ตามชื่อเลยค่ะ
วันนี้เราหยุดเพราะเราปวดท้องมากๆแต่แม่ก็บอกไว้แล้วว่าอย่าหยุดเดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน ตอนแรกก็นึกว่าปวดท้องถ่ายค่ะแต่พอถ่ายเสร็จก็ไม่หายเลย แถมปวดหนักกว่าเดิมอีก พี่เราเลยถามว่าจะไปเรียนมั้ยเราบอกว่าเราไม่ไหวค่ะ เพราะปกติเราจะให้พี่ไปส่ง พี่เราก็เลยบอกให้อยู่บ้านนอนพักค่ะ เราก็นอนพักหาอะไรทำบ้างแบบไม่หนักมาก พอมาถึงตอนเย็นมันก็หายปวดแล้วค่ะ กลับบ้านมาแม่ก็ถามว่ากลับจากโรงเรียนกี่โมง เราก็บอกว่าเราไม่ได้ไปค่ะ แม่ก็ห๊า!! เสียงดังเลยค่ะ แล้วก็ถามว่าทำไมไม่ไป เราก็บอกว่าเราปวดท้อง แม่ก็บอกว่าทนหน่อยไม่ได้หรอ เดี๋ยวก็เรียนไม่ทันเพื่อน แต่เพราะเราปวดมากเราเลนหยุดค่ะ จนมาตอนที่เรากับพี่ไปตลาดซื้อผลไม้ กลับมาพี่ก็เข้าห้องเราเลยเดินออกไปนั่งกับแม่ที่ตำพริกอยู่ค่ะ แล้วแม่ก็วกเข้าเรื่องเดิม จนเราทนไม่ไหวค่ะ เราบอกไปว่า
เหตุผลหนูไม่พอหรือยังไง ต้องให้เจียนตายหรือคลานก่อนหรอแล้วค่อยหยุด แม่ก็เสียงดังแล้วด่าเราเลยค่ะ เราเลยลุกหนีเข้าห้องล็อคประตู แล้วแม่ก็ด่าเรามาอีก (เพราะครัวอยู่หน้าบ้านแล้วห้องแรกคือห้องของเราเราเลยได้ยินที่แม่ด่าค่ะ) แม่ก็บอกอย่าทำตัวเอาแต่ใจตัวเอง เดี๋ยวจะโดน จนเราร้องค่ะ พอพ่อกลับมาแม่ก็พูดเสียงดังให้พ่อฟังเราก็ได้ยินด้วย พ่อก็บอกว่าเรานิสัยเสีย ส่วนพี่เราก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะ ที่แม่บอกว่าเดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อนอาจจะเพราะเราเป็นความหวังเดียวของครอบครัวที่ต้องเรียนให้จบ เรารู้สึกกดดันมาตลอด เรากดดันมาตั้งแต่ม.2แล้วค่ะ จนตอนนี้ปวช.1เราก็ยังรู้สึกไม่หาย เพราะเราต้องเรียนให้จบหางานดีๆเลี้ยงพ่อกับแม่ได้
ตอนที่พี่ไปอยู่ต่างอำเภอกับแฟนเวลาพี่โทรมาเราก็ร้องใส่พี่ตลอด หรือบางทีพี่มาหาที่โรงเรียน เราก็ขออนุญาตครูผู้สอนแล้ววิ่งไปกอดร้องไห้กับพี่ มันเป็นแบบนี้บ่อยมากค่ะ
ปล.เดี๋ยวเรามาเล่าตอนม.2ให้นะคะ
แม่ไม่เข้าใจเหตุผลของเราเลยค่ะ
วันนี้เราหยุดเพราะเราปวดท้องมากๆแต่แม่ก็บอกไว้แล้วว่าอย่าหยุดเดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน ตอนแรกก็นึกว่าปวดท้องถ่ายค่ะแต่พอถ่ายเสร็จก็ไม่หายเลย แถมปวดหนักกว่าเดิมอีก พี่เราเลยถามว่าจะไปเรียนมั้ยเราบอกว่าเราไม่ไหวค่ะ เพราะปกติเราจะให้พี่ไปส่ง พี่เราก็เลยบอกให้อยู่บ้านนอนพักค่ะ เราก็นอนพักหาอะไรทำบ้างแบบไม่หนักมาก พอมาถึงตอนเย็นมันก็หายปวดแล้วค่ะ กลับบ้านมาแม่ก็ถามว่ากลับจากโรงเรียนกี่โมง เราก็บอกว่าเราไม่ได้ไปค่ะ แม่ก็ห๊า!! เสียงดังเลยค่ะ แล้วก็ถามว่าทำไมไม่ไป เราก็บอกว่าเราปวดท้อง แม่ก็บอกว่าทนหน่อยไม่ได้หรอ เดี๋ยวก็เรียนไม่ทันเพื่อน แต่เพราะเราปวดมากเราเลนหยุดค่ะ จนมาตอนที่เรากับพี่ไปตลาดซื้อผลไม้ กลับมาพี่ก็เข้าห้องเราเลยเดินออกไปนั่งกับแม่ที่ตำพริกอยู่ค่ะ แล้วแม่ก็วกเข้าเรื่องเดิม จนเราทนไม่ไหวค่ะ เราบอกไปว่า
เหตุผลหนูไม่พอหรือยังไง ต้องให้เจียนตายหรือคลานก่อนหรอแล้วค่อยหยุด แม่ก็เสียงดังแล้วด่าเราเลยค่ะ เราเลยลุกหนีเข้าห้องล็อคประตู แล้วแม่ก็ด่าเรามาอีก (เพราะครัวอยู่หน้าบ้านแล้วห้องแรกคือห้องของเราเราเลยได้ยินที่แม่ด่าค่ะ) แม่ก็บอกอย่าทำตัวเอาแต่ใจตัวเอง เดี๋ยวจะโดน จนเราร้องค่ะ พอพ่อกลับมาแม่ก็พูดเสียงดังให้พ่อฟังเราก็ได้ยินด้วย พ่อก็บอกว่าเรานิสัยเสีย ส่วนพี่เราก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะ ที่แม่บอกว่าเดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อนอาจจะเพราะเราเป็นความหวังเดียวของครอบครัวที่ต้องเรียนให้จบ เรารู้สึกกดดันมาตลอด เรากดดันมาตั้งแต่ม.2แล้วค่ะ จนตอนนี้ปวช.1เราก็ยังรู้สึกไม่หาย เพราะเราต้องเรียนให้จบหางานดีๆเลี้ยงพ่อกับแม่ได้
ตอนที่พี่ไปอยู่ต่างอำเภอกับแฟนเวลาพี่โทรมาเราก็ร้องใส่พี่ตลอด หรือบางทีพี่มาหาที่โรงเรียน เราก็ขออนุญาตครูผู้สอนแล้ววิ่งไปกอดร้องไห้กับพี่ มันเป็นแบบนี้บ่อยมากค่ะ
ปล.เดี๋ยวเรามาเล่าตอนม.2ให้นะคะ