเธอไม่ยอมปล่อย แล้วยังพยายามจะล้วงมือมาจับหน้าอกเธอ ซึ่งเธอก็ปัดป้องเต็มความสามารถ
"อะไรกันกุ้ง ทำเป็นไม่เคย เราเคยทำอะไรกันมากกว่านี้อีกนะ" ไอ้แจ็คกระซิบข้างหู กลิ่นของมึนเมาจากปากมัน ทำหญิงสาวสะอิดสะเอียน ขยะแขยงจนแทบอ้วก เธอหันไปหาคนที่อยู่ใกล้ที่เอาแต่มองเฉยอีกครั้ง
"คุณคะ ช่วยด้วย ช่วยลุงที ช่วยทำอะไรซักอย่างหน่อย" เสียงของนาตยาสั่นเครือ ขอร้องเขา
คนขี่มอเตอร์ไซค์ตอบสนองคำขอของเธอ ด้วยการคลายมือข้างหนึ่งจากการกอดอก ยกขึ้นมา แคะจมูก
ขณะคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไร ก็ตัดสินใจวางเฉย หลีกเลี่ยงไว้ก่อน ยังดีที่ยังมีบางคนมีการศึกษารู้จักโทรเรียกตำรวจ แต่กว่าตำรวจจะมาพวกมันคงหนีไปไกลแล้ว รถยนต์ที่ติดไฟแดงอยู่ตอนนี้ บางคันก็บีบแตร เรียกความสนใจพวกมันให้หยุดทำร้ายชายแก่
"เฮ้ย พอรึยังวะ จะได้ไปกัน" ไอ้แจ็คถามเพื่อนๆ เมื่อกี๊ตอนที่นาตยาเผลอ มันล้วงมือจับหน้าอกได้สำเร็จ เธอพยายามแกะออกแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้ ตอนนี้ มันกำลังบีบขยำอย่างมันมือ จนเกิดอารมณ์อยากจะพาหญิงสาวไประลึกความหลังแล้ว
"ขออีกนิด ให้มันหลับคาตีนก่อน"
ณ เวลานั้น รถเบนซ์สีทองมาจอดติดไฟแดงที่แยกนั้นอยู่แถวที่สาม ซึ่งอยู่ตรงกับหน้าร้านชำ ที่ชายแก่กำลังถูกกระทืบอยู่พอดี
นั่น เป็นเวลาที่คนไร้น้ำใจเคลื่อนไหว
เขาวาดขาลงมอเตอร์ไซค์ ก้าวขาซ้ายนำก่อน จึงขาขวาก้าวตาม แล้วค่อยก้าวขาซ้ายนำอีกครั้ง
เขาเดินด้วยท่านั้น มาถึงด้านข้างของรถเบนซ์สีทอง ชักปืนออกมายิงเข้าไปในรถ 5 นัด จากนั้นเขาก็เดินมาลากชายแก่ให้พ้นจากตีนของเพื่อนไอ้แจ็คที่กำลังกระทืบลงมา ใช้ท้ายปืนทุบกะโหลกไอ้เลว 2 คนนั้น แล้วก็เดินมาหานาตยา กดหัวเธอให้ก้มลง ใช้ท้ายปืนกระแทกหน้าไอ้แจ็ค
ตอนนี้ นาตยาสับสน มึนงง ไม่แน่ใจในภาพที่เห็น หรือสมองของเธออาจลำดับเหตุการณ์ผิดตรงไหนสักที่ ไม่แน่ใจว่าเป็นความจริงด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เกิดต่อมา คือ เพื่อนไอ้แจ็คกระทืบเท้าใส่พื้นแล้วกุมหัวลงไปนั่ง ส่วนไอ้แจ็คปล่อยมือจากเธอล้มหงายลงพื้นหัวฟาด
พวกมัน 3 คนส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดประสานกัน
"ชั่วนักหรือ พวกมึ-" เขาคนนั้นพูด ก่อนยิงหว่างขาไอ้แจ็ค เลือดทะลักแดงฉาน ไอ้แจ็คเอามือกุมเป้าแหกปากร้องไม่เป็นภาษาคน เขาคนนั้นยังหันไปทางเพื่อนไอ้แจ็คอีก 2 คน ที่ยังนั่งกุมหัว
"ปวดหัวนักเหรอ" เขายิงกระสุนใส่หัวพวกมัน ก่อนจะเดินลากขา ไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ สตาร์ตเครื่อง
นาตยาเป็นแค่หญิงสาวธรรมดา ได้แต่มองตามด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สับสน มึนงง ตกใจ หวาดกลัว สะใจ สมน้ำหน้า ขอบคุณ ประทับใจ
แม้เธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น และยิ่งไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
มือปืนคนนั้นบ่ายหน้ามอเตอร์ไซค์ลงถนน คำรามเสียงเย็น
"ไอ้เกี๊ยก ต่อไปคือมึ-"
จุดแต้มบนข้อมือเขายังมีเหลือให้มัน
มอเตอร์ไซค์ส่งเสียงครางฮึมแล่นไกลออกไป
เขาคือวิเชียร เมฆคล้อย มือปืนอันดับหนึ่งของวงการ ถูกให้ฉายาว่า เสือลากหาง
....................................................................................................................................................................................................
