เราทำงานที่รพ.รัฐแห่งนึงค่ะ​ จบเฉพาะทางมาสักพักแล้ว ห้องทันตกรรมที่นี่ก็มีการแบ่งพรรคพวก​ เราเองเลือกที่จะไม่เป็นพวกใคร​ แต่ไม่อยู่ฝั่งที่เล่นพรรคพวก​ ฝั่งที่ไม่โอเคก็จะเล่นการเมือง​ เล่นพรรคพวกใส่เรื่อยๆ​ แต่เป็นคนไม่ค่อยยอมคนผิดถูกก็พูดเหตุผล​ บางทีก็ต้านการเมืองไม่ไหวก็มี​ ล่าสุดคือไม่ต้องการให้มีคนไข้ที่ต้องการรักษากับเรา​ ไม่ต้องการให้มีการระบุทันตแพทย์​ ให้เหตุผลว่าเราจะไม่ได้ช่วยหมอคนอื่นทำคนไข้อื่นๆ​ เราคิดว่าไม่ถูกเพราะคนไข้ทุกคนมีบัตรคิว​ ไม่ได้นัดพิเศษ​ การทำคนไข้ที่ขอทำฟันกับเราก็เป็นการช่วยเคลียร์เช่นกัน​ แต่ถ้าเป็นกลุ่มเค้า​ requestเลย​ ไม่เป็นปัญหา​ ปัญหานี้เป็นต้น...  มีอีกมากในลักษณะนี้​
        เราตั้งใจตั้งแต่สมัยเรียน​ ป.ตรี​ ว่าอยากทำสิ่งที่ดีๆให้คนไข้ที่ไม่ค่อยมีทุนทรัพย์​ พยายามให้คนไข้รู้สึกได้ถึง​ empathy แม้ว่าจะมารพ.รัฐ​ แต่พอเจอปัญหาเหล่านี้นานๆเข้า​ passion เริ่มหมด​ เพราะงานก็ไม่สามารถทำอย่างมีคุณภาพได้​ เพราะถูกจำกัดจากการเมืองในที่ทำงาน​ ต้องรีบทำเพราะจะโดนมองว่ากินแรงคนอื่น​  มองว่าเหล่านี้ค่อนข้างไร้สาระ​ชีวิตมีเรื่องให้​ focus​อีกมาก​ เริ่มนึกถึงรุ่นพี่ที่ชวนไปทำคลินิกเอกชนหลายครั้ง​ เพราะทันตแพทย์เฉพาะทางด้านที่เราจบมามีจำนวนน้อย​ อีกทั้งผู้ช่วยทันตแพทย์คนเดียวกันแต่อยู่ที่รพ.รัฐกับคลินิกเอกชนก็ต่างกันมาก​ ที่คลินิกทุกอย่างดูง่ายสบายใจไปเสียหมด
       ถ้าเราเลือกอยู่เอกชนเพราะเหตุผลนี้ด้วย​ มันเพียงพอมั้ยคะ​ เหตุผลหลักเป็นเรื่องครอบครัวกับเวลาที่มากขึ้น(แต่งงานได้1ปีแล้วค่ะและพ่อแม่ก็อายุพอสมควรแล้วเป็นขรก.บำนาญ)​ เสียดายก็แต่เรื่องที่เราจะไม่ได้ทำฟันให้คนที่เค้าขาดแคลนแบบนี้บ่อยๆอีก