ตอนนี้อยู่ม.6 ก็ยังมีนิสัยมาสายเข้าลึกถึง DNA พ่อแม่ เพื่อน ครูเอือมยิ่งกว่าเอือม
ด่าแล้วด่าเล่าก็ไม่ได้ช่วยอะไร
คือ ก็กังวลกับการไปโรงเรียนแหละ เลยทำทุกอย่างช้า แล้วสายตลอด
อย่างเช่น ตื่น อาบน้ำ แต่งตัว จินตนาการตลอดว่ากำลังอยู่โรงเรียน มันกังวลตลอดเลยทำทุกอย่างช้า เหมือนใจมันไม่อยากไปอยู่แล้ว แล้วจิตใต้สำนึกคำนวนเวลาอย่างไม่รู้ตัวว่าทำแบบนี้แหละ เธอจะสาย และคิดอย่างไม่รู้ตัวว่า การสายทำให้เธอไม่อยากไปแล้วถ้าไม่ไป = เธอรอด
สุดท้ายรู้สึกตัวอีกทีก็สายแล้ว
.
คิดว่าเป็นเพราะเราไม่มีความสุข กังวลใจกับการไปโรงเรียน
.
เสริมทัพด้วยครอบครัวที่เพิ่มความเครียดให้เราด้วย
.
จะแก้อย่างไร เอาให้จบม.6 ช่วงนี้เรียนออนไลน์ก็ดีหรอกไปรร.ไม่กี่วัน แต่ถ้าเปิดรร.ปกติ ชั้นก็คงอาจไม่จบม.6
.
ก็อยากรู้นะ ถ้าจบจากที่นี่ แล้วไปเรียนที่ใหม่แล้วที่นั่นเรามีความสุข จะมีอาการเหมือนเดิมไหม
ถ้าเราจะไปไหน แล้วรู้ว่าที่เราจะไปเราจะมีความสุข ไม่มีความรู้สึกกังวล ก็คงไม่สาย เตรียมตัวด้วยความตื่นเต้น อยากไป ไม่เชื่องช้า