เขาคนนั้น
ขณะที่นาตยากำลังจะเดินเลี้ยวมุมถนนตรงสี่แยก ก็มีเสียงตะโกนเรียกมาจากอีกฝั่งของถนน
"หนู หนู มานี่หน่อย"
เธอมองไปเห็นเป็นเสียงเรียกมาจากชายแก่ที่ยืนอยู่หน้าร้านชำเล็กๆแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นไฟแดง นาตยาจึงเดินข้ามถนนไปหาได้
"มีอะไรหรือคะ"
"หนู เข้ามานั่งกินน้ำในร้านลุงก่อน"
หญิงสาวยิ้มอ่อนให้กับวิธีเรียกลูกค้าของชายแก่
"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอโทษนะคะ หนูต้องรีบกลับบ้าน"
"เดี๋ยว อย่าเพิ่ง" ไม่พูดเปล่า ชายแก่คว้าข้อมือเธอไว้ หญิงสาวขมวดคิ้ว เริ่มไม่พอใจกับการกระทำของชายแก่ที่ดูมากเกิน
"ปล่อยนะลุง" นาตยาสะบัดแขนจนหลุดจากมือของชายแก่
"อย่าหันไปมองนะ ลุงว่ามีคนตามหนูมา เดี๋ยวลูกชายลุงมา จะให้ไปส่งหนูที่บ้านนะ เข้ามาหลบในร้านลุงก่อน"
หญิงสาวหันกลับหันไป เห็นผู้ชาย 3 คน กำลังมองมาทางเธออยู่จริงๆ หนึ่งในนั้นคือคนที่เธอรู้จักดี ไอ้แจ็ค แฟนเก่าเธอเอง
เมื่อพวกมันเห็นว่าเธอรู้ตัวแล้ว ก็รีบวิ่งข้ามถนนมา แม้ว่าจะยังเป็นไฟเขียว แต่เพราะเวลานี้รถไม่มาก พวกมันจึงข้ามมาได้
"ไงจ๊ะ กุ้ง" ไอ้เลวนั่นเรียกชื่อเธอ สาเหตุที่เลิกกันก็ง่ายๆ มันขอให้เธอนอนกับเพื่อนมัน ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ตัดขาดและหลบหน้ามันมาตลอด
"ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงกุ้งจังเลย สวยขึ้นรึเปล่าเนี่ย" ปากหวานของมันใช้กับนาตยาไม่ได้ผลอีกแล้วล่ะ เธอเข็ดหลาบกับมันแล้ว
นาตยาถอยหลังจะเข้าไปในร้านชำ แต่ไอ้แจ็คคว้าแขนเธอไว้
"มานี่ก่อน ไปหาที่คุยกันหน่อย"
"ชั้นไม่มีอะไรจะคุย" หญิงสาวตวาด
ทันใดนั้น
มอเตอร์ไซค์ส่งเสียงครางฮึมแล่นใกล้เข้ามา
คนขับยกล้อหน้าขึ้นเพื่อให้รถมอเตอร์ไซค์ปีนมาจอดบนฟุตบาธตรงสัญญานไฟจราจร ห่างจากร้านชำไปไม่ถึง 10 เมตร
นาตยาคิดว่าเป็นลูกชายลุงคนที่ว่า กลับมาแล้ว แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ เมื่อคนขับ หลังจากดับเครื่องแล้ว ก็ยังคงนั่งคร่อมเฉย ไม่ได้เข้ามาแต่อย่างใด ไอ้แจ็คเห็นคนแปลกหน้าไม่กล้าเข้ามาสอด มันจึงตะโกนว่า
"นี่เรื่องของผัวเมีย คนอื่นไม่เกี่ยว" มันไม่ได้แค่จะบอกกับคนขี่มอเตอร์ไซค์ แต่มันบอกให้คนเดินถนนคนอื่นได้ยิน รวมทั้งชายแก่เจ้าของร้านชำด้วย
แล้วมันก็ทำชั่วของมันต่อ กระชากแขนหญิงสาว
"กุ้ง มานี่"
"กูไม่ไป ปล่อยกู" นาตยาทั้งดิ้น ทั้งร้อง ในที่สุดเธอก็ตะโกน "ช่วยด้วย"
คนขี่มอเตอร์ไซค์ได้เห็นและได้ยินทั้งหมด เขายกแขนขึ้นมากอดอก แล้วมองเฉย จนเธออยากจะตะโกนด่าเขานัก กลางคืนยังใส่แว่นดำ ใส่แจ็ตเก็ต ทำเป็นเท่ แต่เห็นขนาดนี้แล้วยังไม่กระดิกนิ้วทำห่-อะไรเลย
"เฮ้ย นั่นมึ- ทำอะไร" เพื่อนไอ้แจ็คคนหนึ่งตวาดใส่ชายแก่ที่กำลังกดโทรศัพท์
"กูจะโทรหาลูกกู"
"อ้าวลุง จะเรียกตำรวจงั้นเหรอ ไม่อยากแก่ตายใช่มั้ย" เพื่อนไอ้แจ็คอีกคนชิงโทรศัพท์จากชายแก่มาปาลงพื้นลงแตกกระจาย แล้วดึงตัวชายแก่ออกมาผลักจนล้มบนพื้นฟุตบาธ จากนั้นก็ช่วยกันกระทืบชายแก่อย่างสนุกสนาน
"กรี๊ดดดดด" มีเสียงเท่าไหร่เธอปล่อยออกมาไม่ยั้ง แต่นั่นไม่อาจห้ามเท้าของไอ้เลวทั้งสองได้แม้แต่น้อย
"หยุดนะ" นาตยาจะเข้าไปช่วยชายแก่ แต่ติดที่ไอ้แจ็คมันกอดเธอไม่ยอมปล่อย แล้วยังพยายามจะล้วงมือมาจับหน้าอกเธอ ซึ่งเธอก็ปัดป้องเต็มความสามารถ
"อะไรกันกุ้ง ทำเป็นไม่เคย เราเคยทำอะไรกันมากกว่านี้อีกนะ" ไอ้แจ็คกระซิบข้างหู กลิ่นของมึนเมาจากปากมัน ทำหญิงสาวสะอิดสะเอียน ขยะแขยงจนแทบอ้วก เธอหันไปหาคนที่อยู่ใกล้ที่เอาแต่มองเฉยอีกครั้ง
"คุณคะ ช่วยด้วย ช่วยลุงที ช่วยทำอะไรซักอย่างหน่อย" เสียงของนาตยาสั่นเครือ ขอร้องเขา
คนขี่มอเตอร์ไซค์ตอบสนองคำขอของเธอ ด้วยการคลายมือข้างหนึ่งจากการกอดอก ยกขึ้นมา แคะจมูก
ขณะคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไร ก็ตัดสินใจวางเฉย หลีกเลี่ยงไว้ก่อน ยังดีที่ยังมีบางคนมีการศึกษารู้จักโทรเรียกตำรวจ แต่กว่าตำรวจจะมาพวกมันคงหนีไปไกลแล้ว รถยนต์ที่ติดไฟแดงอยู่ตอนนี้ บางคันก็บีบแตร เรียกความสนใจพวกมันให้หยุดทำร้ายชายแก่
"เฮ้ย พอรึยังวะ จะได้ไปกัน" ไอ้แจ็คถามเพื่อนๆ เมื่อกี๊ตอนที่นาตยาเผลอ มันล้วงมือจับหน้าอกได้สำเร็จ เธอพยายามแกะออกแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้ ตอนนี้ มันกำลังบีบขยำอย่างมันมือ จนเกิดอารมณ์อยากจะพาหญิงสาวไประลึกความหลังแล้ว
"ขออีกนิด ให้มันหลับคาตีนก่อน"
ณ เวลานั้น รถเบนซ์สีทองมาจอดติดไฟแดงที่แยกนั้นอยู่แถวที่สาม ซึ่งอยู่ตรงกับหน้าร้านชำ ที่ชายแก่กำลังถูกกระทืบอยู่พอดี
นั่น เป็นเวลาที่คนไร้น้ำใจเคลื่อนไหว
เขาวาดขาลงมอเตอร์ไซค์ ก้าวขาซ้ายนำก่อน จึงขาขวาก้าวตาม แล้วค่อยก้าวขาซ้ายนำอีกครั้ง
เขาเดินด้วยท่านั้น มาถึงด้านข้างของรถเบนซ์สีทอง ชักปืนออกมายิงเข้าไปในรถ 5 นัด จากนั้นเขาก็เดินมาลากชายแก่ให้พ้นจากตีนของเพื่อนไอ้แจ็คที่กำลังกระทืบลงมา ใช้ท้ายปืนทุบกะโหลกไอ้เลว 2 คนนั้น แล้วก็เดินมาหานาตยา กดหัวเธอให้ก้มลง ใช้ท้ายปืนกระแทกหน้าไอ้แจ็ค
ตอนนี้ นาตยาสับสน มึนงง ไม่แน่ใจในภาพที่เห็น หรือสมองของเธออาจลำดับเหตุการณ์ผิดตรงไหนสักที่ ไม่แน่ใจว่าเป็นความจริงด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เกิดต่อมา คือ เพื่อนไอ้แจ็คกระทืบเท้าใส่พื้นแล้วกุมหัวลงไปนั่ง ส่วนไอ้แจ็คปล่อยมือจากเธอล้มหงายลงพื้นหัวฟาด
พวกมัน 3 คนส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดประสานกัน
"ชั่วนักหรือ พวกมึ-" เขาคนนั้นพูด ก่อนยิงหว่างขาไอ้แจ็ค เลือดทะลักแดงฉาน ไอ้แจ็คเอามือกุมเป้าแหกปากร้องไม่เป็นภาษาคน เขาคนนั้นยังหันไปทางเพื่อนไอ้แจ็คอีก 2 คน ที่ยังนั่งกุมหัว
"ปวดหัวนักเหรอ" เขายิงกระสุนใส่หัวพวกมัน ก่อนจะเดินลากขา ไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ สตาร์ตเครื่อง
นาตยาเป็นแค่หญิงสาวธรรมดา ได้แต่มองตามด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สับสน มึนงง ตกใจ หวาดกลัว สะใจ สมน้ำหน้า ขอบคุณ ประทับใจ
แม้เธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น และยิ่งไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
มือปืนคนนั้นบ่ายหน้ามอเตอร์ไซค์ลงถนน คำรามเสียงเย็น
"ไอ้เกี๊ยก ต่อไปคือมึ-"
จุดแต้มบนข้อมือเขายังมีเหลือให้มัน
มอเตอร์ไซค์ส่งเสียงครางฮึมแล่นไกลออกไป
เขาคือวิเชียร เมฆคล้อย มือปืนอันดับหนึ่งของวงการ ถูกให้ฉายาว่า เสือลากหาง
....................................................................................................................................................................................................